| De Duitse schlager |
 |
in Nederland en België |
FRANÇOISE HARDY
°17.01.1944
Ik zal het maar bekennen: dit jeugdidool van mij, dat, dag op dag 6 jaar eerder dan mezelf in Parijs geboren werd, heb ik er met haar lange haren bijgesleurd om in deze website te figureren. Als 12-jarige keken we op naar deze slanke schuchtere schoonheid met de hoge jukbeenderen, die op 18-jarige leeftijd de Franse en Europese hitparades bestormde met haar « Tous les garçons et le filles (de mon âge) ». Wij waren wel niet van haar leeftijd, maar droomden ervan om aan haar hand te mogen meewandelen, want zong ze niet, dat niemand dat met haar wilde doen? Daar begrepen wij niets van, wij wilden immers wel! Maar we kregen de kans niet, die Jacques Dutronc later wel kreeg!
Françoise studeerde Germaanse talen aan de Parijse Sorbonne. Dit lag voor de hand, want in haar jeugdjaren had ze dikwijls in Oostenrijk verbleven om er haar Duits te leren. Ze had zich ook laten inschrijven aan het « Petit Conservatoire de la Chanson » van Mireille. Deze laatste kwam toen wekelijks met haar betere leerlingen op het scherm van de toenmalige R.T.F. Dat gebeurde ook met Françoise, maar dit ging toen quasi onopgemerkt voorbij voor het grote publiek., niet aan de platenfirma Vogue echter, waarvoor ze op 17-jarige leeftijd een contract tekende. In april 1962 neemt ze « Tous les garçons et le filles « op en geplugd als het wordt in « Salut les Copains » op zender Europe 1, wordt het een megahit, waarvan 2 miljoen exemplaren over de toonbank gaan. Ze wordt verliefd op fotograaf Jean-Marie Périer, die haar zo voordelig mogelijk op de hoezen van de talrijke EP-tjes en het tijdschrift « Salut les Copains » zet en hiermee haar carriere lanceert. Françoise maakt deel uit van de vrouwelijke yé-yé generatie, samen met andere sterren als Sheila, France Gall en Sylvie Vartan. Ze hadden allemaal voor het grootste deel hun succes aan het tijdschrift en het radioprogramma « Salut les Copains » te danken. In het Kortrijkse bij voorbeeld werd het programma tussen 17 en 19 u. driftig beluisterd en werd het tijdschrift « verslonden ». In 1963 prijkt ze ook op de cover van Paris Match.
Einde '63 treedt ze op in l' Olympia in het voorprogramma van Richard Anthony en in datzelfde jaar vertegenwoordigt ze Luxemburg op het Eurovisie Songfestival met « L' amour s' en va ». In '64 scoort ze op het Festival van San Remo met « Parla mi di te ».
Via de film « Grand Prix » van John Frankenheimer wordt ze bekend tot in de Verenigde Staten. Het dient gezegd, dat Françoise al van in het begin haar meeste Franse nummers ook in het Engels opnam en er hoog mee scoorde in Groot-Brittanië en zelfs in onze lage landen. « Ton meilleur ami », bij voorbeeld stond bij onns in de hitparade in de Engelse versie « Only friends ». In '67 ruilt ze Jean-Marie Périer voor Jacques Dutronc, die tot op heden de ware Jacob gebleken is. In 1973 wordt hun zoon Thomas geboren. Vermoeid van de vele optredens besluit ze in 1968 ermee op te houden. Platen is ze echter tot op heden blijven opnemen, met wisselvallig succes. In 1988 brengt ze haar zogenaamd laatste album uit, omdat ze niet van plan was te blijven zingen, eens de 50 voorbij … In 2000 scoort ze echter aardig met haar nieuw album « Clair-obscur ». Ze weigert echter nog op te treden. Wel zagen we haar in 2001 of 2002 nog in een interview met Jan Van Rompaey.
Bij ons scoort ze enkele in '63 met haar Franse hits « Tous les garçons et les filles » en « L' amour s' en va » en in '64 met het hoger genoemde « Only friends ». Haar Duitse hits, die beperkt bleven tot het Duitse taalgebied, waren meestal vertalingen van vroegere Franse nummers. Zo werd bij voorbeeld « Pourtant tu m' aimes », « Ich bin nun mal ein Mädchen ». Dit nummer kwam bij ons uit in een Nederlandse vertaling, gezongen door Marva, als opvolger van haar eerste hit « Geef mij nog een kans », dat een vertaling was van Richard Anthony's « Donne-moi ma chance »., dat op zijn beurt al een vertaling was uit het Engels, nl. « Too late, to worry », een Bacharachnummer gezongen door ene Tino Babs.
Een andere grote hit van haar « La maison où j' ai grandi », een vertaling van Adriano Celentano's « Il ragazzo del Via Gluck », werd in de jaren '90 nog een hit bij ons voor Sanne als « Het huis, dat tussen rozen stond ». Haar mooiste nummer blijft voor mij echter "Voila" uit 1967, waarvan je op Youtube de Italiaanse versie "Gli altri " vindt, waarbij Françoise in- en uitgeleid wordt door Caterina Caselli.
.