U kan klikken op de onderwerpen bovenaan of links van elke bladzijde,
op onderlijnde woorden of op de top-vakken - terugkeren met Back- (of Vorige-)toets

Wil je inschrijven op de (wekelijkse) nieuwsbrief, dan volstaat een mailtje.

een getuigenis - hoe helpt politie Berlare-Zele ?

20 juli 2011

“Ik ben 38, juriste, getrouwd, leuke job...maar heb een extreem gewelddadige jeugd gekend door toedoen van mijn vader. Omdat mama pas onlangs (na 40 jaar!!) vertrokken is, kan ik starten met datgene wat ik altijd wilde doen namelijk dit thema onder de aandacht brengen en andere slachtoffers een hart onder de riem steken.” Deze mail werd de aanleiding tot een indringend gesprek, de aanzet misschien ook om mensen in een zelfde situatie te helpen om er iets aan te doen. Ann A., zij stuurde de mail, wil zich daar alvast voor inzetten. Te beginnen met deze getuigenis.

Ik ben geboren in 1972. Mijn moeder was toen 16, vader 19. Zoals dat toen ging, ze moesten trouwen. Met wat ik nu weet, is het een geluk dat er niet nog kinderen in het gezin zijn gekomen. Zelfs al was het misschien voor mij gemakkelijker geweest indien ik mijn angsten met iemand had kunnen delen, als ik met iemand anders samen onder een deken had kunnen liggen bibberen.

Ja, de aanleiding was alcohol. Vader was ijzervlechter en dronk. Vooral tijdens het weekend, maar ook als hij ziek thuis kon blijven. Dat werd nog erger toen hij eerst viervijfden ging werken, en zeker nadat hij zo’n drie jaar geleden op brugpensioen ging. Op café was en is hij de joviale. Maar thuis … Ofwel had op café iemand iets gezegd dat hem niet aanstond, wat hij dan thuis afreageerde. Ofwel was er thuis iets wat hij niet wou. Hij vond wel altijd een reden, in mama de schuldige.

Het was echt zwaar geweld: wurgen, stompen met de vuisten, schoppen zelfs als moeder op de grond lag, met van alles gooien. Moeder heeft de ribben meerdere keren gebroken, de neus drie keer. De muren hingen regelmatig vol met bloed. Beschadigde deuren werden nadien verwisseld met die van boven. Tientallen keren heb ik naast haar gezeten, terwijl ze bewusteloos op de grond lag, met de vrees: “Is ze nu dood ?” En daarnaast was er het psychische geweld, haar van alles verwijten en haar kleineren. Sinds ze hem verliet, komen er nog andere gruwelijkheden naar boven, ja, ook over seksueel geweld …

Er waren soms weken dat het beter ging, maar juist als ik begon te hopen dat het over was, begon het opnieuw. En zelfs in die ‘rustige’ perioden moet het voor mama steeds zijn geweest alsof ze op eieren moest lopen, uit vrees om zijn woede op te wekken.

Mama heeft me bijna altijd kunnen beschermen tegen zijn geweld. Behalve toen ik als zestienjarige mijn haar wou laten knippen. En nadat hij had gehoord dat ik in plaats van naar de les, met een vriend was waar hij niet van wou weten. Toen heb ik een week in het ziekenhuis gelegen …  Maar toch vind ik het vreemd dat niemand voordien heeft gezien hoe ik er van afzag. Zelfs op een foto van toen ik kleuter was, tonen mijn ogen hoe ongelukkig ik was. Op school leerde ik wel goed, maar ik was altijd stil. Ik vertelde niemand over wat er thuis gebeurde. Ik wist eigenlijk ook niet of het in andere gezinnen anders was, want ik ging nooit naar vriendinnen thuis.

Dat sociaal isolement is ook de reden waarom moeder niet vroeger echt vertrok. We zijn wel dikwijls ’s nachts gaan lopen, mama en ik. Toen haar ouders nog leefden. Maar dan kwam hij ons terughalen. En later wist ze niet waar ze naar toe zou kunnen. Ze had er ook te veel schrik voor.

