De Duitse schlager		in Nederland en België

NANA MOUSKOURI

°13.10.1934
Bij de Duitse schlager is het verlangen naar zuiderse en exotische paradijzen nooit veraf. Het hoeft dus ook niet te verwonderen, dat er regelmatig zangers en zangeressen uit het zuiden, naar Duitsland afzakken om de zon en de zee er in een Duitse schlager te verpakken, denk maar aan bij vb. Mina, Bobby Solo, Julio Iglesias, Esther Ofarim, Carmela Corren en vooral aan de Grieken Leo en Vicky Leandros, Demis Roussos en Nana Mouskouri.
Deze laatste scoorde tijdens mijn studentenjaren (1968-72) met een aantal Franse chansons als « Mon enfant », « Ni vivre, ni mourir », « Le tournesol », « Au cœur de septembre », die in die tijd ook vaak op Omroep Brabant gedraaid werden in de programma's van Jan Van Rompaey. Het veel gedraaide « Ni vivre, ni mourir » is een vertaling van het Middle of the Road nummer « Union silver », de (miskende) b-zijde van « Honey no », dat ook al geen hit werd, in tegenstelling tot veel andere nummers van de groep uit die periode. Aan Nana's Franse periode was begin jaren '60 echter al Duitse bloeiperiode vooraf gegaan.
Nana werd als Ioana in Chania (Kreta)) geboren. Ze verhuist later met haar ouders naar Athene en volgt er conservatorium. Ze zet haar eerste stappen in 1958 op het podium als jazz-zangeres. De grote internationale doorbraak komt er door de Griekse componist Manos Hadjidakis, bekend van de filmmuziek « Never on Sunday ». Zoals bij Lale Andersen beschreven zong ook Nana Mouskouri dit nummer in het Duits. Het was echter een ander Hadjidakisnummer, dat haar grote doorbraak betekende in 1961: « Weisse Rosen aus Athen ». Daar maakten we kennis met haar 3 handelsmerken, haar hoge stemgeluid, te wijten aan het feit, dat ze maar één stemband heeft,  haar opvallende zwarte bril en haar zwarte lange sluike haar. In het zog van haar millionseller « Weisse Rosen aus Athen », het nummer staat 38 weken in de Duitse hitparade, dat ook een hit werd in de Franse versie « Roses blanches de Corfoe », zong ze in de daaropvolgende jaren nog o.a. « Ich schau den weissen Wolken nach » (1962) en « Rote Korallen » (1963) naar de toppen van de Duitse hitparade, het merendeel op tekst van Hans Bradtke. Nana zingt « Rote Korallen » ook in het Nederlands.
Na haar Duitse kwam haar Franse periode. Ze verhuist naar Parijs met haar echtgenoot Georges Petsilas, die sedert haar eerste stappen op de planken haar begeleider was en komt er in contact met Quincy Jones, die haar op de Amerikaanse markt lanceert. In 1963 vertegenwoordigt ze Luxemburg op het Eurovisie songfestival met « A force de prier ». Ze eindigt achtste in Londen, na de 2 andere Franse nummers « L' amour s' en va » en « Elle était si jolie » van resp. Françoise Hardy en Alain Barrière, die 5de eindigden voor resp. Monaco en Frankrijk. Grethe en Jörgen Ingmann wonnen toen voor Denemarken met « Dansevise ». Na haar Songfestival optreden ligt ook Groot-Brittanië aan haar voeten. Ze komt er in contact met Harry Belafonte, waarmee ze een succesrijke toernee in de USA en Canada maakt. Ze maakt ook toernees in Zuid-Amerika en Japan. 
In 1968 wordt haar zoon Nicolas geboren en in 1970 haar dochter Hélène. In die periode ruilt ze Parijs voor Genève. In 1974 scheidt ze van Georges Petsilas om wat later te huwen met haar producer en manager André Chapelle. Eind jaren '70 beleeft ze een nieuwe Duitse succesperiode met songs van Christian Bruhn: « Lieder, die die Liebe schreibt » (1978) en « La Provence » (1980). Deze nummers komen ons ter ore via de programma's van Etienne Smet op radio 2, Antwerpen.
In 1985 scoort ze opnieuw een wereldhit met « Only love » of in het Frans « L' amour en héritage », de titelmelodie van de mini-reeks « Mistral' s daughter », naar het boek van Judith Krantz met Stefanie Powers in de hoofdrol. Het is haar enige nr. 1 hit in België en Nederland
In december 1993 volgt ze Audrey Hepburn op als Unicefambassadrice. We zouden het bijna vergeten, het spreekt vanzelf dat Nana ook in haar moederland Griekenland bekend bleef. In 1994 wordt ze voor 4 jaar door Griekenland verkozen als Europees parlementslid. Toch kan ze het zingen niet laten en blijft ze CD' s uitbreengen in verschillende talen.
Ze eindigt een beetje zoals ze begonnen was. Vanaf 2000 zien we haar weer meer en meer in Duitse TV-shows opduiken, waarin ze een potpouri van haar Duitse hits zingt. In 2004 brengt ze de CD « Nana swings » uit, waarbij ze terugkeert naar haar eerste liefde, de jazzmuziek. In de 2005 begint ze aan haar afscheidstoernee, waarbij ze op 5 maart 2006 de Elisabethzaal in Antwerpen aandoet.
Nana Mouskouri nam zo'n 1350 songs op en verkocht meer dan 200 miljoen platen. Oh ja, we hebben Nana altijd gekend als een frele zangeres met een frele stem, die met de jaren evenwel wat « bijgekomen » is. Maar ook in dit geval eindigt ze, zoals ze begonnen is, bekijk maar even de foto' s hieronder uit haar (Duitse) beginjaren …