|
De verkrachting van De Wrekers film uit 1998 |
De Canadese regisseur, Jeremiah
S. Chechik, pleegt met deze filmversie een moordaanslag op de
oorspronkelijke serie. De Britse humor en flair die volop aanwezig
waren worden hier op vakkundige wijze genekt. Chechik is erger dan het
meest diabolische meesterbrein waar 'The Avengers' ooit mee te kampen
hadden. En spijtig genoeg was er geen Dr.
Keel, Steed, Cathy, Emma,
Tara, Mother, Purdey
of Gambit in de buurt om
redding te brengen.
De serie werd voortgedreven door de karakters waarbij vooral de
spitsvondige dialogen deel uitmaakten van de charmes van De Wrekers. De
actie was bijkomstig en meestal beperkt tot het klassieke gevecht op
het einde van elke episode. Op dit vlak flopt de film totaal, de
karakters zijn zeer oppervlakkig en de dialogen bestaan enkel uit een
aantal niet bijster grappige oneliners. Chechik probeerde van de film
een soort Bondfilm te maken zonder de charmes van Bond. Het geheel
hangt met haken en ogen aan elkaar en is bij momenten totaal niet te
volgen.
Actie is er te over, met de ene ontploffing al spectaculairder dan de
andere. Eigenlijk is dit niet uitzonderlijk, Amerikaanse producties
komen tegenwoordig niet veel verder dan het demonstreren van een zo
groot mogelijk aantal 'special effects'. Het verhaal, de uitbouw van de
karakters, zijn meestal ondergeschikt aan het spektakel.
Het verhaal is van de hand van Don MacPherson, naar eigen zeggen
een Avengersfan, hij zondigt hier echter meermaals tegen de 'spirit'
van de serie. Het vergt
meer dan een paar spectaculaire explosies, liters thee en in
lederen verpakte sexy billen om een geslaagde remake te maken van een
Britse cultserie uit de jaren zestig… |
Cast |
John
Steed is een rol grotendeels gecreëerd door Patrick Macnee, gebaseerd
onder andere op zijn vader en zichzelf. Het is bijgevolg geen sinecure
om een andere acteur in de maatpakken van John Steed te laten kruipen.
In de film werd Ralph
Fiennes gecast als John Steed. Fiennes schitterde in 'The
English Patient' en 'Schindler's List'.
Zijn John Steed heeft echter meer weg van Stan Laurel, in vergelijking
met de originele Steed heeft hij geen greintje charme, hij slaagt er
niet in om het beeld van de oerbritse geheimagent op te roepen. Een
bolhoed? Nee, het lijkt eerder een omgekeerde soepkom op zijn hoofd. |
|
Emma
Peel de slimme en vooral mooie amateur die John Steed de
wereld helpt bevrijden van diabolische meesterbreinen zal voor eeuwig
vereenzelfdigd worden met Diana
Rigg. De poging van Uma Thuman om Diana's charmes op
te roepen zijn een bittere ontgoocheling. Thurman is een ijskoude Emma
Peel en probeert vooral de show te stelen door heupwiegend in haar
lederen pakjes rond te dartelen. In vergelijking met Diana's mooie stem
en voortreffelijk Engels is Uma's geforceerd Brits accent een pijniging
voor de trommelvliezen. |
|
Totaal misplaatst en onrecht
doende aan het origineel is de voorstelling van Mother.
Mother het hoofd van de dienst brengt zijn dagen door in een rolstoel.
In de serie komt Mother maar ten tonele tijdens de Tara King reeks. De
rol werd stijlvol vertolkt door Patrick
Newell, Mother houdt wel van een drankje en een goede sigaar.
De film zet een heel ander karakter neer, dat van een sigaretten
verzadigd onverzorgd man. Mother wordt in de film vertolkt door Jim Broadbent.
Broadbent kreeg in 2001 een oscar voor zijn vertolking in 'Iris'
en een BAFTA voor de rol van Zidler in 'Moulin Rouge'.
|
|
Als
diabolisch meesterbrein viel de keuze op Sean Connery, niet direct een
onbekend acteur. Connery vertolkt de rol van Sir August de Wynter, een
van macht bezeten meteoroloog. Connery loopt met zijn organisatie rond
in teddyberenpakjes, dat op zich zegt al genoeg. Hij komt nooit echt
bedreigend over, nee dan had de serie veel illustere meesterbreinen: Horatio Kane (de
compleet flippende warenhuiseigenaar), Brandon Storey
(de als kerstman gedachtenlezende uitgever), Thyssen (de
schizofrene tijdsreiziger), Prendergast (de
fotoknippende wreker), Dr.
