UW MENING

Ben je geïnteresseerd in de mening van de andere theaterliefhebbers?
Wil je alsnog je eigen visie en/of enthousiasme met anderen delen?
Wil je over wat dan ook een opmerking maken over het vroegere Raamtheater?
This is the place to be !!!

Hieronder zetten we een samenvatting van de mails die we van u ontvingen.
Stuur gerust uw mening op naar de webmaster op volgend e-mailadres: eduardcabuy@scarlet.be
Opgelet! Gezien deze mails toekomen bij de webmaster en NIET bij het Raamtheater, gelieve enkel mails bestemd voor deze webrubriek naar dit adres te zenden. Voor contact met het gezelschap zelf (bv in verband met reservaties) verwijs ik graag naar se site van Baff.

het Raamtheater

Janine De Vleeshouwer schreef ons: "Weet niet hoor, maar ik heb niet zo'n goed gevoel bij al die vernieuwingen... Waarom moet de naam Raamtheater zo nodig veranderd worden??? Ik geloof nooit dat het trouwe Raamtheater-publiek het daarmee eens is."

Ray Janssens schreef ons: "Waarom ik graag naar het Raamtheater kom? Naast waardevol hedendaags werk (b.v. Yasmina Reza) spelen jullie nog altijd 'grote' teksten uit het verleden (Marivaux, Ibsen, Miller e.a..) én er wordt altijd op hoog niveau en met plezier toneel GESPEELD, in een prachtige ruimte."

An Reyen schreef ons: "Ik heb aan verschillende voorstellingen heel veel plezier gehad en ben voor Kopenhagen zelfs een 2de keer geweest. Een héél sterk stuk! Uw theater heeft persoonlijkheid. De betrokkenheid van de acteurs en andere medewerkers laat zich voelen!
Bedankt voor de mooie uren!"

Terug op de plaats die ik nooit heb verlaten (details van de productie)

EC uit Hofstade schreef: "Ivan Pecnik vertelt op een sobere manier het verhaal van/als Tobias Schiff. Door af en toe sprongetjes te maken tussen de ellende in de kampen en het vroegere familieleven weet hij het geheel af en toe wat luchtiger te maken, en ja er mag zelfs eens gelachen worden. Wat de voorstelling echt memorabel maakt is enerzijds de mooie enscenering waarbij een doorgedreven videoprojectie op het achterplan niet alleen illustreert, maar ook sterk sfeerscheppend werkt. Anderzijds is er die schitterende figuur van zus Lunia. Schiff heeft haar (gelukkig) nooit gezien in haar diepste ellende, maar herinnert zich haar als een frisse en gelukkige verschijning, en zo zien we haar ook op de scène. Frauke Mariën is zonder meer hartveroverend in die rol. Ze dartelt, danst, speelt viool en klarinet en ... glimlacht. De intermezzo's waarin ze zich dan beweegt alsof ze in een draaikolk van de gebeurtenissen haar evenwicht verliest komen daardoor des te pakkend over. Ik vond het alleen jammer dat hele flarden tekst voor het publiek verloren gingen in het Jiddisch. Maar dat is slechts een klein detail in een overigens prachtige voorstelling. "

Blackbird (details van de productie)

Peter Van Gysel schreef ons: "Gisterenavond ben ik gaan kijken naar 'Blackbird'. Door de ziekte van de actrice op de dag, dat ik maanden geleden al had gereserveerd via mijn abonnement, was het pas zo laat op de kalender dat ik aanwezig kon zijn.
Eigenlijk ben ik nu nog een beetje aan het bekomen van zoveel pracht, ik heb het hier natuurlijk over de theaterpracht, want het onderwerp was niet zo onmiddellijk verheugend ... mijn persoonlijke score is zonder blikken of blozen 10/10 ! Het was een hartversterkertje voor een theaterliefhebber na de reuze opdoffer van 'Bruid in de Morgen', geen details, gewoon het feit vermelden moet al duidelijk genoeg zijn. Tot mijn spijt stelde ik zojuist op de website vast dat ik zelfs geen gelegenheid meer zal hebben om nogmaals te gaan kijken, de laatste voorstelling is zich nu aan het afspelen. U mag deze informatie gerust doorspelen aan de kalendercommissie van het Raamtheater om 'Blackbird' zo een duwtje in de rug te geven om dit stuk terug op de speellijst te plaatsen."

De God van de slachting (details van de productie)

Jan Vanhavenberge schreef ons: "Beste Marc, graag willen Johanna en ikzelf u feliciteren met de schitterende regie van Reza's toneelstuk. Het Raamtheater mag er fier op zijn."

Jan Cassimon schreef ons: "Jullie eerste voorstelling van het sezoen, 'De god van de slachting' is werkelijk een aanrader. Het decor is zeer stijlvol en mooi. De acteurs beleven werkelijk hun rol. Proficiat, dit is werkelijk een voorstelling die meer dan de moeite waard is. Succes verder."

Swa Van de Brul schreef:"... Het openingsstuk van het Raamtheater bleek wel degelijk een knaller te zijn. We ontmoeten twee koppels die net een kleine wijziging aanbrengen in een verslag van een daad van een van hun kinderen. Op een menswaardige manier willen zij dit heuvel bespreken en tot een vergelijk komen. Al snel komen de akkevietjes, die onze samenleving rijk is, bovendrijven. Oh, wat blijkt het verlies van een gsm en het besmeuren van een tentoonstellingscatalogus een drama. Dat is dan nog niets in vergelijking met het moeten dulden dat je handtas wordt omgekieperd of het verlies van wat druppels van je eigenste parfum. Als kijker zit je te lachen met deze gebeurtenissen. Maar in ons binnenste moeten we toegeven dat wij zelf zo in elkaar steken. Zo komen we terug op mijn aanvangswoordjes: klein menselijk. In vroegere tijden werd de hofnar geprezen omdat hij de koning wees op zijn stekelige kantjes. Nu moeten wij hiervoor naar het theater. Is 'De God van de slachting' dan boodschaptheater? Het voelt niet zo aan, maar het werkt misschien wel. In ieder geval het is toneel dat aanspreekt, laat nadenken en last but not least animeert. Is dit laatste nu net niet de beweegreden waarvoor wij onze luie zetel inruilen en ons naar de toneelzaal begeven? Ik dwaal af, ik moet nog wat kwijt over de voorstelling. Het Raamtheater heeft iets met de auteur. Als ik het goed voor heb is 'De God van de Slachting' het zesde stuk van Reza dat dit huis programmeerde. 'Kunst' blijft nog altijd mijn voorkeur genieten hoewel haar laatste creatie dicht in de buurt komt van haar masterpiece. De regisseur en scenograaf, Marc Cnops, heeft nog maar eens een mooi item kunnen toevoegen aan zijn portfolio. Voor het spel deed hij beroep op vakmensen als Bert Cosemans, Christel Vanschoonwinkel, Rudy Morren en Kadèr Gürbüz. Deze maakten het feestje af. Het laatste woordje verduidelijkt meteen ook mijn wedervaren over de voorstelling. "

Florent Bogaerts schreef :" Wij hebben gister genoten van de opvoering van 'De God van de Slachting'.
Als ik een recensie zou doen, dan volgt hier mijn journalistiek debuut op rijpere leeftijd...
Een banale vechtpartij tussen twee kinderen en de beide ouders die aansluitend samenkomen om het voorval uit te praten vormt de plot van het nieuwe theaterstuk van Yasmina Reza. Het doet denken aan 'Kunst' het toneeldebuut van Reza dat in alle wereldsteden met overgrote bijval werd opgevoerd en ook destijds in het Raamtheater een aantal succesvolle reeksen beleefde. Telkens je verwacht dat alles over het onderwerp in "Slachting" is behandeld, wordt via een fait divers de draad weer opgenomen maar dan wel via een diametraal tegengestelde invalshoek: zo vormen zich constant wisselende duo's die dan weer eensgezind, dan weer frontaal, met of tegen mekaar in conflict gaan. Naargelang het stuk evolueert wordt ook de schone schijn opgeheven en veranderd elegantie (diplomatie) in verbaal/fysiek geweld (oorlogsvoering). Op een geniale manier wordt de toeschouwer de mogelijkheid geboden de link te leggen tussen burenruzie en een wereldproblematiek. Marc Cnops heeft voor het scènebeeld gekozen voor een glazen speelplateau dat een schaakbord insinueert waarom de acteurs zich als pionnen bewegen. De cast is zeer homogeen en Kadèr Gürbüz, bij haar eerste verschijning in het Raamtheater, heeft présence, elegantie en motoriek, waarbij je jezelf de vraag stelt hoe het mogelijk is dat een 'française' zo vloeiend Nederlands praat... De vertaling van de tekst door Hugo Claus is vloeiend en het concept en regie van Marc Cnops geeft de voorstelling dynamiek en een glimlach is uiteindelijk nooit ver weg. Dat Yasmina Reza de creatie van 'God van de Slachting' voor het Nederlands taalgebied toevertrouwde aan het Raamtheater, moet het bewijs zijn van haar waardering voor het door het Raamtheater eerder geleverde werk in de producties van haar ganse toneeloeuvre.
De 'God van de Slachting' beleeft thans een (te) korte speelperiode, hopelijk wordt het hernomen nadat het stuk in januari 2008 zijn première zal beleven in Parijs (regie: Yasmina Reza) en Londen.
Vermits de pers in regel toch hun kat sturen, hoop ik dat het prettig is dat een doordeweekse toneelliefhebber zijn mening voor U op papier zet! Verder nog veel succes. "

