U kan klikken op de onderwerpen bovenaan of links van elke bladzijde,
op onderlijnde woorden of op de top-vakken - terugkeren met Back- (of Vorige-)toets

Wil je inschrijven op de (wekelijkse) nieuwsbrief, dan volstaat een mailtje.

2007: 30 jaar fusie !

Geef uw mening, uw opmerkingen en voorstellen.

Lees hier meer.

Lees ook - Reactie

15-10-03
"Het was een ervaring, maar toch wel zwaar"

Met het Dutroux-proces, gepland in maart volgend jaar, komen wellicht ook de vragen over de zin van een volksjury opnieuw naar boven. Voor dat proces zal het wellicht heel moeilijk worden om 12 plus 3 mensen te vinden die nog objectief kunnen oordelen. Men zou vertrekken van een lijst van 180 namen. Hoe gaat dat er nu eigenlijk aan toe in zo een jury ? Pierre Deseyn maakte het al eens mee. Hier is zijn verhaal. Omdat de leden ook achteraf niets mogen zeggen over de jurybesprekingen, komen vooral de praktische zaken en het verwerken van zo een ervaring aan bod. 

"Op een dag kreeg ik een brief dat mijn naam op een lijst stond van personen die men in de loop van enkele jaren eventueel zou kunnen oproepen bij een assisenzaak. Onmiddellijk had ik een gevoel van 'Dat zou ik eigenlijk wel eens willen meemaken'. Enige tijd later werd ik inderdaad opgeroepen om me in Gent te melden. Over welke zaak het zou gaan, daar had ik geen flauw benul van. Ik belde wel eerst mijn werkgever en die had geen bezwaar. Ook mijn wedde zou men gewoon doorbetalen."

"Het eerste punt op de agenda was het aanduiden van de jury. Die bestaat uit 12 leden en er zijn ook 3 vervangers. Voor de aanduiding nodigt men een groter aantal mensen uit want zowel de rechter als de advocaten van de beide partijen kunnen mensen wraken, zonder daar zelfs een reden voor te moeten geven. Een voor een moesten we naar voor en allerlei vragen beantwoorden, zowel van de rechter als van de advocaten. Die gingen over van alles. Achteraf hoor je dan of je er bij bent of afvalt. Sommige opgeroepenen vroegen zelf te mogen vertrekken. Voor zelfstandigen is het niet zo eenvoudig om minstens twee weken de zaak alleen te laten. Had men mij  niet gekozen dan zou ik wel ontgoocheld zijn geweest, want misschien was het mijn enige kans."

"De jury mag in de houten oncomfortabele banken gaan zitten. De rechter legt dan het verloop van het proces uit, hoe procedurefouten kunnen ontstaan, dat we buiten de proces-uren geen contact mogen hebben met beschuldigden, advocaten en rechters, en ons niet laten beļnvloeden. Juryleden mogen tijdens het proces vragen stellen, maar altijd via de voorzitter van de jury. Dat is normaal de eerste die als jurylid is gekozen, maar die taak mag na onderling overleg door iemand anders worden overgenomen. Dat gebeurde bij ons. Er was eigenlijk maar een kandidaat, toevallig de enige die een das droeg. Neen, er zijn geen kledijvoorschriften. De samenstelling van de jury was echt heel verscheiden. En opgesloten werden we ook niet. Zo mochten we 's middags gaan eten en 's avonds naar huis. De rechter, die ook wel weet dat we over de ervaring zouden spreken, vroeg om discreet te zijn."

"Het proces dan. Toevallig had ik iemand in de publieksbanken gezien  met een tijdschrift waar op de eerste bladzijde een vermelding over de zaak stond. Zo wist ik toch al iets. Maar die eerste dagen krijg je zo veel verhalen en gegevens te horen dat je echt overdonderd bent. Stilaan krijg je toch meer zicht in de zaak, door de getuigenverhalen, door de bewijzen die worden aangebracht. Dat gaat heel ver. Zo toonde de aanklager met de gegevens van Belgacom aan dat een van de beschuldigden elders was dan hij beweerde: de man had met zijn gsm via een bepaalde zendmast een gesprek gehad en moest dus in die nabijheid zijn. De zaak was wel van in het begin duidelijk: er waren bekentenissen. Maar de advocaten van de verdediging doen alles om de jury te overtuigen van de moeilijke jeugd, van het zachte karakter ... De dagen waren niet altijd even interessant, onder meer het voorlezen van de moraliteitsverslagen waren heel saai. Ook de namiddagen, na de maaltijd, waren soms moeilijk. Het viel wel op dat deze jurygroep haar werk goed wou doen. Enkelen vroegen verduidelijkingen en allen namen notities."

