Titus Livius was een Romeins historicus, wiens geschiedenis van Rome een van de belangrijkste bronnen van informatie is over het vroege Rome.

Livius werd geboren en stierf in Patavium (nu Padua) in Noord-Italië, maar waarschijnlijk leefde hij vooral in Rome.

Zijn geschiedenis van Rome, ‘Ab urbe condita’, is een relaas van de gebeurtenissen vanaf de stichting van de stad in 753 v. Chr. tot 9 n. Chr.. Het complete werk omvatte niet minder dan 142 boeken. 35 boeken werden in hun volledige vorm overgeleverd.

De boeken werden gepubliceerd in groepen van vijf, de eerste in 26 v. Chr. en de laatste in 14 n. Chr..
Livius schreef tijdens het bewind van keizer Augustus, toen het Romeinse Rijk de mediterrane wereld domineerde. Hij schreef zijn geschiedenis om aan te tonen dat Rome, zelfs nu het zo groot was, toch ooit ontstaan was als kleine stad. Dat om de Romeinen te herinneren aan hun roots in een poging hun grootheidswaanzin wat te temperen.

Hij gebruikte het materiaal dat hij in boeken van andere Romeinse historici had gevonden zonder de betrouwbaarheid te controleren. Plagiaat kende men in die tijd nog niet.
Zijn werk is meer bekend voor de stijl en dramatiek dan voor de feitelijke juistheid ervan. Het was het meest gelezen geschiedeniswerk over Rome. Dat bleef zo tot de Middeleeuwen en de Renaissance.