Annie Poelmans schreef :"Als openingsstuk van dit seizoen is De God van de Slachting meteen een voltreffer. Het boeit van de eerste tot en met de laatste minuut. Daar zijn de uitstekende acteerprestaties natuurlijk niet vreemd aan!
De karakters werden zo goed neergezet en zo volgehouden in de verbale als in de niet- verbale communicatie, dat je bijna zou gaan geloven dat de acteurs zichzelf ten tonele brachten ! Nochtans leenden sommige delen van het stuk zich tot mogelijke overacting, maar daar deden deze acteurs dus niet aan! Inhoudelijk is het stuk ook sterk en vooral zeer helder. Vele dingen zijn zeer herkenbaar.
Kortom: een boeiend stuk, voortreffelijk geregisseerd en zeer goed op de scène gebracht! Hopelijk zullen velen van deze productie gaan genieten!!!! "

Pterodactyls (details van de productie)

Peter Van Gysel schreef :"Als er nog een goede God bestaat, dan heb ik nog een kleine opdracht voor hem. Dat Hij de laatste 13 overlevende pterodactyli eens stuurt naar een bepaalde raad van wijzen en hen een grondige cursus geeft van wat goed, modern theater is.
Volgens mij slaan zij de bal nu volledig mis, je laat korfballers toch geen handbal spelen met een basketbal !!! Na "Le bel indifférent" (2 x), "Bedrog" (2 x), "Una giornata particolare" en "Pterodactyls" twijfel ik er geen nanoseconde aan dat het Raamtheater niet mag vermoord worden. Anders hebben we in een zeer nabije toekomst geen professionele theatergezelschappen meer in Antwerpen, mijn lijstje stopt nu al bij "Vlaams Fruit", "Zuidpool" en "Raamtheater" ... "Studio 100"-spookhuizen kan je bezwaarlijk onder deze noemer klasseren. Tenslotte mijn petje af voor Sara Bourgeois, die met een minimum aan gesmeerde stembanden er gisterennamiddag zondag 20 mei, toch in slaagde haar rol toch een betrouwbaar einde te brengen. En nu maar met vlinders in de buik wachten op het nieuwe programma voor volgend seizoen !"

Joris Pluy (de Fluistercompagnie) schreef :"Gisteren heb ik Pterodactyls gezien. Ik kwam in het Raamtheater op het Zuid aan zonder enig idee te hebben waarover het stuk zou gaan. Maar wanneer zoon Theo (Jochen Balbaert) in het begin zijn korte beschrijving geeft over hoe het leven begon, dacht ik onmiddellijk: "dit komt wel goed". En ja hoor, het hele stuk was op een gestructureerde manier komisch en dramatisch met een tikkeltje hysterie, wat het stuk alleen maar ten goed kwam. De vertolkingen van alle acteurs waren zeer goed, vooral Sarah Bourgeois als dochter Emma en Jochen Balbaert als aidslijdende zoon Theo. Niet gedacht dat de eerste regie van Hans Van Cauwenberghe een schot in de roos zou zijn. Ik heb er zeker en vast van genoten en ik raad het iedereen aan om te komen kijken. "

Una Giornata Particolare (details van de productie)

Geert Aneca schreef: " Gisteravond de opvoering van "Una Giornata..." mogen meemaken te Middelkerke. Ik vond het schitterend. De meeste vonden het te kort duren, wat bewijst dat het geen moment verveelt. Voor mij was het een perfect uur. Blij dat dergelijke stukken zonder veel groteske actie in 2008 nog kunnen. En een oorverdovende proficiat aan de acteurs ! Aan Vlaanderens bevolking die deze produktie nog niet gezien heeft: ga dat zien, nu het nog even kan! Proficiat en bedankt! "

Mevr Schols schreef :"Theaterliefhebbers, Ik zou zeggen 'allen daarheen'. Een zeer prettige ervaring om deze bijzondere dag met een uitmuntende cast te mogen meebeleven. Voor mij had het warme gesprek van sympathie en genegenheid nog wat langer mogen duren. Dat een ontmoeting tussen hen beide een mens zo kan vasthouden. Knappe prestatie! "

Kartonnen dozen (details van de productie)

Yvonne uit Delft schreef :"Enige tijd geleden ben ik samen met mijn vriend een lang weekend in Antwerpen geweest we zijn daar eerst naar de 'Night of the Proms' geweest en zaterdag daarna naar de voorstelling 'Kartonnen dozen'. Ik wil even kwijt dat mijn vriend en ik erg enthousiast waren over de uitvoering hiervan. Wij hebben zeer veel bewondering voor de speler die ruim een uur lang alleen deze theatervoorstelling op een sublieme wijze speelde. Het kwam bij ons heel goed over. Er zat zowel humor in, drama, verdriet en geluk. Alle emoties die het leven met zich meebrengt kwamen er in voor. Het was een prachtige voorstelling waarvan wij samen hebben genoten."

Le Bel Indifférent (details van de productie)

EC uit Hofstade schreef :"Ik heb van deze voorstelling genoten, maar beweren dat ik alles begrepen heb zou sterk overdreven zijn. Noémie Schlosser zet een ijzersterke prestatie neer door naar haar onverstoorbare minnaar te roepen, tieren, smeken. Sterk om hiermee de aandacht constant scherp te houden. De mooie operatische fragmenten vertolkt door Valerie Vervoort vormen dan weer een weemoedige afwisseling met de monoloog. Qua sfeerschepping prachtig, maar dat de meerderheid van de mensen in de zaal de taal van Molière niet in die mate machtig zijn om haar verhaal te begrijpen is blijkbaar bijkomstig. Door Vitalski in een projectiescherm op te sluiten wordt hij alleen maar nog meer onbereikbaar. Een werkwijze die waarschijnlijk ontstaan is uit practische problemen, maar die in elk geval werkt. In de beste stijl van het Praagse "Laterna Magica" lopen realiteit en projectie in mekaar over. Voor wie ook een voorstelling kan appreciëren zonder de noodzaak van een afgerond verhaal zeker een aanrader."

Swa Van de Brul schreef voor ATV: "... Het meeste lof willen we toch schenken aan de initiatiefneemster Noémi Schlosser, die ook de hoofdrol vertolkt. Zoals Cocteau het bedoelde zet ze 'Elle' op de planken. Een vrouw die zich vulgair gedraagt, ijsbeert en uitdagend snakt om een beetje aandacht van haar geliefde. De taal die ze gebruikt, met woordkeuzen als 'pakske, zakske, tring-tring, enz' geeft de extra dimensie. Zo creëert ze een armoedige en zielige vrouw die amper de eenzaamheid verdraagt, wat de opzet was van de auteur.
Natuurlijk is dit geen meesterwerk. Mogen we ook niet verwachten van een avantgardist. We kunnen het wel repertoiretheater noemen. Een andere definitie voor 'Le Bel' zou kunnen zijn: een uitgesponnen liefdesgedicht over de hunkering naar liefde. Het minpuntje, de intro van de voorstelling duurt misschien iets te lang, maar ja, het gaat dan ook over het wachten op liefde, en dat kan lang duren!
Besluit: Een vrij korte multimediale voorstelling, waarin de essentie van het verhaal treffend wordt uitgebeeld. De kers op de taart is de muziek van o.a. Poulenc."

Oude meesters (details van de productie)

EC uit Hofstade schreef :"Robert Sian heeft al heel wat moois op zijn palmares staan. Met een minimum aan middelen weet hij steeds de aandacht te trekken naar de acteurs en hun verhaal. Deze voorstelling is veel klassieker opgebouwd dan we van hem gewend zijn, maar ook nu weer is het resultaat uitgelezen. Met een uitstekend op elkaar ingespeelde cast schetst hij een beeld van een menage a trois in fascistisch Italië vlak voor WOII. Dat dit ongewoon trio probleemloos als een gezin samenleeft wordt nog benadrukt door de aanwezigheid van de trouwe viervoeter van (naar ik aanneem) Carry en Chris. Een detail dat waarschijnlijk eerder toevallig in deze productie terechtgekomen is. Een subtiele belichting en een sober maar erg mooi decor plaatst de acteurs als personages in een schilderij. "

Marc Vandenbussche uit Diksmuide schreef :"Afgelopen zaterdagavond 25/3 het theaterstuk 'Oude Meesters' van het Raamtheater gezien in cc De Beuk in Kortemark. Een heel mooie voorstelling over hoe de waarde van een kunstwerk bepaald wordt, over wat de rol is van de naam van de schilder hierin en er wordt ook een tipje van de sluier opgelicht in verband met vervalsing en fraude. Dit theaterstuk, geschreven door Simon Gray, is gebaseerd op waar gebeurde feiten en speelt zich af op het terras van de villa I Tatti van Bernard Berenson. Hier krijgen we een confrontatie te zien tussen B. Berenson, een kenner van Italiaanse Renaissanceschilders en J. Duveen, een flamboyante kunsthandelaar. Carry, Chris, Magda, Jef, Ronnie en de andere mensen die meehielpen aan deze productie : 'Bedankt voor de mooie en leuke theateravond !' Deze voorstelling is een aanrader. Leuk detail : let ook eens op de zeer mooie muziek tijdens de voorstelling. "

