Armoededebat

reacties - armoededebat GROS

Naar aanleiding van het debat over 'armoede bij ons', op 28 januari 2009 door de Gemeentelijke Raad voor Ontwikkelingssamenwerking (GROS)georganiseerd (verslag zie verder), wordt hier de kans gegeven om je mening te geven over dit onderwerp.

Op 18 januari stond in een krantenartikel dat mensen van hier in Zele voedselpakketten krijgen. Later bleek dat dit via het Berlaarse Sint-Martinusfonds gebeurt, en dat ook het OCMW regelmatig voedselpakketten bedeelt. Bovendien moeten verschillende gezinnen een beroep doen op budgetbegeleiding, op het 'Fonds voor kinderen van bij ons', op oplaadbare kaarten om toch over nog wat elektriciteit in huis te halen. De financiële en economische crisis zou het aantal mensen dat zich in die situatie verkeert misschien nog kunnen vergroten. Minister De Gucht zei in de nieuwjaarsreceptie voor de gemeentebewoners dat het een taak is voor gemeente en OCMW om "maatregelen te nemen om de meest getroffenen te helpen, waarbij zij die het minder hebben worden geholpen door wie wat beter af is." Wat is jouw mening hierover ?

Alvast enkele mogelijke vragen.

	Hoe omschrijf je de armoede in de Donkgemeenten en hoe uit zich die?
	Wat zijn, denk je, de mogelijke oorzaken ?
	Moeten deze mensen hulp krijgen ? Van de gemeente ? Op een andere wijze ? En hoe ?

Hier komen de reacties:

Leo Segerink:
Ik kan niet anders dan bijzonder verheugd te zijn op de respons op deze avond. Wij mochten een volle zaal met aandachtig publiek begroeten en dit voor een toch prangend en pijnlijk probleem als "armoede". Velen vonden deze avond bijzonder geslaagd en zelfs aangenaam.
Met bewondering konden wij aanhoren hoe de twee ervaringsdeskundigen met verve hun ideeën verdedigden .Zij kregen hiervoor overigens van de moderator ruimschoots de tijd en haar sympathie. Verder was het panel samengesteld uit mensen die rond de armoedeproblematiek een grote expertise hebben opgebouwd. Persoonlijk ben wel ik van mening dat zuster Monica en de OCMW-voorzitter te weinig het woord gegeven werd.
Een vorm van inlevingssessie dmv een panelgesprek (om de problematiek van de armoede met 'een andere bril' te bekijken.) is blijkbaar een belangrijk middel om te sensibiliseren. Maar men had mijn inziens wel beter een ander panel samengesteld (voortaan ruim van tevoren afspreken?). De vraag stelt zich immer of de stellingname door de ervaringsdeskundigen representatief is voor de 14% armen. Hun algemene stelling was dat eerst iets moet worden gedaan aan het onbegrip en aan de immateriële noden van de armen, die belangrijker zouden zijn dan de materiële noden. Zoals door diverse auteurs geschreven werd, is "armoede" in zeer belangrijke mate een kwestie van geld. De meeste armen zijn immers in problemen geraakt door gebrek aan middelen.
Waarschijnlijk ligt de waarheid wel ergens tussenin.
Hoe dan ook : de bestrijding van de armoede zal, naast goeie wil en mentaliteitswijziging veel, veel geld kosten; dit zal trouwens vooral moeten komen van een bereidheid tot eerlijke herverdeling van de beschikbare middelen. Mijn algemene conclusie: proficiat "Gros" (ge moet het toch maar doen en we moeten niet allemaal dezelfde mening hebben) : een mooi begin(!) van onze actie tegen armoede. "En nu, vooruit!" (J.C.)

Het armoededebat van het GROS

Bedoeling van het debat was om de aanwezigen een andere kijk te geven op armoede en op de mensen die ook in ons welvarende land in armoede leven. Voor het woord werd gegeven aan het panel werd in een powerpointpresentatie (ingekorte versie) het probleem geschetst.