Ze heeft soms klacht ingediend, maar trok die dan weer in, om niet nog meer ‘klop’ te krijgen. Hulp heeft ze niet gekregen. Nu zeggen mensen dat men het wel vermoedde, dat het toch niet kon dat ze zoveel keren ‘tegen de deur’ liep. Maar toen …

Er was ook veel onbegrip. “Als je er zo lang bijblijft, dan kan het toch zo erg niet zijn”. Zelfs: “Ze heeft het misschien wel graag”… En zo groeit ook de schaamte en vergroot de moeilijkheid om de stap te zetten.

Ja, ik haat mijn vader. Zelfs zo erg dat ik hem dikwijls dood heb gewenst. Toen hij te laat thuiskwam, wanneer hij andere bouwvakkers van de werf afhaalde, luisterde ik naar de radio om te horen of er nergens een dodelijk ongeval was gebeurd. En toen men me niet zo lang geleden belde dat men hem thuis ‘levenloos’ had gevonden, was ik zo ontgoocheld dat hij enkel bewusteloos was, met meer dan 3 promille in het bloed … Ik start binnenkort de procedure om mijn achternaam te veranderen. Zijn naam wil ik niet meer dragen. Het ergste vind ik nog dat hij zich nooit heeft geëxcuseerd, dat hij niet beseft wat hij haar en ook mij heeft aangedaan, dat hij het ontkent of zelfs de schuld bij haar legt. “Ja maar, zij heeft toen dat gedaan, of dat gezegd”, klinkt het dan. Alsof dat het geweld verrechtvaardigt. Of: “Het was toch maar 4 of 5 keer”. Ja, de keren dat moeder er bijna gewurgd bij lag. De andere keren waren voor hem blijkbaar niet erg genoeg…

In april belde moeder me dat ik haar moest weghalen. De klik was gekomen nadat hij bijna mijn zoontje had aangevallen. Terwijl hij weg was, heeft mijn man haar en haar spullen verhuisd. Het was geen gemakkelijke beslissing om alles achter te laten, het huis dat ze ondanks alles steeds in orde wou, om in een gemeente te gaan wonen waar ze niemand kent.

En wat nu? Er is een klacht ingediend. Maar veel illusies maak ik me niet. Blijkbaar moet men kunnen aantonen dat er zich binnen de jongste vijf jaar ernstige zaken hebben voorgedaan. Die verjaartermijn moet langer worden. Wanneer het slachtoffer toch de stap durft te zetten, moeten ook de feiten kunnen worden bestraft die veel langer geleden zijn gebeurd! We hopen dat de rechter rekening houdt met mijn getuigenis, met de verklaringen van onder meer mijn therapeut. En hoewel zijn grootmoeder mijn moeder al voor het huwelijk voor zijn gewelddadigheid had gewaarschuwd – “Het is mijn grootste vergissing geweest dat ik daar toen niet naar heb geluisterd”, zegt ze nu -,  beweren zijn ouders en zussen dat dit allemaal niet is gebeurd. Hoe is het mogelijk? Zelfs al vindt men het eigen kind het mooiste, men moet het toch kunnen erkennen als die erge dingen heeft gedaan?

Ik wil me voortaan, ook als therapie om het zelf te verwerken, meer inzetten om andere mensen in dezelfde situatie te helpen om de drempel te overwinnen. Want de mensen zwijgen. Pas na haar dood vernam ik dat mijn beste vriendin uit de humaniora ook uit een gezin kwam waarin veel geweld voorkwam. Maar daar was het de moeder die dronk. De slachtoffers moeten een stem krijgen, en die wil ik hen helpen geven. En ik wil daarbij benadrukken dat het in alle sociale klassen voorkomt. Misschien is het zelfs nog meer bedekt in wat maatschappelijk hogere klassen wordt genoemd, waar de schrik voor geldverlies, voor verlies aan sociaal aanzien nog hoger is. Met mijn acties wil ik ook de daders een spiegel voorhouden. Opdat ze zouden beseffen wat ze doen. Ik wil gaan getuigen in de media, met een boek, met voordrachten. Ook in scholen. Want kinderen, zelfs al krijgen ze zelf geen slagen, lijden er onder maar krijgen geen begrip omdat men er geen aandacht voor heeft. Voor dyslexie en andere kwalen kan men een medisch getuigschrift krijgen, waardoor men er rekening mee houdt, voor thuisgeweld niet …

Omwille van privacy- en veiligheidsredenen wordt de naam van Ann niet voluit gegeven. Wie met haar contact wil nemen, stuurt een mail naar deze site. Die wordt dan naar haar doorgestuurd. Ook reacties op dit artikel kunnen naar deze mail worden gestuurd.