Peter Van Gysel schreef :"Tot mijn spijt kan ik zeer kort zijn over de "Oude Meesters" en ik verontschuldig me nu al enigszins op voorhand voor het negatieve oordeel, maar als iets slecht is, is het slecht en niet misschien slecht. Het decor kan je zeker een grote aaibaarheidsfactor meegeven van 9 op 10.
De regie betrad soms rare kronkels, waarom moesten er zo'n typetjes van kolerieke, koketterende "jeannette" en een overjaarse "hoerenmadam", die verzuipt in aanstellerigheid geserveerd worden ... dus hier gebuisd met amper 3 op 10.
Waarom moest het stuk na de pauze eens zo lang duren als er voor ? Misschien heeft de regisseur nauwlettend de brochure gevolgd, maar ja het verhaal zelf was ook zo voorspelbaar en de historische achtergrond met Mussoline was compleet overbodig, het hoofdthema kan ook gewoon de levensmoeheid en in sommige gevallen spijt en berouw over de corruptie van de hoofdfiguren betitelen, de oorlogsdreiging en het angstgevoel hierdoor omwille van het Jood-zijn was een zijspoor, niet meer dan dat ....dus inhoud stuk : 6 op 10.
Gelukkig kon het acteren me weghouden van verveling, Carry's Dog gaat lopen met de Gouden Palm, zijn menselijke tegenpolen moeten de Zilveren maar eerlijk onder elkaar verdelen. Score : 8/10.
Gemiddelde score : net over de drempel : 6/10 ... dus een score het Raamtheater niet waardig.
Vriendelijke groeten"

Proof (details van de productie)

Swa Van de Brul schreef voor ATV: "Liefhebbers van het degelijk teksttheater moeten niet meer overtuigd worden, zij weten de weg naar het Raamtheater. Dit gezelschap stelt zijn programma voornamelijk samen met toneelstukken van Angelsaksische auteurs. Niets mis mee, alhoewel de zogenaamde "theaterdeskundige" hiervoor dikwijls de neus ophaalt. Mogelijk is dat weer het geval met de seizoenafsluiter "Proof", wat merkbaar was aan de publieksopkomst tijdens ons bezoek. Weerom moeten we met aandrang stellen dat de thuisblijver ongelijk had ... Het plot is niet zeer sterk, maar het verhaal blijft toch hangen. De voorstelling is niet zwaar op de hand alhoewel ze over grote dingen van het leven gaat. Auteur David Auburn laat ons een kijkje nemen in de ziel van superintelligente wetenschappers. Hij toont met Proof aan dat "de kleine dinges des levens" voor de wetenschapper even onoverkomelijk zijn als voor een gewone sterveling. Verder komt de dunne lijn tussen genialiteit en zwakzinnigheid sterk tot uiting. De voorstelling is zeer genietbaar. De start is wat duister maar door de sterke regie van Julienne De Bruyn kom je snel in het verhaal. De twee vrouwelijke rollen worden schitterend ingevuld door Noémi Schlosser (Catherine) en Katrien De Becker (Claire). Noémi blijkt een sterke aanwinst te zijn voor het Raamtheater. Anderzijds was het een blij weerzien met Katrien De Becker, die er eventjes tussenuit is geweest. Frans Maas deed zijn werk prima (wij zijn van hem niet anders gewend), al is zijn aanwezigheid op het podium maar gering en Hal wordt vertolkt door Bert Vannieuwenhuyse. Als slot kunnen we vertellen dat "Proof" je twee uurtjes blijft boeien (Is dat niet de bedoeling van toneel?) M.a.w. een geslaagde voorstelling"

Trojaanse vrouwen (details van de productie)

EC uit Hofstade schreef :"Regisseur Brick de Bois maakt in deze pure voorstelling brandhout van de heroiek van de Trojaanse Oorlog, en van elke oorlog tout-court. Van de hele verhalenbundel houdt hij enkel de lotgevallen over van de slachtoffers, de vrouwen en de kinderen. Gebruik makend van een ietwat bevreemdende belichting, een groep uitgelezen actrices (ik wil de heren niet tekort doen) en alle mogelijkheden van dit uniek theatergebouw maakt hij de dramatiek van deze vrouwen voelbaar. Geen scanderend anti-oorlogspamflet, maar intelligent toneel van vlees en bloed. Een pluim voor iedereen die bij deze productie betrokken is. Zuiver theatergenot"

Swa Van de Brul schreef voor ATV: "Wij zagen dit stuk al vele malen maar nog nooit op een manier zoals productiehuis het Raamtheater het nu bracht. Het koor werd door regisseur Brick de Bois uit de voorstelling gehaald, wat het stuk vrij kort maakt (75min.) Het geheel oogt mooi en hedendaags fris. Wat niet altijd kan gezegd worden van producties in het Raamtheater. Normaal is Trojaanse vrouwen ook het stuk van de stilte, zwijgzame passages die het leed in de verf zetten. In deze versie vlot het verhaal vrij snel toch wordt er niet ingeboet op de emotionele gelaagdheid. Wanneer Andromache (Diane Belmans) te horen krijgt dat ze haar zoontje moet afstaan om het te laten doden, grijpt dit naar de strot. Wanneer dan de daad nog voltrokken wordt hoor je zelfs de pluim vallen (de spreekwoordelijke speld zou hier oorverdovend zijn!).
Mieke De Groote kreeg de rol van Hekabe toevertrouwd. Ik denk dat zij daar heel dankbaar voor zal zijn, want mogelijk wordt dit haar beste rol ooit.
Toch is er nog een bijzonder rol weggelegd voor het decor of zeggen we beter het gebouw. Het effect dat hier wordt bereikt is onmogelijk te verwezenlijken op een andere locatie. Hopelijk krijgt deze Trojaanse Vrouwen nog een tweede leven. Niet dat de publieksopkomst gering is. Maar mogelijk kunnen we langs deze weg een lans breken om van het hedendaags toneel geen wegwerpcultuur te maken. Wij hopen dat goede creaties iets langer worden gespeeld. Er is niets mis mee om nu en dan iets terug op de affiche te plaatsen. Trojaanse Vrouwen verdient dit. Iets lekkers eet je ook meermaals"

De nacht leek wel een verzinsel (details van de productie)

Wim en Hilde Meewis schreven :"Zeer knappe vertoning van 'De nacht leek wel een verzinsel'! Niet alleen een moeilijke opgave om dit stuk eigen geschiedenis voor het voetlicht te brengen, maar dit dan ook sprankelend en met vele volledig functionele vondsten te doen! De hand van Meester Tillemans is zò te herkennen. Intens hebben we genoten! (We staan ook volledig achter de woorden van Cnops over de beruchte 'commissie' en over de aard van het Raamtheater, dit in het programmaboekje!) ."

Gilberte Du Bois schreef :"Proficiat aan de 3 acteurs en de regisseur, maar ook aan Marc Cnops voor de programmatie van het stuk.
Voor de zoveelste keer lees ik een slechte recensie over een voorstelling in het Raamtheater. Dat zit mij hoog.
In "De Morgen" lees ik: "Zowat alles zit verkeerd aan het dramatisch concept" en "De regie laat kansen onbenut om het stuk een actuele dimensie te geven".
Welnu, ik hou echt veel van theater, en ga niet zomaar naar iets kijken. Ik bereid me voor, de ene keer al wat meer dan de andere keer, maar zelfs zonder voorbereiding kon ik bij "De nacht leek wel een verzinsel" gemakkelijk de link leggen met de actualiteit. Geen tekening nodig!
Het gebruik van de flashback is in het theater weliswaar moeilijker dan in de film, maar was in deze productie fantastisch gedaan.
Enkele jaren geleden was het werk van Rachel Baes te zien in het KMSKA. Daar bleek dat zij nu eenmaal geen doorsnee vrouw was, maar een artieste met wat zonderlinge karaktertrekken. En dat heeft Nora Tilley zeer goed duidelijk gemaakt. Ook de prestaties van Eric Burke als de moeilijk te vatten Joris Van Severen en van Marc Laureys als Robert Leurquin heb ik zeer gesmaakt.
Het is een interessant toneelstuk, alleen al om de koppeling van een "moeilijk" stuk Belgische geschiedenis aan het verhaal van een Belgische vrouwelijke kunstschilder. Zeker de moeite waard om te gaan kijken."

Kristel Mommaert schreef: "Bedankt voor de leuke theatervoorstelling in het Raamtheater zaterdag.
Het was een verhelderende kijk op de politieke ideeën van Joris Van Severen."

Ashes to Ashes (details van de productie)

Fleur de Croes schreef: "Ik ben net terug van 'Ashes to Ashes' met Katelijne Verbeke en Pepijn Caudron. Wat een geweldig theaterstuk is dit! En wat speelden de acteurs toch fantastisch! Heel het stuk lang als enig decor een bank. Geen poespas of tierelantijntjes, alleen puur theater. Dat is pas genieten. We hebben nog lang nagepraat over de interpretatie van het stuk, en zijn er nog niet over uit. We zullen er nog dagen lang van nagenieten! Bedankt voor deze sublieme avond! "

E.C. uit Hofstade schreef: "Ashes to Ashes is ongetwijfeld één van de meest intrigerende stukken die je nu kan zien. Twee mensen converseren; het is te zeggen: hij stelt vragen, zij antwoordt ... of niet. Is hij haar echtgenoot? Haar psychiater?
Over het hoe en waarom moet je als toeschouwer veel zelf invullen. Je kan alleen vermoeden (ten minste dat is mijn interpretatie) dat deze vrouw - heel subtiel vertolkt door Katelijne Verbeke - in een totalitair regime (nazisme?) een traumatische ervaring meegemaakt heeft die ze probeert te verdringen door een eigen droomverhaal. De ultieme negatie valt in de laatste zin van het stuk. Korte voorstelling, maar een must voor wie houdt van het betere werk!"