Het panel bestond uit OCMW-voorzitter Gunther Cooreman, zuster Monica Van Kerrebroeck (volksvertegenwoordiger in Vlaams parlement), Staf Nimmegeers (ex-senator), twee ervaringsdeskundigen (mensen die in armoede leefden en na een opleiding helpen om armen 'een stem' te geven en bij te staan) en moderator Ruth Joos (VRT). Ruth Joos vertrok van het gegeven dat 14% van de mensen hier met armoede te maken hebben. Alle panelleden stelden dat het aantal in werkelijkheid wellicht nog groter is, en zeker in bepaalde delen van het land. Cooreman had het over de verschillen per leeftijdsgroep, met bij werklozen en ouderen zeker een groter aantal. Hij zei verder dat bij de opmaak van het lokaal sociaal beleidsplan was berekend dat het in de Donkgemeenten nog relatief goed is, met slechts een 6 à 7% mensen in armoede. "Of het leefloon misschien te laag ligt ?", wou de moderator dan weten. De OCMW-voorzitter herhaalde wat juist die dag ook door de overheid was toegegeven, namelijk dat de huidige bedragen inderdaad niet volstaan om zelfs aan de meest noodzakelijke behoeften te voldoen. Nimmegeers gaf aan dat het leefloon in België onder de Europees aanvaarde norm voor een menswaardig bestaan ligt. De ervaringsdeskundigen gaven enkele voorbeelden van hoe men echt elke euro moet omdraaien vooraleer die uit te geven en hoe men regelmatig voor verschroeiende keuzen staat, zeker als men kinderen heeft. Het welvaartsvast maken werd algemeen als een eerste stap gezien, maar dat blijkt politiek geen prioriteit te zijn. Een opmerkelijke uitspraak hierbij was die van Cooreman die stelde dat stemplicht nodig is, omdat politici zo ook gedwongen worden om met de stem van de mensen in armoede rekening te houden. De ervaringsdeskundigen beklemtoonden dat niet zozeer meer materiële hulp in de eerste plaats nodig is, maar het versterken van de zelfredzaamheid, het oplossen van wat zij de innerlijke problemen noemden. Daarover bestaat, volgens de deskundigen, ook bij hulpverleners veel onbegrip omdat zij te weinig moeite doen om de echte leefwereld van mensen in armoede te leren kennen. Staf Nimmegeers vulde aan dat dit onbegrip er ook is tegenover migranten. Zuster Monica vond dat de Vlaamse regering alvast veel inspanningen doet, maar dat onder meer in het onderwijs nog veel moet gebeuren om kinderen van gezinnen in armoede niet te stigmatiseren, waarbij ze wees op onder andere de dure uitstappen, de verplichting bijna om thuis een PC en internet te hebben. Het kwam tot een wat hardere discussie toen Gunther Cooreman (en ook vanuit het publiek) huisvesting en werk als voornaamste middelen om meer zelfrespect te krijgen en zo uit armoede te geraken werden genoemd. De ervaringsdeskundigen bleven op het standpunt dat eerst iets moet worden gedaan aan het onbegrip en aan de immateriële noden.

Het publiek stelde nog onder meer vragen over de nood aan regels om misbruiken in kredietverlening tegen te gaan (Nimmegeers: "Freya Vandenbossche is tekort geschoten in de strijd tegen verborgen verleiders"), over het verminderen van de leerplicht (deskundigen: "Leerplicht en huiswerk zijn goed omdat kinderen zo gedwongen worden iets te leren wat hen later zeker van pas komt, en ze kunnen zo ook langer in de schoolomgeving blijven, wat dikwijls beter is dan thuis."), de nood aan scholing van leraars en begeleiders om de leefwereld te leren kennen en beter te reageren op problemen van kinderen uit armere gezinnen, de nood aan meer informatie, over hoe men als OCMW de leefwereld beter kan leren kennen (hierbij stelde het Sint-Martinusfonds voor om dat samen te organiseren, en bleek er ook al overleg geweest te zijn over het organiseren van voedselbedelingen).