"Hoe een dag er uit zag ? De zitting begon meestal om 9. Om 10.30 uur was er koffie en van 12 tot 13.30 middagpauze. In de namiddag om 15.30 uur koffie en meestal omstreeks 17 uur stopte de zitting. Een keer was het bijna 19 uur. Vooraf was gezegd dat het ongeveer twee weken zou duren."

"De voorlaatste dag, een donderdag, moesten we een oordeel vellen. We mochten niet buiten tot dat was gebeurd. 's Middags kregen we een maaltijd in het gebouw zelf. Het begon omstreeks 17 uur. We zaten in het jurylokaal, aan een grote houten tafel, met koffie en frisdranken ter beschikking. Voor elk van de vier beschuldigden zouden we moeten bepalen of ze schuldig waren. Bij het groepsgesprek haalde iedereen argumenten aan, werd er gediscussieerd. Het moeilijkste was te oordelen of de vier even schuldig waren. Waren sommigen niet misleid en zelfs buiten hun wil in de misdaad betrokken ? De gesprekken gingen door tot de juryvoorzitter oordeelde dat een stemming mogelijk was. Het is niet zoals in Amerika - zie het verfilmde toneelstuk 'Twelve angry men' - waar de jury eensgezind moet oordelen. Hier beslist de meerderheid van de stemmen. Geeft de stemming 6-6 aan, dan geeft de rechter de doorslag. Voor de vier beschuldigden duidden we op een papiertje ons besluit aan. Bij een van hen was er geen meerderheid. Het vonnis werd dan in de rechtszaal voorgelezen."

"Wat ik voor het begon niet wist was dat we de laatste dag ook de strafmaat moeten aangeven. Bij deze bespreking was de rechter wel aanwezig. We vertrokken van de eisen van de aanklager. Die vonden we in alle gevallen te zwaar. De rechter had ons er wel op gewezen dat de uitgesproken straf bijna nooit volledig wordt uitgezeten. Voor elke schuldige had iedereen een ander idee. Om tot een akkoord te komen werden eerst de hoogste en de laagste straf geschrapt. Nadien kon iedereen zich akkoord verklaren met een gemiddelde van de andere. Ook dat werd in de zaal voorgelezen. Ik moet zeggen, dan was iedereen leeg. Vooraf hadden we gezegd na afloop nog iets te gaan drinken, maar daar kwam niets meer van. Iedereen direct weg. En dat vreemde knagende gevoel bleef nog enkele dagen hangen."

"Of ik aan represailles van de beschuldigden heb gedacht ? Het is door mijn hoofd gegaan. De namen van de juryleden worden de eerste dag, bij de aanduiding voorgelezen, dus iedereen kan ons vinden. Ook de pers. De rechter had ons daarvoor gewaarschuwd, zeker voor een bepaald journalist. Maar hij heeft ons gerust gelaten, wel aan iedereen een foto van de jury bezorgd. Om het over de pers te hebben, sommige juryleden brachten de krantenverslagen mee. Het gebeurde dat we vaststelden dat daarbij zaken verkeerd waren voorgesteld, dat het artikel zelfs was geschreven door mensen die er de vorige dag niet waren geweest. Omdat de pers op de eerste publieksbanken zit, konden we dat goed volgen."

"Ja, ik ben blij dat ik het heb mogen meemaken. Maar geen tweede keer. Ik heb mijn burgerplicht nu wel gedaan. Het is toch wel zwaar. Bij het voorlezen van het vonnis keek ik naar de beschuldigden. Die blik heb ik nog lang gezien. Nu viel het nog mee dat de zaak zo duidelijk was. Mocht een beschuldigde bij het vonnis of de strafmaat hebben uitgeschreeuwd dat hij onschuldig was, dan had het verwerken zeker nog moeilijker geweest."

Lees ook:

Reactie:

Mariette:
Bedankt. Ik ben ook opgeroepen als gezworene en weet nu beter wat ik mag verwachten.

Al eens naar
de archiefartikels
gekeken ?

Deze pagina is het laatst gewijzigd (of door ons geopend)  op 03/12/06. 
Zend ons uw reacties, aub !!! web- en emailadres zijn veranderd !!!
© nkb 2002-2006 - Overname is toegelaten mits bronvermelding.