De Genodigde (details van de productie)

Imelda Wouters schreef; "Ik had in de krant een kritiek gelezen die nogal zuur was. Het zette mij aan om te komen kijken, want wat de krantenkritiek slecht vindt, is gewoonlijk goed, zeker als het over het Raamtheater gaat. Er is immers een overduidelijk vooroordeel bij de critici.
De keuze was goed, de rolverdeling ideaal. Het moet niet altijd kommer en experimenterende kwel zijn. Mijn raad: nodig de critici niet meer uit: de volle zalen geven hen ongelijk."

Eef Jungjohann schreef: " Ik ben voor dit stuk speciaal uit het land van Maas en Waal gekomen omdat Bert Cosemans er in meespeelt. Ik ben fan van hem en was erg benieuwd hoe hij in het toneel was. verder had ik al goede dingen gehoord over het stuk. Toen het stuk begon had ik even moeite met het antwerps omdat het in het begin vrij snel ging. Maar al snel was het goed te volgen en had ik veel lol. het is echt heel apart om iemand die je alleen maar in series op tv hebt gezien dan opeens in het echt ziet. dat was wel zo gaaf ik dacht echt van :"Wauw" is dit de zelfde Bert Cosemans als de Bert Cosemans die Johan van Lancker speelt in flikken? Het stuk zelf was echt heel erg leuk, ik heb er in ieder geval van genoten, jammer dat het niet langer speelt anders was ik zeker nog een keertje gegaan. mijn complimenten aan de hele cast, het was fantastisch! Groetjes Eef"

Eef Jungjohann kwam nogmaals kijken en schreef: " Ook dit jaar was 'De Genodigde' weer super. Wat er in België over dit stuk in de pers is verschenen weet ik niet, maar hier in Nederland hebben we een gezegde: 'De krant brengt de leugens in het land'. Ik heb een vriendin van mij overtuigd dat het zeker de moeite waard was om te zien en zo doende zijn wij gezamelijk gegaan, 2 keer achter elkaar. Ik zelf heb het stuk 3 keer gezien en alle 3 de keren was het anders. Wij hebben er in ieder geval erg van genoten en er heel veel lol aan beleefd. Nee ik heb weer een super weekend gehad, veel gelachen en genoten. Wederom mijn complimenten!"

Dirk Borglevens schreef: "Ben gisteren gaan kijken naar het stuk De Genodigden – subliem !!!!!!!!!!!!!! De rol die Frank Aedenboom neerzette was gewoonweg SCHITTEREND – hij is voor mij de beste Vlaamse acteur : welbespraakt, zin voor humor kortom een acteur om U tegen te zeggen – wat niet wegneemt dat die andere acteurs ook goed waren : misschien was het dialect van Christel Van Schoonwinkel wel een beetje geforceerd – ik had de indruk dat dialect spreken niet haar sterkste kant is maar kom dat neemt niet weg dat dit stuk gewoonweg PRACHTIG is. Ik zou Bert Anciaux eens inviteren om eens langs te komen dat hij kan zien hoe dom hij wel was om de subsidies van het Raamtheater in vraag te stellen – ik zou zeggen voortdoen op de ingeslagen weg en ik zou het apprecieren dat U mijn felicaties of deze mail zou willen overmaken aan Frank Aendenboom."

EC uit Hofstade schreef: "Ik heb vorige zaterdag erg van de voorstelling genoten, al vrees ik dat dit niet onmiddellijk het soort theater is dat de "heren" van de commissies zal kunnen bekoren. Nu ja dat zijn zorgen voor binnen twee jaar. De rest van het seizoensprogramma zal zeker de andere kant van het Raamtheater tonen. Ik had toch op basis van de aankondigingen wat meer harde kantjes verwacht. Die waren er wel, maar werden ietwat verdrukt door de kolder. Na de voorstelling kan er echter nog voluit nagepraat worden over de zin en onzin van sollicitatiegesprekken en dergelijke. Maar wie ook komt om eens smakelijk te lachen (en dat mag toch ook) wordt op zijn wenken bediend. Vooral in het begin werd er een ietsje té hysterisch geacteerd naar mijn gevoel en had Christel wat moeite met een ietwat geforceerd dialect, maar in de loop van de voorstelling viel dat allemaal mooi in z'n plooi. Al bij al een heel prettige voorstelling die zeker volle zalen zal trekken. Jammer dat het aantal voorstellingsdagen vrij beperkt is. In Londen of Parijs loopt zo een stuk enkele seizoenen. Wie dit dus leest om zichzelf te overtuigen kan ik enkel de raad geven om zo snel mogelijk te reserveren. "

De Libertijn(details van de productie)

Willy Meewis schreef: "Schitterend. Schitterend. Schitterend. Genoten van de voorstelling van 'De Libertijn' van A tot Z !
Prachtig stel acteurs, en vooral: wat een Diderot! Wat een contrast met al die voorstellingen met veel technische snufjes, reusachtige videoschermen en zo meer! Theater moet het zijn!"

Dirk Borglevens uit Boom schreef: " Ik ben een geregeld bezoeker van jullie theater. Ben gisteren gaan kijken naar De Libertijn. Prachtig stuk, vooral de vertolking van Frank Aendenboom was gewoonweg geniaal. Ook de andere acteurs zetten een goede acteerprestatie op de bühne, maar Frank Aendenboom was subliem. Het is jammer dat zo een acteur in Vlaanderen zo weinig aandacht krijgt, Vlaanderen is te bescheiden met zijn eigen acteurs. Blijkbaar geldt nog steeds het principe: "niemand is sant in eigen land". Ik zou zeggen: "voortdoen Raamtheater" en hopelijk haalt geen enkele gekke minister het nog in zijn hoofd om jullie subsidies in vraag te stellen."

EC uit Hofstade schreef: "Deze voorstelling haalt terecht volle zalen. Bovendien verlaat het publiek erg tevreden de zaal. Een stuk brengen over een Franse filosoof waarbij je constant zit te lachen en te genieten. Je moet het maar doen. De Franse regisseur haalt uit z'n acteurs een prestatie die zeker niet zou misstaan in zijn Comédie Française. Frank Aendenboom is zoals steeds indrukwekkend. Imposant theatermonument, maar -zoals in na de voorstelling mocht ondervinden- ook een erg boeiend en sympathiek man.
Nora Tilley - moet het herhaald worden? Grootse dame. Achter mij hoorde ik iemand zeggen: 'Kijk eens naar die blik. Inderdaad, 'if eyes could kill'. Ook Anneleen's vertolking was weer super, zoals we van haar gewend zijn. En wat gezegd van het aanstormend jonge talent? Vooral de fijne genuanceerde vertolking van Grietje Vanderheyden kon me zeker charmeren, al wil ik de anderen hiermee niet tekort doen.
Kortom, het was weer goed, héél goed."

Schoon Kind(details van de productie)

EC uit Hofstade schreef: "Het Raamtheater zet andermaal met een ijzersterke cast een dijk van een productie neer. Toch heel moeilijke onderwerpen zoals overspel en pedofilie worden op een serene manier aangepakt. Bij wijlen zit je zelfs comfortabel in je zetel geamuseerd te kijken. Maar de spanning wordt heel geleidelijk aangetrokken, zodat je aan het einde van de voorstelling toch op het tipje van je stoel gaat zitten. Willekeurig ontsnapte bij het (figuurlijk) vallen van het doek een -wow- aan m'n lippen. Een must voor wie het nog niet gezien heeft."

Doldraaien(details van de productie)

Dirk Borglevens uit Boom schreef: "Ik ben een geregelde bezoeker van julllie stukken zowel in het Raamtheater op 't Zuid als in de Lange Gasthuisstraat tot nu toe in het algemeen tot mijn tevredenheid. Het stuk dat ik nochtans heb bekeken op zaterdag 11 december ll was ondermaats ... Het stuk op zich was niet om aan te zien, het had geen structuur en geen lijn. Er werd wat door elkaar geroepen dat wel maar inhoud neen niks van gezien ... Neen dit stuk heeft mij ontgoocheld."

The shape of things(details van de productie)

Marc Vandenbussche uit Diksmuide schreef: "Zaterdag 8 oktober de voorstelling "The Shape of Things" gebracht door het Raamtheater, gezien in cc De Beuk in Kortemark.
We mogen de mensen van Gudrun Kortemark dankbaar zijn dat ze er telkens weer in slagen om zulke kwaliteitsvolle theaterstukken naar de streek te halen. The Shape of Things is een prachtige theatervoorstelling geschreven door Neil LaBute, een talentvolle Amerikaanse schrijver en regisseur. Verschillende van zijn werken zijn al verfilmd. In "The Shape of Things" toont hij wat het resultaat is als men iemands persoonlijkheid, zowel uitwendig als innerlijk, doelbewust probeert te veranderen. Verschillende mensen worden getroffen door de gevolgen, hun leven wordt volledig overhoop geworpen. Met een onderwerp als "de perfectie van het lichaam" zit men zeer actueel, een fenomeen dat ook in de hand wordt gewerkt door allerhande programma's op televisie.
Katrien De Ruysscher is heel overtuigend als Evelyn en zet een prachtige prestatie neer. Ook Jan Sobrie (Adam), Roel Vanderstukken (Philip) en Sandrine André (Jenny) zorgen voor een hoogstaand theateravondje.
Aan al wie het nog niet gezien heeft kan ik alleen maar zeggen : "Niet twijfelen maar zeker gaan zien !".