8 september 2011
Hoe helpt politie Berlare-Zele ?

In politiezone Berlare-Zele is een cel opgericht die zich speciaal inzet voor de bestrijding van familiaal geweld en met de opvang van de slachtoffers. Deze problematiek wordt in de zone belangrijk bevonden: de politieraad aanvaardde dat deze dienst met een extra agent wordt versterkt. We stelden diensthoofd Hilde Van De Vijver enkele vragen.

Komt familiegeweld in Berlare veel voor, en is er een positieve of negatieve evolutie ?

Partnergeweld komt in Berlare zeker niet meer voor dan ergens anders, maar ook niet minder. We zien wellicht ook maar het topje van de ijsberg. Niet iedereen stapt bij geweld in het gezin zomaar naar de politie. Er is bovendien nog steeds een taboe rond het onderwerp. We merken wel dat meer en meer mensen er toch mee naar buiten durven te komen. Dat leidt tot hogere cijfers in de statistieken, maar dat duidt er volgens ons niet op dat het meer gebeurt dan vroeger, wel dat de aangiftebereidheid is gestegen. Door de grotere aandacht in de media weten de mensen dat ze niet alleen met dit probleem te kampen hebben én dat er oplossingen zijn.

Zijn ook kinderen dikwijls slachtoffer van familiegeweld ? En wat met mannen ?

Jammer genoeg zijn kinderen inderdaad ook dikwijls het slachtoffer. Dat kan in alle vormen zijn want bijvoorbeeld ook incest is een vorm van geweld/misbruik. Kinderen zijn vaak ook getuige van het geweld tussen hun ouders. In Nederland wordt dat ook als een vorm van geweld beschouwd. Ook bij ons groeit het inzicht om dat over te nemen. Wetenschappelijk onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat het voor een kind even schadelijk kan zijn om getuige te zijn van geweld dan zelf slagen te krijgen. Het familiegeweld tast bij het kind het gevoel van veiligheid aan. Veiligheid is voor een kind enorm belangrijk. Door het verlies ervan voelt het kind zich machteloos.

Uiteraard zijn ook mannen het slachtoffer van familiegeweld, maar zij komen er nog moeilijker mee naar buiten dan vrouwen. Het taboe is nog groter want het is niet mannelijk en stoer om toe te geven dat je door je vrouw wordt geslagen. Volgens mij zijn mannen meer het slachtoffer van psychisch geweld: roepen, schelden, vernederen, nooit goed kunnen doen, altijd " zagen" dat het zus of zo moet. Psychisch geweld is bovendien moeilijker te bewijzen en vast te stellen.

Wanneer en hoe kan de politie tussenkomen (en hier gaat het niet over slachtofferhulp) ?

Vanaf het moment dat de politie kennis krijgt van welke vorm van familiegeweld (intrafamiliaal) dan ook  zijn wij verplicht om tussen te komen. Ook als mensen geen verklaring willen afleggen, of als bijvoorbeeld de buren anoniem hebben gemeld dat hun buurvrouw in het ziekenhuis werd geslagen, moeten wij optreden. Veel mensen denken dat een slagen automatisch als een misdrijf wordt beschouwd, maar dat is niet zo. Als politie zijn we verplicht om alle zaken "ambtshalve" vast te stellen. Ik vergelijk het altijd met iemand die vermoord is. Die kan ook geen klacht/verklaring meer afleggen maar we moeten dat ook onderzoeken.
Dus als het slachtoffer zelf aangifte komt doen, dan nemen we een verklaring af. Afhankelijk van de ernst van de feiten, wordt er naar het parket ( Procureur des Konings) gebeld die kan beslissen om de verdachte al dan niet te arresteren en te laten voorleiden bij de onderzoeksrechter. Als het slachtoffer geen verklaring wil afleggen, wordt ambtshalve een PV opgesteld en zal het parket vragen om het slachtoffer toch te overtuigen om een verklaring af te leggen.
Bij uitwendige verwondingen nemen wij foto's. Het is belangrijk dat er een doktersattest bij het PV  kan gevoegd worden. Bij zware verwondingen kan de procureur beslissen om een wetsdokter aan te stellen.
Na de aangifte wordt de toestand verder opgevolgd en indien nodig wordt de veiligheid van het slachtoffer (en/of de kinderen) gegarandeerd. Wij verwijzen dan ook steeds door naar de hulpverlening.

