Maar liefst 18 Puiterijders hebben op zaterdag 04/07 deelgenomen aan La Marmotte in de Franse Alpen. In een verschrikkelijke hitte (38°) werden de Col du Glandon, Col du Télégraphe, Col du Galibier en als laatste Alpe d'Huez beklommen. Dit maakte een totaal van 5.000 hoogte meters.
Van de 7.200 deelnemers hebben er meer dan 5.300 het einde gehaald.

Van de 18 puitenrijders hebben er 15 de rit uitgereden. Er waren vooral sterke prestaties van Ludo Goossens (07u21) en Ivan Janssens (07u22) die in elkaars buurt bleven en zo hun prima tijden neerzetten. De enige vrouw in het gezelschap, Miet D'heer zette ook een puike prestatie neer: 09u27, zij werd 20^ste in haar categorie.

Een kort verslag:

Doordat de meeste puitenrijders rugnummers hadden tussen 2.000 en 4.000 stonden ze in het tweede startvak, dat zich om 07u30 op gang mocht trekken.

Na het startschot namen 'de onzen' onmiddellijk het commando van deze groep, op naar de voet van de Glandon. Daar vormde zich al snel een kopgroep met o.a. Ludo en Ivan en een aantal Italianen. De anderen volgden op enige achterstand, ieder volgens zijn eigen tempo. De afdaling van de Glandon heeft een levensgevaarlijke reputatie - 2 jaar geleden vielen hier twee doden - en deed die reputatie ook nu eer aan. We zien hoe verschillende renners uit startvak 1 langs de kant worden verzorgd na een valpartij. Ook de puiten blijven niet gespaard: aan het einde van de afdaling komt Kris Tackaert ten val maar kan de tocht verder zetten. Een week later zou blijken dat hij bij de val een ruggenwervel heeft gebroken !

In de vallei van de Maurienne komt het er op aan in een goeie groep te zitten om tegen de wind in naar de voet van de Télégraphe te rijden. Deze berg is de minst moeilijke, maar intussen in het snikheet geworden: tegen de rotswanden wordt er 48°C gemeten. Drinken is dan van groot belang. Dit ondervinden Christophe Impens en Chris Roggeman die wat later volledig uitgedroogd moeten opgeven. Boven op de Télégraphe zorgt de Ferre, een ouwe rot in het vak die dit vroeger allemaal al heeft meegemaakt, voor de bevoorrading. Hij geeft tegelijk de (soms genuanceerde) tijdsverschillen door. 

Na de afdaling gaat het naar Valloire, waar het monster, genaamd Col du Galibier, de deelnemers opwacht. Oneindig mooi is de natuur hier, maar de berg is meedogenloos. Filip De Wilde stapt halfweg in de bezemwagen. Hij heeft niet de beste voorbereiding gehad en dat betaal je cash op de flanken van de Galibier. Vanaf Plan Lachat - met een verleidelijk terras - is het nog 8 km tot de top met een stijgingspercentage van gemiddeld 8 %. Boven staat iedereen op 2.645 meter uit te hijgen. De truitjes worden dicht geritst voor de afdaling. Het gaat nu volle bak, een afdaling van bijna 50 km.

Op de Lautaret wordt nog even halt gehouden aan de wagen van Miel en Yves om voor de laatste keer de bidons te vullen of wat vloeibaar voedsel te eten. Na een uur lange duik, in rotvaart door enkele slecht verlichte tunnels, komen de overblijvers in Bourg d'Oisans. De beklimming van Alpe D'huez staat nog op het programma. De meesten zijn nu al 7 uur en meer onderweg. Alles doet pijn als je aan de brug over de mat voor de tijdsregistratie rijdt.

De zon staat loodrecht op de flank van de Alpe, er is geen ontkomen aan, dit wordt voor iedereen een martelgang. Na 160 km Alpenwegen lijken deze 14 km van de Alpe wel een eeuwigheid te duren.

Gelukkig heeft de organisatie nog voor extra 'points d'eau' gezorgd. Daarnaast staan bij elke waterval die men tegenkomt nog wel één of meerdere renners die zich verfrissen.

Eens voorbij het oude Huez krijg je wat meer verfrissing door de wind. Het is nu ook minder steil en dit geeft iedereen terug wat moed. Het aftellen van de bochten (van 21 naar 1) is het enige wat nu nog telt. In de laatste 3 bochten wordt het terug steiler, ze liggen ook verder uit elkaar. Eens tussen de vakantiewoningen staan er supporters die de deelnemers bijna naar boven roepen en tieren.

Iedereen die hier over de meet komt is een sportmens en getuigt van een goeie conditie. Maandenlange voorbereiding, iedereen op zijn eigen niveau, worden hier bekroond. Hier presteert iedereen naar eigen kunnen en vermogen. De bergen liegen nooit. Door het minste wat fout gaat mag je het vergeten. Dat hebben we zelf aan de lijve mogen ondervinden.

‘Nooit meer’ zijn de eerste woorden die iedereen direct na de rit uitspreekt maar enkele dagen later is de pijn vergeten en worden er terug plannen gesmeed voor een volgende uitdaging.

De organisatie van de trip van de 'Puiterijders' lag in handen van Koen De Clercq, tevens sponsor (De Clercq Solutions) van de club. Hij deed het goed zodat iedereen op zondag 5 juli Oz-Station verliet met een goed gevoel. Het was mooi geweest, prachtig weer, goeie sfeer, lekker eten, uitstekende accommodatie. Bedankt Koen !