Lucius Iunius Brutus behoorde tot de eerste consuls van de Romeinse Republiek. Hij was de zoon van Tarquinia, de zus van de laaste Romeinse koning Tarquinius Superbus.

Ondanks zijn familiale band met Tarquinius Superbus zette hij zich sterk af tegen diens schrikbewind. Hij had er niets beters op gevonden om zichzelf als achterlijk voor te doen om uit de greep van Tarquinius te blijven. Toen Lucretia, de vrouw van Lucius Tarquinius Collatinus (later medeconsul van Lucius Iunius Brutus), zelfmoord pleegde, vond hij dat het zo niet meer verder kon. Lucretia was de dochter van Publius Valerius Poplicola, een goede vriend van Lucius Iunius Brutus. Ze werd verkracht door Sextus Tarquinius Superbus, de zoon van koning Tarquinius Superbus. Lucretia pleegde als gevolg van deze daad zelfmoord.

Lucius Iunius Brutus zon op wraak en begon de bevolking tegen de koning op te jutten. Zo werd de verkrachting en zelfmoord van Lucretia de aanleiding van de overgang van een monarchie naar een republiek. Toen de laatste koning verdreven was, werd Lucius Iunius Brutus tot eerste consul verkozen. Tarquinius gaf zich echter nog niet gewonnen en hij wist enkele jonge aristocraten tegen deze nieuwe leider op te zetten. De samenzwering werd echter ontmaskerd en met groot verdriet moest Lucius Iunius Brutus aanschouwen dat ook zijn eigen zonen Titus en Tiberius zich onder de samenzweerders bevonden. Het volk van Rome was zo kwaad dat iedereen die de gehate naam Tarquinius droeg voorgoed uit Rome werd verjaagd. De Tarquinii hergroepeerden zich echter en er volgde een veldslag waarbij Lucius Iunius Brutus om het leven kwam.