Armstrong (de rolstoelrijdende robotbouwer), Bristow (de
spelletjesgek), Perov
(de halve kaartspeler), enz… |
|
Volledige
credits |
Scenario:
Don
Macpherson
Muziek:
Joel McNeely
Editor:
Mick Audsley
Cinematografie:
Roger Pratt
Producer:
Jerry Weintraub
Regie:
Jeremiah
Chechik
Cast:
Ralph
Fiennes .... John Steed
Uma
Thurman .... Emma Peel
Sean
Connery .... Sir August de Wynter
Patrick
Macnee .... Invisible Jones (voice)
Jim
Broadbent .... Mother
Fiona Shaw .... Father
Eddie Izzard .... Bailey
Eileen Atkins .... Alice
John
Wood .... Trubshaw
Carmen Ejogo .... Brenda
Keeley Hawes .... Tamara
Shaun Ryder .... Donavan
Nicholas Woodeson .... Dr. Darling
Michael Godley .... Butler
Richard Lumsden .... Boodle's Porter
Daniel Crowder .... Messenger
Nadim Sawalha .... World Council of Ministers
Christopher Godwin .... World Council of Ministers
David Webber .... World Council of Ministers
|
|
Peel-Steed
chemie |
Van
de wonderlijke chemie tussen Emma Peel
en John Steed is in de film
niets te merken. Niet verwonderlijk als men weet dat de relatie voor
een groot deel door Diana Rigg
en Patrick Macnee zelf
werd uitgewerkt, ze hadden 51 episodes om dit te doen. Toen Linda Thorson de wimpel
overnam van Diana Rigg, was de relatie tussen Tara
King en Steed ook van een heel ander niveau.
Tussen
Fiennes
en Thurman
is totaal geen warmte waar te nemen. Om dit op te vangen maakt de
schrijver hier trouwens een kapitale fout; hij laat Emma Peel en John
Steed kussen.Bij de eerste poging worden ze onderbroken door het
binnenkomen van Father en Mother, maar de tweede keer, na het
neerstorten van de ballon, is het raak. In de serie hebben Steed en
Emma nooit gekust, op het afscheid van Mrs. Peel in 'The Forget-Me-Knot' na, en
zelfs dan was het een kus op de wang. De relatie tussen Emma Peel en
John Steed was zo subtiel dat kussen op het scherm niet nodig was. Nee
een uurtje doorbrengen met Macnee en Rigg was dolle pret, Fiennes en
Thurman kunnen zelfs geen grijns opwekken. |
|
John
Steed style |
Don
MacPherson doet ook onrecht aan Steeds stijl. Hij laat hem
schermen tegen Mrs. Peel zonder jasje. Het blijft zelfs niet bij
één keer, op het einde tijdens het gevecht tegen
de Wynter schermt hij ook zonder jasje. Het gaat zelfs zo ver dat Steed
halfnaakt ten tonele verschijnt in de scène waarin Mrs. Peel
hem opzoekt in zijn club.
De echte Steed zou nooit zijn jasje uitdoen zelfs niet onder de
zonnebank ('Angels of Death'
(New Avengers) of bij tropische temperaturen, "If
the plants can take it I can. I just think cool." ('Target' (New Avengers)).
Op een gegeven moment, bij het verlaten van de
telefooncel op het landgoed van de Wynter, zien we Steed zelfs
rondlopen met open jasje zonder bolhoed en dat uitgerekend tijdens een
sneeuwbui. Van een hiaat in de stijl gesproken.
Patrick Macnee zette een Steed neer die vooral 'cool' en charmevol is
maar zeker niet zonder emoties. De Steed van Ralph Fiennes is eerder
een emotieloze en uitdrukkingsloze slaapwandelaar, hij zou niet
misstaan in 'The Night of the Living Dead'.
Wanneer Steed zich voorstelt doet hij dat altijd met een zekere charme,
stijl, er zijn voorbeelden te over: 'The
Murder Market', 'The Town
of No Return', enz.. Wanneer Fiennes zich voorstelt
bij de dame van 'Wonderland Weather' doet hij dat vrij droogjes zonder
de karakteristieke Steed trekjes die Macnee steeds ten toon spreidde
bij zijn eerste kennismaking, denk maar aan 'A
Surfeit of H20' wanneer hij kennismaakt met Joyce Jason in de
wijnfabriek.
Wat ook totaal niet overkomt is de manier waarop Fiennes zijn paraplu
beweegt, voor zover je het beweging kunt noemen. Hij gebruikt het
attribuut eerder als een wandelstok, geen swingende paraplubewegingen
die Macnee zo stijlvol kon laten zien. |
|
Emma
Peel style |
Uma Thuman's
Emma Peel houdt het midden tussen een ijskoningin en een oversekste
vamp. Van de charme die Diana Rigg in de rol wist te leggen is hier in
de verste verte geen spoor te bespeuren.
De scène in de kamer met het ijskristal in de betegelde
vloer komt zo uit 'The House that
Jack Built'. Hier gooit een bezwete en totaal over haar
toeren Emma Peel een beeld op de grond om na te gaan of ze niet in
kringetjes loopt. De echte Mrs. Peel tekent met haar lippenstift een
kruis op het zonderling apparaat in het midden van de kamer, zonder
daarbij in paniek te raken.
Dat
was trouwens één van de typische karaktertrekken
van Mrs. Peel, zelfs onder de meest extreme omstandigheden het hoofd
koel houden ('Epic', 'The Fear Merchants', 'Death at Bargain Prices',
enz…) De Thurman versie van Mrs. Peel verliest meermaals het
hoofd en kan de situatie niet rechtzetten met een gevatte opmerking.
Vooral de scène waarin Mrs. Peel opgesloten zit in de
gewatteerde kamer in een dwangbuis laat haar totaal anders zien dan de
Diana Rigg Mrs. Peel. De opmerkingen zijn er wel, ze zijn echter verre
van gevat en haar zelfcontrole is zoek. |
|
|
Overzicht meer Wrekers
|
|
|