EC uit Hofstade schreef: Hoe ver kan je gaan in naam van de kunst? Een antwoord krijg je alvast niet in deze voorstelling. De vraag wordt alvast op een prangende manier gesteld. De jonge wolven tonen zich van hun beste kant, met vooral een uitstekende Katrien De Ruysscher, die kop vooruit erin vliegt. Een heel leuke voorstelling die zoals te verwachten op het einde een wrange bijsmaak krijgt. Ik zou zeggen, "meer van dat!"

Democratie(details van de productie)

MD uit Berchem schreef: "Eric Kerremans is een hedendaagse Jago. Een meesterlijke vertolking van hem en van Frans Maas, en de hele - grote - spelersgroep. Walter Tillemans bewees dat hij nog steeds de meest vooraanstaande regisseur in Vlaanderen is. Kunnen we nog meer van dit krijgen?

Mevrouw IW uit Kortenberg schreef: "'Democratie' is een aanrader voor iedereen die over menselijke relatie en politiek denkt. Het is een echt modern koningsdrama: een verhaal van liefde, vertrouwen en verraad, gezet in het Duitsland van de jaren '80. Maar de Willy Brandt en Gunther Guillaume van de tekst overstijgen de historische figuren en worden symbolen, gevangenen van hubris en val. De regie is puntgaaf, het acteren is collectief sterk, met de vertolkingen van Frans Maas en Eric Kerremans als uitschieters. De vlijmscherpe tekst van Michael Frayn contrasteert scherp met het klootjesgeschrijf van een Lanoy of een Jan de Korte dat ons als modern theater bedacht wordt in andere toneelhuizen. Voor een keer krijgt men geen lamlendig work in progress maar iets dat volledig af is. Dit moet gezien worden, vooral in het Antwerpen van nu."

Wim Meeuwis schreef: "Schitterende voorstelling!
Eindelijk (weer eens? nog eens?) theater in Antwerpen, hoewel we dat toch gewoon zijn van het Raamtheater!
Eigentijds theater kan beslist, zonder de elektronische, pornografische of 'cabotins' trucs te 'moeten' gebruiken! Proficiat!"

EC uit Hofstade schreef: "Voor de mensen die de periode meegemaakt hebben worden de herinneringen aan de charismatische figuur van Willy Brandt op een frisse manier nieuw leven ingeblazen. Voor de anderen is dit een geschiedenisles over het recente verleden van Europa dat allesbehalve schools overkomt. Een kijkje achter de schermen van de politiek dat waarschijnlijk voor de heren politici maar al te herkenbaar is. Een erg homogene cast brengt een toch vrij complex verhaal zo naar voren dat je nooit de pedalen verliest. Het hoge tempo van de opeenvolgende scènes zorgt er voor dat je als toeschouwer steeds alert blijft. Na 'Kopenhagen' slagen Michael Frayn en het Raamtheater er andermaal in een moeilijke materie erg vlot over te brengen.
Zonder af te doen aan de uitstekende acteerprestaties van de andere mensen moet gezegd dat Frans Maas met verve de toch moeilijke klip omzeilt om een zo bekende figuur op de planken te zetten. Ook antagonist Eric Kerremans vult de dubbelzinnige houding van zijn personage uitstekend in. Uiteindelijk een pluim voor regisseur Walter Tillemans die deze productie met duidelijk enthousiasme in goede banen geleid heeft.

To bie or not to bie(details van de productie)

Peter Van Gysel schreef: "(....) Ik hou van het Raamtheater als abonnee sinds 10 à 15 jaren, maar zoals in echte liefde, zijn er eens mindere momenten. "(...) slecht stuk, waarbij de regisseur en de acteurs en actrices de meubelen van het instortende huis van de huwelijkstrouw proberen te redden uit de klauwen van de wraak en de leugen, typische Shakespeariaanse elementen en door het Vlaamse karakter ook een poging om er "sauce Tom Lanoye" over te gieten. (...) De rol van vriendin van de weduwe lijkt er me om een duistere, onbekende reden bij gesleurd. Camilia, Hans en Tania spelen op hun bekende, kwalitatieve hoogstaande manier en redden het stuk van een beschamende "buis". In het geval van Tania blij dat ik ze nog eens op scène zag staan na die over het paard (van Jan Verheyen) getilde"T.S. II". Waarom de buurman zo'n platvloerse, egoïstische bullebak moest spelen, daar kan ik ook al niet bij ... en waarom die overacting ... ik zat op de eerste rij en ik had echt wel schrik dat hij me in de schoot ging geworpen worden. Een gemiste kans op een aangenaam en leerrijk avondje uit !

EC uit Mechelen schreef: " Ik vond de tekst best goed. Het stuk is bovendien erg succesvol in Londen, dus zo slecht zal die oorspronkelijk niet geweest zijn. Ik vrees dat de regisseur een beetje te veel zijn eigen stempel op de voorstelling heeft willen drukken, en hierbij een aantal elementen die de oorspronkelijke opvoering boeiend maakten weggevlakt heeft, met alle gevolgen van dien. Hopelijk wordt er alsnog aan de formule gesleuteld. Ik heb me best geamuseerd, maar er zat inderdaad meer in. Ik was nogal teleurgesteld door de wel erg vlakke enscenering. Na het lezen van de besprekingen over de Britse voorstellingen rekende ik er enigszins op bij het betreden van de zaal in een mooie tuin terecht te komen, maar behalve een prachtige mobile hoog boven de hoofden zaten we de ganse tijd tegen een vlakke muur aan te staren. We zijn eraan gewend geraakt dat in deze unieke zaal mirakels verricht worden, maar wellicht liet het budget dit deze keer niet toe. Toch een gemiste kans"

Boston Marriage (details van de productie)

Monique Moenssens schreef: "Ik ben vrijdag naar dat stuk komen zien, en vond het prachtig!
Ik feliciteer hier eveneens de schrijver mee die van een alledaags simpel gegeven zo'n taalrijke, satirische levendigheid kan maken. Ik genoot enorm van de taal, en zou dat stuk wel eens graag in handen krijgen, gewoom om te lezen, en te genieten. De vertolking was subliem!!! Prachtig in de verf gezet door de spelers!!! Bravo".

Brit Van Hoof schreef: "Ik wil enkel even kwijt dat ik vandaag naar de schoolvoorstelling van "Boston Marriage" ben gaan kijken en dat ik het een ongelooflijk stuk vond. Mijn felicitaties aan de acteurs en entourage".

Het lied der Vlaamse zonen(details van de productie)

Dirk Borglevens uit Boom schreef: " Gisteren gaan kijken naar Lied der Vlaamse Zonen, het was de tweede keer dat ik het stuk bekeek, het was gewoonweg prachtig. De monoloog van Carry Goossens was subliem,hoe hij op een ironiserende toon de maatschappij van de jaren vijftig beschreef, gewoonweg chapeau Misschien 1 klein minder puntje vond ik dat hij te vaak het woord verschoning gebruikte natuurlijk zal het waarschijnlijk wel de bedoeling gehad hebben om zijn eigen onderdanige positie duidelijker in de verf te willen zetten, wat dan wel gelukt is met dat woord, naar mijn mening, te vaak te gebruiken. Maar ja dat is maar een detail neen voor de rest een daverend applaus voor Carry. Ik denk dat Carry Goossens nu heeft bewezen dat hij alle rollen aankan en dat hij een groot Vlaams acteur mag genoemd worden die gerust in de voetsporen van Luc Philips mag treden. Wanneer Carry ga je " De Tuinman van de Koning " spelen of " Groenten uit Balen "????????????? Zeker dat eerste stuk dat zou iets zijn voor jou, ik hoop dat het Raamtheater in de toekomst dit stuk met jou in de hoofdrol op haar programma zou willen zetten. "

Dhr en mevr Schols Wauters uit Merksem schreven: " Vorige zaterdag zijn we naar "het lied der vlaamse zonen" gaan kijken. Het was gewoonweg SCHITTEREND. We wisten dat het geen komisch stuk ging zijn en waren vol verwachting hoe Carry Goossens het zou brengen.We hebben vol bewondering geluisterd en genoten.Hij kan het ook, een monoloog van dit genre. Van harte proficiat. Voor ons is de nieuwe Luc Philips (die natuurlijk fantastisch was in monologen) geboren en we hopen nog meerdere van deze stukken door de heer Goossens te mogen aanhoren.".

