Verbrand in Ghislenghien

Onderzoek afgerond - Begrafenis in Mere - Schade zelf schatten

Een slachtoffer uit Berlare vertelt

Proces begonnen ... en weer uitgesteld

25-5-09 Bijna vijf jaar na het ongeluk kon vandaag eindelijk het proces van start gaan, in Doornik. Als beschuldigden stonden naast Fluxys ook enkele bedrijven maar ook plaatselijke mandatarissen in de rechtbank. Tot ongenoegen van de slachtoffers werd het proces onmiddellijk weer tot 15 juni uitgesteld omdat enkele beklaagden meer tijd willen om het dossier te bekijken.

Onderzoek afgerond

30-5-08. D onderzoeksrechter maakt bekend dat het onderzoek is afgerond en het dossier naar het parket gestuurd. Dat moet nu de vorderingen opstellen. De slachtoffers klagen intussen over de trage afhandeling. De meesten kregen nog geen vergoeding, wat voor financi�le problemen zorgt. Zij stuurden een open brief.

Begrafenis in Mere

10-8-04. De Sint-Bavokerk is veel te klein voor de, naar schatting van de begrafenisondernemer, 1300 mensen die de begrafenis willen bijwonen van Yvan Van Der Stockt. Velen staan dan ook buiten, in de striemende regen.

Het werd heel emotioneel toen echtgenote Korry en dochter Kirsten een kruisje op de kist legden. Daarop lag ook een tekening gemaakt door zijn petekind Ninke. Silke, de andere dochter, werkte er als jobstudente toen het ongeluk gebeurde. Zij herstelt zwaarverbrand in het Leuvense Gasthuisberg. De pastoor wijst er op dat Yves had kunnen vluchten na de eerste ontploffing, maar eerst zijn dochter wilde redden. Die hulpvaardigheid ging verder dan de eigen familie. Yves was penningmeester van de KWB, speelde bij fanfare Hand in Hand en hielp bij de parochiefeesten. De talrijk opgekomen collega's van Diamant Boart, waar hij al 24 jaar werkte, bevestigen zijn hulpvaardigheid. Zij zijn de klap duidelijk nog niet te boven. "Het zal nog lang duren om het verlies van Yves en de vier andere collega's te verwerken.", verwoordt een van hen het. Yves was de voorbije twee maanden bezig met het inplanten van de machines in de nieuwe vestiging.

De plechtigheid werd bijgewoond door gouverneur Balthazar, vicaris Van Paepeghem (die de bisschop vertegenwoordigde), de directies van Diamant Boart en Fluxys en vele collega's en vrienden.

Schade z elf schatten

10-8-04. Naar verluidt moeten de slachtoffers zelf instaan voor de schatting van de materi�le schade. Daarvoor moeten zij met een expert en een onafhankelijke deurwaarder naar Ghislenghien en nadien het rapport overmaken. De diensten in Ath hebben daarom verzocht omdat zij zelf niet in staat zijn de vele schattingsdossiers op te maken.

Een slachtoffer uit Berlare vertelt

Vrijdag 30 juli 2004. Zoals de voorbije drie weken komen Mark (58) en zoon Gerd (35) omstreeks 6 uur30 aan op het industrieterrein in het Henegouwse Ghislenghien (Gellingen), bij Ath, om er in het nieuwe gebouw van Diamant Boart verder te werken aan de bevloering en de faience van de personeelseetplaats en keuken. Eerst wordt de chape binnengevoerd, dan kan hun werk beginnen. Gerd gaat nog even buiten, ziet hoe een Electrabelpersoneelslid woedend door zijn gsm spreekt en naar de plaats loopt waar 'het' gebeurt. Zelf is hij pas binnen als 'het' losbarst. Een Berlaars ooggetuigenverslag van de ontploffing in Ghislenghien. "Niet voor mezelf, maar voor al die mensen die het niet kunnen voortvertellen", benadrukt Gerd (*).

"Het begon met een geluid dat we niet konden thuisbrengen. We dachten dat buizen voor de airco werden verschoven, daar leek het op. Maar het werd steeds sterker. Plots vlogen de vensters langs de drie zijden van de ruimte stuk. In een eerste reactie trek ik mijn vader tegen de muur. Dan hoorden we iets zoals de zware hagelstorm die enkele jaren terug door Berlare raasde. Maar spoedig werden de vallende brokken steeds groter. We beseften dat er iets niet klopte. De Electrabelcamionnette buiten stond te daveren en zelfs de grote steunbalken van het gebouw wiebelden. Vader trok de deur open van de andere ruimte en kreeg een grote hittegolf over zich. Heel de ruimte was nu gevuld met een licht zoals van oranje lampen. Hij besefte dat we zo vlug mogelijk weg moesten. Zelf zou ik de, wellicht verkeerde beslissing hebben genomen om in een kleine ruimte tegen een instorting te schuilen. We wisten toen nog helemaal niet wat was gebeurd."

"Vader riep dat ik moest voorlopen. Omdat ik regelmatig om materiaal moest, kende ik het terrein beter. Je kan je niet voorstellen hoe snel je dan kan lopen. Na zo'n 80m was er een afsluiting naar de zowat twee meter lager gelegen weg. Ik sprong er tegenop en de afsluiting boog om. Toen ik omkeek zag ik hoe vader tegen een vergadercontainer schuilde. Zijn hoofdhaar begon te branden. Ik schreeuwde en vloekte en dat bracht hem weer tot besef. Daar zag ik ook de vuurmassa die alles naar zich toe leek te trekken. Rondom mij begon het gras spontaan te roken en te branden. Zo hard als het kon liepen we samen verder. We voelden wel wat pijn, maar de drang naar levensbehoud hielp om vol te houden. Aan de brug zagen we hoe boven op autosnelweg auto's in brand stonden. Ik vermoed dat dit alles in zowat anderhalve minuut is gebeurd."

