'Open' begrafenissen ?

Leo Segerinck bracht in mei 2006 een discussiethema aan: moeten kerken niet worden opengesteld voor begrafenisplechtigheden van niet-gelovigen, vooral als in de gemeente daarvoor geen ander gebouw ter beschikking staat. Hij benadrukt dat zijn tekst een strikt persoonlijke menig geeft, en niet in verband staat met 'Open Kerk', de organisatie waarvoor hij in het verleden een aantal initiatieven nam.

Naar aanleiding van de burgerlijke begrafenisplechtigheid voor Eddy Vander Meirssche, op 16 april 2010 in Stroming, werd dit debat heropend.

Reacties zijn welkom. Te lange teksten kunnen worden ingekort en racistische uitspraken of persoonlijke aanvallen worden geschrapt. Lees de ontvangen reacties

De aanzet

Open Kerk!

De begrafenisdienst zoals ze in onze parochiekerk plaatsvindt, is voor de gelovige nabestaanden een troostvolle en religieus hoogstaande gebeurtenis.

Maar niet voor iedereen!

Vele vrienden hebben nog wel enige voeling met de kerk en kiezen een katholieke begrafenis eerder uit traditie.
Een deel vrienden zijn alle banden met de kerk verloren maar zien geen andere, waardige, uitweg.

En spijtig genoeg zijn er meer en meer naasten die geen afscheidsplechtigheid voorzien, uit filosofische maar ook uit economische overwegingen: een begrafenisplechtigheid is voor een deel van onze naasten overigens een ernstige aderlating; vraag dat maar aan welzijnszorg.

Voor vele van deze lijdende mensen is een eucharistieviering niet zinvol. Ik heb kunnen constateren dat velen de viering apathisch ondergaan en uiteraard de betekenis van de eucharistie niet meer ervaren; alleen tijdens het in memoriam van de homilie is er belangstelling voor het gebeuren .

Een gebedsdienst is een oplossing, maar ook dat gaat aan sommigen voorbij!

Toch moeten, ook de niet gelovigen, in waardigheid afscheid kunnen nemen van hun geliefde. Het alternatief is moeilijk: De aula van een crematiegebouw, meestal ver van het eigen dorp, is de enige mogelijkheid .Sommige gemeenten overwegen nu wel om zelf een aula te bouwen. ( kunnen we dat geld niet beter gebruiken om sociale woningen te zetten?)

De kerk is van iedereen; wij, de gelovigen hebben inderdaad een vorm van rentmeesterschap, een bevoorrechte(?) plaats in het huis van God.

Waarom echter zouden wij onze kerk niet ter beschikking stellen van deze mensen in hoge nood? Is er een mooier gebaar van naastenliefde, van verdraagzaamheid, van respect voor de mening van de anderen, om hen uit te nodigen in Gods Huis, een God die Liefde is, die iedereen even graag ziet, ook hen die om gelijk welke reden Zijn bestaan niet aanvaarden of sterk betwijfelen.

Nu reeds stellen wij , terecht, onze kerken ter beschikking voor hoogstaande maar toch profane activiteiten zoals concerten. Is het dan ook niet verantwoord deze mensen in hun diepe miserie welkom te heten in onze kerken: laat hen hier, in hun eigen dorp, op hun eigen wijze, in de omgeving waar hun duurbare gewoond heeft, in deze tempel van de liefde, in dit gebouw dat ook hun voorouders gebouwd hebben, afscheid nemen.

Het respect, het begrip, de verdraagzaamheid zal wederzijds zijn.

Leo Segerink.

De ontvangen reacties

19/4/2010: Ferdinand Samson (die drie jaar terug tevergeefs een locatie aanvroeg)
Uitvaartdiensten in rusthuizen

In de jaren stillekens hadden de rusthuizen de benaming “godshuis” want ze werden gerund door kloosterlingen. Er was dus ook aan ieder van die gebouwen een kapel waarin eventueel een kerkelijke uitvaart kon plaats hebben. Dit laatste is nu verdwenen.

Toch vind ik dat een éénvoudige uitvaartdienst, zowel kerkelijk als burgerlijk, in een lokaal van de rusthuizen zou kunnen gebeuren.

Dit idee is onlangs opgekomen toen mijn schoonmoeder (bewoonster van rusthuis Kruyenberg) overleed.O ok zij is overgebracht naar Lochristi voor burgerlijke uitvaart, crematie en rouwmaaltijd.

De cafetaria van rusthuis Kruyenberg en de aula van het OCMW rusthuis in Overmere zouden perfect kunnen dienen voor een intieme uitvaart. Op die wijze zouden ook de bewoners van het rusthuis kunnen deelnemen aan de uitvaart. Ik ben er zeker van dat er onder het personeel leden zijn die een eredienst aan elkaar kunnen praten.