EC uit Mechelen schreef: "Carry Goossens bewijst met verve wat hij wilde bewijzen. Vorig seizoen had hij al de Beckett- productie aangegrepen om aan te tonen dat hij wel wat meer in z'n mars heeft dan de (overigens schitterend vertolkte) schlemielige figuren uit de TV - feuilletons. Maar ondanks een uitstekende vertolking leunde Clov in Eindspel toch nog aan bij deze personages. De man die hij nu op de planken brengt staat daar ver van af. Het is duidelijk iemand met stijl, die zich door hard werken in de maatschappij omhoog heeft gewerkt, al voelt hij zich toch niet helemaal zelfzeker in dat 'hogere' wereldje, getuige z'n uitvoerige excuses telkens hij zich even laat gaan. Dat hij uiteindelijk toch als 'loser' zal bestempeld worden ligt eerder aan een te goed vertrouwen in z'n medemens. De man vertelt op een rustige manier over zijn leven en zijn beweegredenen om te doen wat hij zal doen. Dat het publiek geboeid blijft luisteren is trouwens niet alleen te danken aan de uitstekende prestatie van Carry, maar ook aan de manier waarop regisseur Walter Tillemans op basis van de tekst van Bruno De Vuyst een uitgebalanceerde voorstelling ineengetimmerd heeft, waarbij de vertelling regelmatig gebroken wordt door een actie- en / of een humoristisch moment, waarna de spanningsboog telkens weer kan opgetrokken worden. Puur genieten voor theaterliefhebbers, maar ook de occasionele toeschouwer zal geboeid zitten kijken en luisteren naar dit LIED ".

De geit, of wie is Sylvia(details van de productie)

E.C. uit Mechelen schreef: " Edward Albee heeft zich ongetwijfeld rot geamuseerd toen hij dit stuk schreef, net zoals de mensen van het Raamtheater zeker ook deden toen ze het op poten zetten. Het moet nochtans niet gemakkelijk geweest zijn om enerzijds een complete karikatuur te vermijden en anderzijds zowel de humor als de ernst ten volle naar voor te brengen. Een minder begenadigde groep mensen zou hier ofwel een loodzwaar stuk, ofwel een draak van maken.
Regisseur Marc Cnops weet met een groepje schitterende acteurs net de juiste balans te vinden.
Koen van Impe zet op zo een overtuigende manier zijn hoofdpersonage neer, dat je effectief gelooft dat hij verliefd is op zijn Sylvia ... een geit. Nochtans gaat vanuit het publiek spontaan het meeste respons naar de licht hysterische echtgenote. Karlijn Sileghem werpt zich met al haar kunnen in deze toch wel zware rol, wat tot hilarische scènes leidt.
Nogmaals wordt bewezen dat uitstekend theater niet hoeft gespeend te zijn van humor, of (zelfs met dit onderwerp) absoluut moet shockeren. Op basis van de inhoud zou je het niet verwachten, maar deze productie heeft alles in zich om volle zalen aan te trekken".

Het spel van vergissingen(details van de productie)

- toevallig opgevangen gesprek in de Stadsschouwburg van Mechelen - : "Ik ben vorig zaterdag naar het Raamtheater geweest ... Shakespeare ... eigenlijk tegen mijn goesting ... maar het was schitterend. "

De roos en de rede(details van de productie)

E.C. uit Mechelen schreef: " Christel Vanschoonwinkel brengt hier waarschijnlijk haar sterkste prestatie tot nu toe op de planken van het Raamtheater. En dat mag vrij letterlijk genomen worden. Een rustieke planken vloer zweeft als een eiland boven een bloedrode zee. Samen met een eenvoudige tafel en een bed en een, naar een maliënkolder refererend, kleed oogt de sobere enscenering erg mooi. Christine de Pisan wordt bestempeld als een tijgerin. Het leek me dat vooral de actrice zich moest weren als een tijgerin (en dat doet ze dan ook met verve) om deze tekst boeiend te maken. Als je deze figuur wil duiden kan je niet anders dan een overzicht te geven van de historische gebeurtenissen tijdens haar leven, ergo van Frankrijk tijdens de Honderdjarige oorlog. En uit onze humaniorajaren herinneren we ons dat dat niet onmiddellijk de meest eenvoudige leerstof was. Deze geschiedenis overheerst enigszins het karakter en de drijfveren van de figuur zelf, en dat kan niet de bedoeling geweest zijn. Het is me ook niet echt duidelijk wat deze dame zo boeiend maakt om haar biografie in een theaterstuk te gieten. Een feministe avant-la-lettre, mogelijk, maar dan vooral uit levensnoodzaak. Een bekwame schrijfster, mogelijk, maar toch vooral een broodschrijfster (bandschrijfster); zo wordt ze in elk geval afgeschilderd. Politiek geëngageerd, mogelijk, maar dan doorgaans gericht naar haar broodheren. Het is de verdienste van auteur, actrice en regisseur om desondanks een boeiende voorstelling te maken, maar de inspanningen waren beter gewijd aan een sterkere figuur binnen een minder complex kader. "

Volgverhaal(details van de productie)

E.C. uit Mechelen schreef: " Al is Katrien De Becker al stilaan uitgegroeid tot een gevestigde waarde binnen het Raamtheater; de parallel tussen enerzijds de gevestigde schrijfster en haar jonge leerlinge en anderzijds de ervaren en de jonge actrice lijkt duidelijk. Zeggen dat ze nog veel te leren heeft zou haar zwaar onrecht aandoen, maar dat ze met volle overtuiging wil leren van Camilia Blereau blijkt zeker uit het spelplezier en de kwaliteit die van deze vertoning afstraalt. Dat ook mevrouw Blereau met volle teugen geniet is al even evident. Met verve zet ze een grande dame van de literatuur neer zonder zich te vergrijpen aan goedkope trucjes. Sober, recht voor de raap, en dikwijls erg grappig. Kortom het soort schitterende acteerprestatie dat we hopelijk in de volgende seizoenen ook nog van haar in deze zaal zullen te zien krijgen. Dat het stuk helemaal naar het einde toe een beetje van z'n spankracht verliest is mijns inziens te wijten aan de ietwat overbodige en te lange scène waarin de jonge schrijfster voorleest uit haar nieuwste werk. De laatste acte geeft beetje bij beetje los waarover dat boek gaat, en waarom de relatie verzuurt. Kortom, in een detectiveverhaal laat je ook niet in geuren en kleuren de misdaad zien om die daarna te gaan ontrafelen. Bij de voorstelling die ik bijwoonde moest het publiek dan ook een beetje aangepord worden vanuit het duister (door Katrien zelf ?) om het - daarom niet minder enthousiaste en welgemeende - applaus op te starten. Blijkbaar zat iedereen nog bij zichzelf te bedenken welk personage het gelijk aan z'n kant moest krijgen ... als dat al aan de orde was. Laat dit kleine dipje in het verhaal echter niemand weerhouden. Wie graag geniet van spetterende acteerprestaties is bij het Raamtheater weerom aan het juiste adres. "

Eindspel(details van de productie)

Ray Janssens schreef ons: "Ik heb genoten van de voorstelling die ik vrijdag (13/12) zag. Het was al mijn derde. Een eerste zag ik in de KVS (met Senne Rouffaer en Nand Buyl), een tweede met Julien Schoenaerts en Jo De Meyere (in de Arenberg) en nu deze met Jef Demedts en Carry Goossens als Hamm en Clov. De voorstelling van vrijdag ligt uiteraard verser in mijn geheugen dan de twee vorige, maar omdat ik er in het Raamtheater zo dicht bij zat, was de impact ook het sterkst voelbaar. Een typische Beckett is het, een stuk over ongelukkig zijn, over ons lot hier op deze aardkloot. Als twintiger was ik al geboeid door het zg. 'absurde theater' maar nu, 40 jaar later, heb ik de indruk dat ik de juiste leeftijd heb bereikt om die stukken beter te appreciëren en de diepere zin van hun schijnbare onzin te begrijpen In een Beckettstuk gebeurt niet veel, het staat of valt met de tekst en het spel. En ik vind dat jullie alle vier het stuk fantastisch goed spelen. Ik was niet enkel voor Beckett gekomen maar ook een beetje om Jef Demedts na jaren nog eens live terug te zien (en te horen!), om "Kampioen" Carry Goossens Clov te zien doen. En hij doet het schitterend. De 'stomme' openingsscene met het laddertje...onvergetelijk. En de acteerprestatie van Jef als Hamm: groots! Maar ook de twee oudjes in hun vuilnisbakken! De laatste keer dat ik Anneleen zag was in "Hedda Gabler", een stuk met voor mij heel persoonlijke herinneringen . Wat een transformatie! Die blik als ze terugdenkt aan het tochtje op het Comomeer! Marc Lauwrys (die ik nooit eerder heb zien spelen, denk ik) was een zielig-grappige vader. De regie vond ik heel Beckettgetrouw (de erven kijken nauwlettend toe, onderstel ik) en sober, met respect voor de tekst. Regisseur Walter in dienst van de auteur (een Nobelprijswinnaar!) "

Dubbel Dubieus (details van de productie)

Dirk en Gilberte Bonjean-Somers schreven: "Proficiat aan de uitvoerders! Prachtig, we hebben echt genoten en zullen het voortzeggen."