"We wilden niet blijven staan nabij een tankstation. Wellicht was daar nog gevaar. Dan zagen we twee bouwvakkers liggen die nog materiaal van ons hadden gebruikt. Ze zagen er verschrikkelijk uit. In de overtuiging dat ze veilig waren hadden ze zich laten vallen, in de volle zon. We trokken ze mee naar het eerste huis, waar iemand juist de wagen had gekuist. We hebben ze daar natgespoten. Hun t-shirts waren onbeschadigd, maar toen we ze uittrokken, kwam de huid in repen mee. De vrouw van het huis was bereid ze naar een ziekenhuis te brengen, maar een ambulancier deed haar enkele honderden meter verder stoppen en nam de twee mee. Ik vernam vandaag van hun werkgever dat ze buiten levensgevaar zijn. Maar daarmee is alles gezegd. Het zal minstens een half jaar tot een jaar revalidatie vragen om de twee - ik ken zelfs hun naam niet - weer 'goed' te krijgen, fysisch dan toch."

"Toen we brandweer zagen die slangen uitrolden, dachten we dat alles weer veilig was. We stapten terug om te zien of we materiaal konden recupereren, maar aan de brug mochten we niet verder. De brandweer had daar de mensen samengebracht die ze op het terrein had ge�vacueerd. Omdat we er nog het beste aan toe waren, vroeg men ons om te helpen baxters omhoog te houden. Daar merkte een verpleegster op dat we beiden blaren in de nek en op de armen kregen. Onze rechterkant leek er het ergste aan toe, de kant waar tijdens onze vlucht de vlammenzee was. Intussen waren er ongeveer 45 minuten voorbij sinds de ontploffing. Pas daar hoorden we wat er was gebeurd."

"Als laatsten voerde men ons naar het schooltje van Ghislenghien, waar de triage van de slachtoffers gebeurde. Wat we daar zagen was hallucinant. Als je er zelf nog redelijk aan toe bent en niets kunt doen, ik kan je zeggen, dan krijg je het op de heupen. Ik heb daar op van alles staan schoppen, uit onmacht. Wel opmerkelijk, je vraagt je niet zozeer af wat er is gebeurd, wel waarom dit lijden nodig is. Nee, je zoekt dan ook niet naar verantwoordelijken. Pas op, de brandweerlui en het ambulancepersoneel deden alles wat mogelijk was. Ik heb mijn legerdienst in het brandwondencentrum in Neder-over-heembeek gedaan, dus ik herkende wat ze deden. Ik besefte dan ook hoe die gewonden nog zullen afzien om weer goed te worden."

"Met de andere minder erg gewonden ging het naar La Louvi�re. Daar was het een luxe. We kregen er de nodige pijnstillers en verbanden. Ze brengen je daar in een toestand dat je zomaar alles aanvaard. De enige zorg was de familie te kunnen verwittigen v��r die de beelden zou zien. Dat lukte, maar toch was er thuis nog paniek. Gelukkig mochten we in de namiddag al terug naar huis."

Gerd beseft, drie dagen na het ongeval, hoeveel geluk hij en zijn vader hebben gehad. Er zijn lichtere brandwonden in de hals, op de rug en de linkerarm. Op de rechterarm zijn zo'n drie percent derdegraadswonden vastgesteld. Het komt er vooral op aan de wonden proper te houden en te laten dichten. Hij hoopt binnen de maand terug te kunnen werken, hoewel de dokter hem toch tot wat meer geduld aanzet. Vele anderen zijn er erger aan toe. "Er waren zo'n 50 mensen in het gebouw. De meesten moesten helemaal rondlopen en waren zo langer in de nabijheid van de vuurzee. De man van Electrabel ? Ik hoop dat hij het haalde, maar hij ging recht naar de plaats waar de ontploffing plaatsvond... Waarom hij woedend was aan de telefoon ? Wie kan het zeggen ? Ja, ik heb ook gehoord dat men vermoedt dat men de mensen wou verwittigen over iets. Maar het was een onmogelijk werk op dat immens grote terrein iedereen tijdig te bereiken."

Of de opvang voldoende was ? "Ik heb ook kritiek gelezen in de media. Als ze het beter kunnen, dat ze het proberen. Je moet je de plotse chaos voorstellen. Alleen al van het verkeer. En dan moet je verschillende brandweerkorpsen en medische teams co�rdineren. Nee, alles wat op zo korte tijd mogelijk was, is gedaan. Zo werden alle mogelijke bussen opge�ist. Telkens ging met de gewonden een dokter mee, die over materiaal en water beschikte."

Gerd weet dat er door Berlare een zelfde gasleiding loopt. Maar dat bezorgt hem geen nachtmerries, evenmin als het ongeluk vrijdag. "Die beelden zullen wel nog terugkomen, wellicht binnen vele jaren nog. De kans dat het me nog eens zou overkomen is echter statistisch veel kleiner dan dat ik een auto-ongeluk krijg", beseft hij.

Dinsdag (3 augustus) gaat hij terug naar het terrein. Zien wat er nog aan materiaal rest. "Maar zeker ook het rouwregister gaan tekenen en bij de brandweerkazerne bloemen leggen. Naar het schooltje en naar het ziekenhuis vertrekt nog een dankbrief."

Nico Keppens
2-8-04

(*) Daarom vroeg Gerd ook om zijn achternaam niet te vermelden.

Reacties zijn welkom.

De activiteitenkalenders:

(ook socio-cult.verenigingen)