Adoptie

Lees ook: een verslag uit Haīti - weigering vergunningen

2009:
De vestiging van Ray of Hope is verhuisd naar Lokeren.

25-3-2006:
Sinds vorige week is Ray of Hope te zien op 'Een' in het programma "Het leven zoals het is: adoptie". Tegelijk een duidelijk bewijs dat de organisatie weldegelijk nog actief is.

30-3-2004:
Volgens Kanaal 3 zou minister Byttebier aan Ray of Hope dan toch een vergunning voor een jaar hebben verleend om zo de resterende dossiers af te werken. Op de website van de Vlaamse Regering is daar geen bevestiging van te vinden. Naar verluidt zou intussen bij Ray of Hope al een constructie zijn uitgewerkt om de projecten die onder meer in Haiti zijn opgebouwd (scholen, weeshuis) verder te kunnen ondersteunen.

13-3-2004:
Minister Byttebier heeft, volgens De Standaard, Ray of Hope nu ook de 18 nog lopende dossiers afgenomen. Kind&Gezin moet ze verder afwerken. De adoptieouders en de landen van waaruit de kinderen zullen komen, zijn op de hoogte gebracht. Eind september had de minister de erkenning ingetrokken, maar nog toegelaten dat Ray of Hope de toen 23 dossiers mocht afwerken.

18-9-03
Met de aanwezigheid van Ray of Hope in Berlare, staat ook het thema van adoptie van kinderen uit ontwikkelingslanden wat dichter bij ons. Deze organisatie, naar verluidt de grootste in Vlaanderen, stond de voorbije maanden wat in een kwaad daglicht na klachten over verkeerd beheer en zelfs misbruiken. De Vlaamse Regering nam al een deel van de vergunningen af en beslist eind deze maand of de organisatie mag verder doen. Verschillende Berlaarse gezinnen konden via Ray of Hope een kind adopteren en blijken er nog steeds achter te staan.

Een van de verdedigers reisde vorige maand naar Haiti om er een opvangtehuis te bezoeken dat dank zij steun van Ray of Hope kan werken. Zij stuurde ons een verslag. Het is de start van een nieuw discussiethema: adoptie van buitenlandse kinderen, is het hun enige hoop ?

Een verslag uit Haiti

Met een vriend en een twintigjarige geadopteerde vriendin trok ik dit jaar mee op rootsreis naar Haiti, nog steeds gekend als het armste land ter wereld. We waren er te gast bij het opvangfamilie waar mijn vriendin haar vroege jeugd had doorgebracht. Voor ons was het unieke gelegenheid om een ontwikkelingsland niet vanuit hotels en luchthaven of via een georganiseerde rondreis te leren kennen. We konden het dagelijkse leven van de Haitianen aan den lijven ondervinden.

Toen we in Port-au Prince landden, werden we overvallen door een vochtige zwoele warmte en door de drukte. Aan alle kanten gristen behulpzame Haitiaanse jongens onze valiezen vast in de hoop een fooi te kunnen krijgen. Na een reeks discussies over wie wat en voor welke prijs lukte het ons onze valiezen veilig in de auto te krijgen.

In de hoofdstad heerste een gekrioel van gammele autos en er was constant getoeter. Verkeersregels lijken er niet te zijn of worden niet gevolgd. Af en toe zagen we een politieagent die blijkbaar zonder veel resultaat het verkeer trachtte te ontrafelen.

Het was een blij weerzien langs beide zijden. Vrienden en kennissen, halfbroers en halfzussen, de meter en pleegmoeder Mamie ontvingen ons met open armenf. Dit was direkt duidelijk: ze droegen ons een warm hart toe.

Het pleeggezin bestond uit de pleegmoeder en haar echtgenoot die, bijgestaan door een aantal verzorgsters, een zestal kinderen onder hun hoede hadden, kinderen uit alle hoeken van het land die wachten op het einde van de adoptieprocedure om naar nieuwe ouders in Europa of Amerika te vertrekken.

Op een morgen maakte het gehuil van kinderen aan de deur ons wakker. Toen Mamie opendeed, zagen we twee kleuters huilend op de stoep staan. Nergens een volwassene te betreuren. De pleegmoeder haastte zich naar de telefoon om bij de hoofdverantwoordelijke te checken of ze soms geen afspraak had gemist om kinderen op te nemen die door de overheid waren gestuurd. Dit bleek niet zo te zijn. Twee zielige stukjes mens waren blijkbaar zomaar gedropt op het voetpad voor de deur van het opvangtehuis. Twee kinderen met dikke buikjes en hongerige magen.

Dit hele tafereel sneed door merg en been. Wat ging er in die hoofdjes om ? Wie haalde het in zijn hoofd om zon kleine dreumessen alleen op de stoep achter te laten ? Wie ? Wie ? Even dacht ik verder Was dit voor hen misschien de enige levenskans ? Was de moeder zo wanhopig dat ze hen uit bittere noodzaak voor de deur kwam zetten om dan snel weg te lopen ? Mijn bedenkingen werden onderbroken toen Mami mij een zielig hoopje mens in de armen duwde en mij aanporde mee binnen te komen.

Vlug werd voor de kinderen een maaltijd bereid. Zij slokten gretig elke portie binnen. Gesust in de armen van de verzorgsters kwam hun gesnik stilaan tot bedaren. Misschien wie weet, zou de moeder nog van idee veranderen en terugkomen ? Manmie ontnam ons ook dit sprankeltje hoop. Het was uiterst zeldzaam dat dit gebeurde. Meestal was het een weloverwogen plan en liet de moeder nooit meer van zich horen

Ik herinnerde mij de hetze van de weken voor ons vertrek over beschuldigingen van kinderhandel aan dit adres. Kinderen zouden worden gekocht, uit hun gezin weggerukt, van al hun rechten ontdaan

Konden de mensen die dat schreven nu eens in mijn schoenen staan, zien welk taferelen zich hier afspelen Zouden ze dan niet eerder in de pen kruipen om de schrijnende armoede aan te klagen of om de pijn te beschrijven van een moederhart dat wordt verscheurd omdat ze haar kinderen van de dood wil redden ?

Over dit onrecht leek men in België niet na te denken. Over het onrecht achtergelaten en gedumpt te worden. Over het onrecht van een moeder die haar kind niet kan voeden en het toch van de ondergang wil redden. Over het recht van een kind op leven.

In Haiti heeft men geen tijd om na te denken over de zin van het leven, in Haiti past men die zingeving toe, elke dag, op elk moment wanneer het nodig is.

Nancy