Flavius Valerius Constantinus

Constantijn werd in Naïssus (Joegoslavië) geboren en bracht zijn jeugd door aan het hof van Diocletianus. Op een zekere dag vluchtte hij naar Gallië om aan de zijde van zijn vader te strijden. Al snel werd het duidelijk dat hij een bekwaam militair was en werd na de dood van zijn vader door het leger uitgeroepen als keizer.

Constantijn die uit was op de heerschappij van het gehele rijk voerde strijd tegen Maxentius met als inzet het westelijke deel van het rijk. Constantijn won en schreef zijn overwinning toe aan een hogere macht. In een visioen voor de slag tegen Maxentius zag hij immers een kruisteken aan de hemel, met als onderschrift “in hoc signo vinces” (in dit teken zult gij overwinnen). Naar aanleiding van dit feit bekeerde Constantijn zich tot het christendom.

In 313 n. Chr. vaardigde hij samen met Licinius het Edict van Milaan, waarbij aan het christendom gelijke rechten naast de andere godsdiensten werd toegestaan. Dit werd gevolgd door steeds verder gaande privileges voor het christendom.

Diezelfde Licinius, die heerste in het oosten van het rijk, verdreef en doodde hij in 324 n. Chr. Zo werd Constantijn alleenheerser over het Romeinse rijk. Hij stichtte in het oosten van het rijk Constantinopel dat sindsdien als hoofdstad van het Romeinse rijk werd beschouwd.

Constantijn stierf in 337 n. Chr., nadat hij op zijn sterfbed gedoopt was.