Wat is de specifieke rol van de dienst Slachtofferhulp bij dit soort geweld ?

De dienst slachtofferhulp zal het slachtoffer opvangen, ondersteunen, informatie geven, helpen om een nieuw huis te zoeken, helpen met het papier werk enz. Zij gaan zich ook ontfermen over de kinderen. Zij kunnen ook steeds het slachtoffer doorverwijzen naar andere diensten. ( huisvesting, een centrum Geestelijke gezondheidszorg, OCMW)

Wat zijn de voornaamste ‘redenen’ of oorzaken van dit geweld ?

De redenen kunnen erg verschillen. Dikwijls zien we dat mensen agressief worden als ze gedronken hebben. Dan vallen de remmingen weg en komen alle frustraties en emoties los en worden ze agressief. Hetzelfde effect krijg je natuurlijk met drugmisbruik. Andere oorzaken kunnen zijn: financiële problemen, ontrouw of een vermoeden van ontrouw door de andere partner, jaloezie,...
Vaak zien we dat plegers zelf ook het slachtoffer zijn geweest van geweld. Ze kennen bij gevolg geen andere manier om te communiceren en vinden geweld normaal. Het is ook dikwijls een vorm van frustratie of machteloosheid. We horen dan vaak het slachtoffer zeggen: ik weet eigenlijk niet meer juist waarom hij/zij heeft geslagen, we hadden ruzie om iets heel banaal en plots kwam de klik en werd hij/zij een andere persoon.
 

Hoe moeilijk is het voor jullie, emotioneel dan, om bij dit soort geweld tussen te komen ?

Hoe zwaarder het slachtoffer gewond is en hoe erger het geweld, hoe moeilijker natuurlijk. We moeten inderdaad empathie kunnen tonen naar het slachtoffer toe maar we moeten langs de andere kant ook objectief blijven. Belangrijk is om altijd de twee kanten te horen en te zoeken wat er achter het geweld schuilgaat. Vaak gaat er heel wat aan vooraf en als je de relatie blootlegt, is het gemakkelijker om te begrijpen hoe het zo ver is kunnen komen.
Belangrijk is dan om de pleger niet te gaan benaderen als "de slechte mens" maar wél om het gedrag dat hij/zij heeft gepleegd als onaanvaardbaar te benadrukken. Het is niet omdat iemand geweld gebruikt dat die persoon daarom geen goede kanten kan hebben. Het is nooit een zwart/wit verhaal.
Wij moeten echter geen beslissing nemen en noteren objectief de verklaring van zowel het slachtoffer als de pleger. Het is aan de rechtbank om te oordelen. Dat maakt het voor ons een stuk makkelijker.
Een kleine minderheid plegers beschuldigt ons wel eens van partijdigheid naar het slachtoffer toe. Dit zijn meestal de personen die blijven ontkennen dat er sprake is van geweld in het gezin en die dus blijven ontkennen dat er een probleem is.
Met die mensen kan je niet voorruit natuurlijk. Probleem inzicht is het begin om het probleem op te lossen. Het heeft ook weinig zin om deze mensen door te verwijzen naar de hulpverlening maar meestal gaan ze er toch niet op in.
En na enige tijd komen ze dan terug bij ons terecht en dan beginnen we gewoon opnieuw...

De activiteitenkalenders:

cultuur

gemeente

politieke partijen

jeugd

milieu

toerisme

sociaal

(ook socio-cult.verenigingen)

sport

Beoordeel het gemeentebestuur

vergelijk met beleidsplan 07-12

Verkiezingen 7/6/2009

De jeugd
 aan het woord

De politici
aan het woord

Ken je
 (deel)gemeente

Meer themanieuws
uit de Donkgemeenten
(Berlare, Overmere, Uitbergen)
met aankondigingen van activiteiten
(per thema)

Al eens naar
de archiefartikels
gekeken ?

Deze pagina is het laatst gewijzigd (of door ons geopend)  op 18/08/11. 
Zend ons uw reacties, aub !!! web- en emailadres zijn veranderd !!!
© nkb 2002-2011 - Overname is toegelaten mits bronvermelding.