U kan klikken op de onderwerpen bovenaan of links van elke bladzijde,
op onderlijnde woorden of op de top-vakken - terugkeren met Back- (of Vorige-)toets

Er zijn nogal wat mensen uit deze gemeente voor kortere of langere tijd in Congo gaan wonen en werken, toen dat midden-Afrikaanse land nog een Belgische kolonie was en erna. Pater De Visscher is de meest gekende en heeft op deze site al een 'eigen' pagina. Op deze pagina komt ruimte voor de belevenissen van anderen.

24 november 2014 - Eddy D'Hollander: "Ik was vijf bij de bevrijding door operatie Rode Draak"
Op 24 november is het 50 jaar geleden dat de para's in Stanleystad (huidige Kisangani) duizenden blanke gijzelaars bevrijdden. Twee dagen later sprongen ze ook boven Paulis (nu Isiro). De acties werden Rode en Zwarte Draak genoemd en kregen Amerikaanse ondersteuning. Eddy D'Hollander was een van de bevrijdden.

"Ik was toen maar vijf, maar sommige beelden zijn me zeker bijgebleven. De opstandige Simba's hadden de stad in handen. Wij, de blanken, werden soms bijeengebracht en wat later weer terug naar huis gestuurd. Ik herinner me nog hoe we eens op zo'n camionette met achteraan een machinegeweer werden gezet. Onderweg stopte hij aan een huis. De missionarissen werden uit het huis gehaald en ter plaatse neergeschoten. Daar waren ze blijkbaar het meeste kwaad op. Tegen ons zegden ze toen: 'De volgende keer zijn jullie aan de beurt'..."

Van 24 november weet hij nog dat ze in een hoog gebouw waren. In een interview met BRT-journalist Gaston Van Impe, toen ze aankwamen aan de luchthaven in Leopoldstad (nu Kinshasa), zeggen zijn ouders dat ze toen al een maand opgesloten waren in hotel Victoria, en regelmatig waren lastiggevallen. "Er vloog een C130 boven ons. De Simba's waren heel bevreesd voor vliegtuigen en durfden dan niets te doen. Achteraf is zelfs gezegd dat als men die vliegtuigen had laten bovenvliegen, de Simba's wellicht waren gevlucht." Omdat de para's sprongen, begonnen de rebellen de blanken te verzamelen. "De mannen, vrouwen en kinderen werden gescheiden." De Simba's begonnen te schieten toen de para's dichterbij kwamen. Eddy's vader Camiel werd licht aan het been gewond. Hij zei in het interview dat er bij de beschieting wellicht tientallen doden waren gevallen. Na de bevrijding werden ze in open vrachtwagens naar de luchthaven van Stanleystad gebracht. "Onderweg heb ik vele dode rebellen zien liggen. De para's lagen in de grachten naast de weg om ons te verdedigen." En ook: "Onze kat is de wagen tot aan de luchthaven gevolgd!" Toen ze in Brussel aankwamen hadden ze eigenlijk niets mee behalve hun kleren en een deken dat rond Eddy was gewikkeld.

Waarom was het gezin eigenlijk in Congo? "Mijn vader werkte er voor een bouwbedrijf, DVV. Hij, en dus ook wij, verbleven er in verschillende plaatsen. Zij waren er al voor ik in 1959 werd geboren, in een ziekenhuis in Leopoldstad. We woonden toen in Kitona. Mijn vader en zus Godelieve - die in 1964 in Berlare was - hadden een auto-ongeluk toen ze naar het ziekenhuis kwamen voor de bevalling, en waren daardoor te laat." Ondanks wat ze in Stanleystad hadden meegemaakt, trokken de ouders en Eddy al na drie maand terug naar Congo. Hij herinnert zich nog dat er zoveel was vernield... "Eigenlijk was de onafhankelijk te snel gegeven. De bevolking was er niet klaar voor, niet opgeleid om het land goed te leiden. En wie wel gestudeerd had, onderdrukte de anderen." Van het Mobuturegime herinnert hij zich dat die wel heel wat mogelijk maakte. "Er waren enorme bouwwerken. Maar toen hij zijn Zaïrepolitiek begon, ging het snel bergaf."

Eddy ging er naar school tot hij 16 was. "Dat was de ene keer in een Nederlandstalige, dan in een Franstalige, afhankelijk van wat er was in de plaats waar we woonden." Om te kunnen verder studeren kwam hij naar België. "Dat gebeurde met de terugvlucht van de eerste vlucht van een Jumbo 747 naar Kinshasa. Bij aankomst kregen we daar een certificaat met speciale stempel van." Zijn ouders bleven ginder. Zijn vader werkte ook nog een tijdje in Saoudi-Arabië - "Moeder Celine mocht daar niet mee." - en was ook nog actief in Ruanda. Daar trokken Eddy en zijn vrouw Peggy ook voor drie weken naar toe. "We verbleven toen in hotel Mille Collines, gekend door de gebeurtenissen in 1994..." Dat verblijf overtuigde Peggy dat ze zeker niet naar Afrika wou verhuizen: "Ik zou me nooit kunnen aanpassen hebben aan de levensomstandigheden ginder." En er was ook de afstand met de familie hier. "Telefoneren was niet gemakkelijk. Wanneer je 's morgens een verbinding vroeg, dan had je die pas laat 's avonds. Dus bellen gebeurde niet veel, enkel voor ernstige zaken. Er was ook nog de telex en uiteraard brieven", zegt Eddy, die eigenlijk wel had willen teruggaan. Hij bouwde dan hier een carrière uit in de bouw, vooral grote projecten zoals havendokken of de funderingen voor de tunnel nabij het Berlaymontgebouw in de Wetstraat. De contacten met 'ginder' zijn intussen verwaterd. "Er zijn nog wel wat reünies geweest, maar dat is nu toch al een tijdje geleden. Of ik nu nog eens terugwil. Eigenlijk wel, maar enkel als ik ook een retourticket heb..."

links naar sites van verenigingen over:

cultuur

gemeente

politieke partijen

jeugd

milieu

toerisme

sociaal

(ook socio-cult.verenigingen)

sport

links naar
winkels en bedrijven uit deze gemeente

Beoordeel het gemeentebestuur

vergelijk met beleidsplan 07-12

verkiezingen 14/10/12
 

Verkiezingen 7/6/2009

De jeugd
 aan het woord

De politici
aan het woord

Ken je
 (deel)gemeente

Meer themanieuws
uit de Donkgemeenten
(Berlare, Overmere, Uitbergen)
met aankondigingen van activiteiten
(per thema)

Al eens naar
de archiefartikels
gekeken ?

Deze pagina is het laatst gewijzigd (of door ons geopend)  op 25/11/14. 
Zend ons uw reacties, aub !!! web- en emailadres zijn veranderd !!!
© nkb 2002-2011 - Overname is toegelaten mits bronvermelding.