M. Vandenputte schreef: "Een dikke proficiat voor zowel diegenen die bij het Raamtheater beslisten dit stuk van Marivaux te programmeren als voor de acteurs die een schitterende prestatie neerzetten. Ik ben tevreden dat er nog theaters zijn die toneelschrijvers als Molière, Marivaux, Beckett, enz. durven brengen naast meer moderne auteurs. Het Raamtheater kiest blijkbaar niet voor het vaak gewaagde avontuur van het al te experimentele theater maar voor schrijvers die hun waarde hebben bewezen. Ook al speelt Dubbel Dubieus zich een paar eeuwen geleden af, de thematiek van het stuk kan je ook vandaag nog meemaken: wie kent in zijn eigen kring immers geen mensen die hun lief of vrouw/man kwijtraakten doordat een "vriend(in)" dubieuze bedoelingen had ... Het contrast tussen de "zuiveren van hart", Sylvia en Harlekijn, en de gewiekste figuren uit het prinselijk milieu, het voortdurend heen en weer slingeren tussen die beide sferen maakt het stuk bijzonder boeiend en vlotjes verteerbaar. Spring-in-het-veld Christel Van Schoonwinkel en de simpele maar grappige Harlekijn, Robert de la Haye, geven flink wat schwung aan het stuk, terwijl ze hun dialect over de hoofden van de Antwerpenaars laten stromen. Hoed af ook voor de prestaties van Nora Tilley, een prima donna van het toneel om U tegen te zeggen en van Katrien De Becker die haar rol van frivole hofdame picco bello vertolkt; haar "geciviliseerd gegiechel" is ontwapenend. Daarbij wil ik geen afbreuk doen aan de prestaties van Eric Kerremans, Roger van Kerpel en John Willaert die op hun beurt hun personage op een uitstekende manier tot leven brengen. Aan iedereen van het Raamtheater: bedankt voor dit ontspannend avondje toneel. Doe zo voort! In tegenstelling tot wat de recensent in De Morgen liet uitschijnen, is Dubbel Dubieus voor mij een prettige en pittige vertoning geworden waarvan ik ten zeerste heb genoten!"

E.C. uit Mechelen schreef: " Vorige zaterdag een aangename voorstelling bijgewoond van Dubbel Dubieus. Het repertoiretheater mag in een seizoen van het Raamtheater zeker niet ontbreken. Dit gezelschap in nog vrijwel het enige in Vlaanderen waar je dergelijke stukken kan zien. Sommige kritikasters vinden dit soort toneel misschien ietwat oubollig, maar zoals dit gezelschap het afgestoft op de planken zet is dit toch nog altijd waarborg voor een boeiend avondje theater. In deze categorie scoort deze Marivaux bij mij in elk geval een stuk hoger dan de Ghelderode van vorig seizoen.
Wat ik me van het stuk zal herinneren is de vlotte vertolking van Christel Vanschoonwinkel als de volkse flapuit Silvia. Mits een beetje doorbijten bij het begin ging haar Limburgs er vooral na de pauze in als koekebrood. Bij Robert de la Haye lag me dat iets moeilijker. Hij mag dan Limburger zijn, maar op één of andere manier 'bekte' dat toch niet zo vlot. Of misschien was het omdat ik hem niet echt goed zie zitten in de rol van een volkse jongen. De rol van de prins had hem zeker beter afgegaan. Al kan ik natuurlijk aannemen dat het niet echt dankbaar is om zo een rol te moeten overnemen van een Bert Cosemans die zich naar mijn gevoel wel beter in zijn vel zou gevoeld hebben als Harlekijn. Erik Kerremans gaf zoals steeds een puntgave vertolking, en Nora Tilley ... nu ja om een vrouw van klasse te spelen kan je natuurlijk alleen maar een klassevrouw inzetten. Ook de andere rollen waren mooi ingevuld, al moest ik wel even slikken als de bevallige Katrien de Becker enkele malen als lelijk werd omschreven ... werk aan de winkel voor de maquillage-afdeling!
Alles bij mekaar een mooie en licht verteerbare voorstelling die normaal toch een breed publiek zou moeten aanspreken. "

MAURICE (details van de productie)

E.C. uit Mechelen schreef: " Het Raamtheater herneemt zeer terecht deze voorstelling die vorig seizoen al eens een korte periode als gastproductie op de affiche stond. Steph Goossens kruipt op meesterlijke wijze in de huid van een echtpaar dat bij iedereen naast de deur zou kunnen wonen. De typetjes die hij neerzet zijn soms hilarisch, maar toch zo herkenbaar. Beide vertellen ze in rechtstreeks contact met de toeschouwer hun kant van de medaille. Je kan alleen sympathie voelen voor die twee die mekaar graag zien, da's duidelijk. Gaandeweg merk je toch dat er een haar in de boter zit. Het zou zonde zijn hier meer over te vertellen, maar de toon wordt toch even wrang. Nochtans eindigt deze plezierige voorstelling niet op een harde noot. Je verlaat de zaal met een glimlach, want van nu af aan kan het alleen terug beter worden ... én ... "het is weer mooi geweest".

KOPENHAGEN (details van de productie)

E.C. uit Mechelen schreef: " Een indrukwekkende Jef Demedts voert met een al even sterk spelende Hans Ligtvoet een verbaal steekspel dat de aandacht van het publiek een ganse voorstelling weet vast te houden. Op een bevattelijke manier larderen ze hierbij de voorstelling met wetenschappelijke theoriën op een manier alsof ze die toch vrij moeilijke materie al hun ganse leven in de bagage meedragen. Ik moet toegeven dat ik in die fragmenten wel eens de pedalen ben kwijtgeraakt, maar dat is zeker geen schande. Voor de wetenschappelijk gevormde kijker zal de gebruikte terminologie een interessant surplus zijn. De modale theaterliefhebbers, waartoe ik mezelf reken, zitten vol verwondering te luisteren naar zaken die uiteindelijk meer toegankelijk blijken te zijn dan je in eerste instatie zou verwachten (waar zaten die acteurs toen ik mijn humaniora deed?). De kracht van deze voorstelling zit echter vooral in het psychologisch duel tussen de beide genieën, de historische context van de mens in een oorlogssituatie, en de verantwoordelijkheid van een wetenschapper over de soms gruwelijke gevolgen van zijn theoretisch werk. Maar ook voor wie gewoon schitterende acteerprestaties wil zien is dit puur genieten ."

EERSTE LIEFDE (details van de productie)

E.C. uit Mechelen schreef: " Bert André zet andermaal een indrukwekkende prestatie neer. Hij neemt de toeschouwers mee in de leefwereld van een contactgestoord mens die liefst van al met rust gelaten wordt. Dat hierbij toch gevoelens van liefde voor vrouw of kind doordringen is een dilemma waarmee hij geen blijf weet. Dat je toch geen pathetisch hoopje mens te zien krijgt maar een persoon met een weliswaar verwrongen soort zelfbewustzijn mag op het conto geschreven worden van een gedreven Bert André die met veel gevoel en de nodige dosis humor zijn personage vertolkt. Dat deze wereldvreemde man toch zijn verhaal wil vertellen aan een publiek lijkt me een anachronisme, maar als dit het enige minpunt is ..."

PEER GYNT (details van de productie)

Stefaan Verhellen schreef: " Proficiat met de schitterende vertolking van dit meesterwerk. Zelden heb ik zo geboeid, en dit gedurende ongeveer drie uur lang, van een toneelvoorstelling genoten. De ploeg acteurs "spelen geen toneel" maar zijn in de huid van de personages gekropen. Jullie verdienen volle zalen wat op donderdag 27 september helaas niet het geval was. Ik weet niet wat de recensenten van onze "kwaliteitskranten" hierover geschreven hebben."

E.C. uit Mechelen schreef: " Het Raamtheater pakt voor deze productie nog eens uit met de grote middelen. Een voor de gelegenheid sterk uitgebreide groep zet een heerlijk kijkstuk neer. Toch is het geen ensemblestuk geworden, want de voorstelling wordt met verve gedragen door een bij wijle hyperkynetische Bert Cosemans die niet alleen zijn talent als acteur, maar ook een verbazingwekkende fysieke conditie tentoon spreidt. Hij vertolkt hier een flamboyante avonturier wiens leven in fragmentarische anecdotes getoond wordt in de beste traditie van Gulliver en Baron Von Munchhausen. Dat de achterliggende filosofiën van Ibsen hierdoor misschien verdrongen worden door het soms poppenkastachtige spektakel zal de enthousiaste toeschouwers een zorg wezen. Op de dernière die ik bijwoonde zat de zaal in elk geval bomvol, wat waarschijnlijk aantoont dat de voorstellingen net iets te vroeg moesten gestopt worden nu de mond-tot-mondreclame ten volle begon te renderen ."

3 VERSIES VAN HET LEVEN (details van de productie)

Jolien Blondeel schreef:"Ik heb de 'drie versies van het leven' gezien. Ik vond het persoonlijk een goed stuk. Natuurlijk heb ik wel mijn voorkeuren, want Katrien De Becker vind ik fantastisch. Ze speelt echt héél goed!!!!!
Nog een dikke proficiat aan de uitvoerders!!

Carl De Strycker uit Schilde schreef: "Graag had ik u ook nog laten weten dat de voorstelling "Drie versies van het leven" mij mijn fijnste toneelavond van het seizoen bezorgd heeft. Ik vond het zeer knap theater, zonder te willen choqueren en experimenteren. Ik was blij nog eens iets normaals te zien dat bovendien meer dan overtuigend en plezierig was."

Guido en Stiene schreven: " Drie versies van het leven gezien op 1 december 2001 Theater van de allerbovenste plank! Een schitterend stuk: goed begonnen is half gewonnen. Dan nog vier zeer goede acteurs en een prachtig decor. Gewoon een prachtige theateravond."

