De tweede Punische Oorlog was de belangrijkste van de drie Punische oorlogen en bracht Rome zowaar op de rand van de afgrond.

Deze oorlog werd vooral over het land uitgevochten. Er werden dus veel meer troepen ingeschakeld en beide partijen liepen het risico om enorme verliezen te lijden. Na de eerste Punische Oorlog was Carthago op de knieën gedwongen maar het conflict bleef verder smeulen en barstte weer in alle hevigheid los toen de Carthaagse generaal Hannibal Barkas de Alpen overstak en Italië binnentrok. De Romeinen konden onvoldoende weerstand bieden en verloren tienduizenden soldaten. De meest gekende veldslag is de Slag bij Cannae, waar 8 legioenen, 48 000 soldaten, de dood werden ingejaagd. Hannibal was een superieure veldheer en boezemde iedere Romein een verschrikkelijke angst in. Hannibal zag omwille van het hoge aantal gewonden en verliezen dat hij geleden had af om naar Rome te marcheren, dat op dat moment zo goed als voor het grijpen lag.

De Romeinen maakten van deze gelegenheid gebruik om Hannibal niet rechtstreeks aan te vallen, maar wel zijn basis in Hispania. Dit betekende dat Hannibal niet meer op verse troepen kon rekenen. Het onrechtstreeks klappen toedelen aan Hannibal bleek een betere tactiek te zijn en na militaire successen in Hispania trokken de Romeinen naar Carthago. Hannibal werd in allerijl teruggeroepen en uiteindelijk in de slag bij Zama Regia door Scipio Africanus verslagen. Carthago was wederom verslagen en besloot om nu echt met vredesonderhandelingen te beginnen. De Romeinen legden Carthago strenge sancties op en besloot het daarbij te laten. Iets wat zeer tegen de zin van Marcus Porcius Cato was.