E.C. uit Mechelen schreef: " Nogmaals wordt bewezen dat intelligent theater best aantrekkelijk kan zijn voor een groot publiek. Van bij de eerste scène wordt bij de toeschouwers een glimlach op de lippen getoverd die de ganse voorstelling nauwelijks zal verdwijnen.
De vier protagonisten zetten niet alleen met verve heel herkenbare situaties en personages neer. Ze presteren het zelfs om dat drie maal na mekaar te doen.
Uitgaande van steeds hetzelfde uitgangspunt krijgt het verhaal totaal andere wendingen door nochtans beperkte invloeden; of hoe je leven drastisch kan veranderen door eens met een ander been uit het bed te stappen.
Flarden tekst of acties die in de ene versie nauwelijks opvallen worden in de andere versie in een andere context geplaatst, zodat je met het idee van "dit heb ik al eens gezien of gehoord" eerder de interesse aanscherpt dan dat die zou gaan verslappen.
Yasmina Reza bewijst met dit stuk dat ze (in de beste traditie van een Ayckbourn) de mechanismen van het theater als geen ander beheerst. Een uitstekende tekst combineert ze met een visueel schaakbord waarbij, meer dan in een ander stuk, het heel belangrijk wordt wie waar gaat staan of zitten, in welke houding en welke bewegingen die maakt (dus hierbij ook een pluim voor de regie).
Ongetwijfeld krijgt Sien Eggers terecht van het publiek een open doekje voor haar bij wijlen hilarische typetje dat ondanks een vleugje karikatuur toch zeer reëel overkomt, maar de ganse cast zit gebeiteld in de personages, wat zeker geen makkelijke opdracht kan geweest zijn als gelijke situaties op drie verschillende manieren moeten worden vertolkt. De acteurs straalden dan ook terecht als ze na een weer uitstekend volbrachte opdracht het ovationeel applaus in ontvangst mochten nemen."

VISITING MR. GREEN (details van de productie)

E.C. uit Mechelen schreef: " Zoals Frank Capra het in zijn filmklassiekers al voor deed, zo zet Jeff Baron hier twee sympathieke personages bij mekaar waarvan je van bij de aanvang aanvoelt dat hun onderling gekibbel uiteindelijk zal wegebben en zal uitvloeien in een warme verstandhouding.
De yuppie, Ross, gespeeld door een erg vlot acterende Bert Vannieuwenhuyse vindt in Mr. Green een man die zich welliswaar niet lekker voelt met diens manier van leven, maar die zich daar "uiteindelijk" toch wel mee verzoent; iets dat hij van zijn eigen vader niet kan verkrijgen.
Mr. Green kan, gesteund door de jonge man, het cocon van geloofswetten doorbreken om voorrang te geven aan liefde en menselijkheid. Een thematiek die sterk herinnert aan de innerlijke strijd van Tevje in "Fiddler on the Roof". Een weer schitterende Nand Buyl geeft op een subtiele manier gestalte aan deze eenvoudige man die stilletjes wegkwijnt, tot de jonge man letterlijk en figuurlijk weer licht in zijn leven brengt.
Het Raamtheater brengt met dit mooie stuk van Jeff Baron een warme voorstelling die uitstekend past in deze eindejaarsperiode."

THE BLUE ROOM (details van de productie)

Carl De Strycker uit Schilde schreef: "... ook van de voorstelling The Blue Room heb ik met volle teugen genoten. Ik vond vooral Katrien de Becker zeer goed op dreef. Het getuigt van veel talent om genuanceerd al die personages te brengen zonder daarbij in stereotypen te vervallen. Zij deed dat met veel klasse. Ik hoop ze dan ook nog vaak bij u aan het werk te mogen zien. Aan de universiteit werk ik met het stuk Der Reigen van Schnitzler. Het was heerlijk om het eens opgevoerd te zien. (...) Ik wou ook de regisseur nog een pluim geven omwille van het laatste beeld voor het doek. Dat was scènisch zeer mooi, gevoelig en ontroerend."

E.C. uit Mechelen schreef: " Dit pittig tussendoortje bezorgt een aangename avond aan de mensen die niet te snel gechoqueerd worden. Al blijven Katrien De Becker en Bert Cosemans al bij al nog redelijk zedig in een stuk dat toch staat of valt met het hitsige sfeertje dat constant wordt op- en afgebouwd. Ik mag niet denken aan wat bv Het Toneelhuis met dit materiaal zou doen.
Het zal absoluut niet makkelijk zijn om tijdens de voorstelling met een minimum aan middelen, en met nauwelijks tijd voor overgang, in de huid van de verschillende personages te kruipen en die omwisseling dan ook nog duidelijk te maken aan het publiek (de projectie van titels tussen de diverse fragmenten is zeker geen overbodige luxe). Bert Cosemans kon hierin naar mijn gevoel niet helemaal overtuigen, maar Katrien De Becker slaagde er wel in de nuances tussen haar personages duidelijk te maken van lolita over hoertje naar ervaren vrouw. Steeds even verleidelijk. Het feit dat in dit kat en muis-spelletje van verleiding en afstoting de dominerende rol toch vooral bij de vrouw ligt maakt dit voor haar misschien ook iets makkelijker. Al kan mijn oordeel natuurlijk ook hormonaal beïnvloed zijn. Ondergetekende was in elk geval behoorlijk 'under the spell'. "

Actie -26 Gratis tickets

Tine Declerck schreef ons: "... dank je in elk geval voor het initiatief, het is echt schitterend, en maakt het als student echt wat leuker op om eens simpelweg naar theater te gaan"

Luc Philips

Joris Philips schreef ons: "Door mijzelve op te zoeken via Google jullie pagina over Luc Philips tegengekomen. Ik ben misschien iets te jong om zijn glorieperiode echt meegemaakt te hebben. Zodoende heb ik geen herinnering aan Pastoor Munte, want ik ben maar in '66 geboren. Ergens einde van de jaren '90 heb ik hem bij jullie wel Scrooge zien spelen. Nadien zat hij nog een uur enkele jongeren van begin middelbaar - die hem interviewden voor hun schoolkrant - allerlei levenslessen mee te geven. Mijn compagnon van die avond vond dat zo tof, dat hij Luc daar voor bedankte. Mijn beste herinnering aan Luc Philips gaat over een scene in Scrooge. Op een bepaald moment speelde hij een jongetje van acht jaar geloof ik, die op een stoel een tekst voordroeg. Zo fier dat hij de aandacht van de ganse familie voor zich won. Ik zat ongeveer op de derde rij en keek Luc Philips recht in zijn aangezicht. Hij had toen al ouderdomsvlekken, wat jammer was. Maar zijn ogen! In zijn ogen WAS hij gewoon die jongen van acht jaar. Zoals zijn ogen enthousiast glunderen konden. Heerlijk theatermoment! Dat beeld zal me van hem altijd bijblijven. Hartelijk bedankt dat jullie hem ook op latere leeftijd een plaats hebben gegeven op jullie podium. Dit bericht komt misschien wat laat, maar ach .. . Een positieve opmerking komt nooit echt te laat, zeker? "

deze website

Benjamin Van Crombrugge schreef: "Als theaterliefhebber bezoek ik sinds geruime tijd heel regelmatig met veel genoegen de website van het Raamtheater. Bijzonder eenvoudig opgemaakt, zonder al te veel toeters en bellen, maar desalniettemin heel professioneel ogend, vind ik de stek buitengewoon geslaagd. Vandaar dat ik je dan ook met veel graagte wil complimenteren met het resultaat!"

Walter Van den Broeck schreef: "Van harte gefeliciteerd voor de prachtige website die u voor het Raamtheater hebt gemaakt! Voorwaar een juweel!"

Jeff Baron schreef: "Wow! I'm really impressed with both the Raamtheater website and your own website. You're very good at this. I was glad to see a bit of Antwerp."

Dries Desmet van La muse Gueule schreef: "Sta me toe even te melden dat ik vanuit mijn persoonlijk standpunt de mening ben toegedaan dat uw site qua aantrekkelijkheidsfactor een hoog uitstralend karakter heeft."(sic)

Sofie Ameloot schreef : "Proficiat met uw website, zeer professioneel opgebouwd en in de sfeer van het raamtheater. Suggestie : waarom geen foto's van vaste medewerkers aan het raamtheater, die zeer verdienstelijk werk doen en vaak ook het gezicht van het theater zijn vb. regie-assistenten of technici (die bijna steeds het publiek verwelkomen bij vb. kaartjesscheuren, het grote werk achter de schermen doen, ...). Mogen die niet ook eens in de schijnwerper staan ? "

Marc Galloo schreef:"Ik stel er prijs op u van harte te feliciteren met de prachtige website. Doe aub verder "

Tine Declerck schreef:"het ding is een beetje log, misschien kan er nog gewerkt worden zodat het geheel minder zwaar is en dus makkelijker te laden?" (is ondertussen met tips van Tine aan bijgeschaafd)

George Bruynzeels uit Zevenbergen, Nederland schreef: "Ik ben oprichter en regisseur van theatercollectief PROTHEZE, dat nu 5 jaar bestaat. Repertoire: EINDSPEL van Beckett, MET GESLOTEN DEUREN van Sartre, OPEN HUWELIJK van Dario Fo, GLAZEN SPEELGOED van Tennessee Williams, .EEN BRUID IN DE MORGEN van Hugo Claus. Bij toeval kwam ik op jullie site terecht, en ik moet zeggen dat ik moeite had hem te verlaten. Schitterend! Heel overzichtelijk en boordevol zinnige informatie. Mijn oprechte complimenten! Ik kom zeker gauw naar een voorstelling kijken. Ik wens jullie van harte alle succes!