Lourdes, maandag 30 juli 2001

Beste vrienden,

Gisteren rond vijven in de namiddag beland ik in Frankrijks bedevaartsoord nummer één. Ik ben hier vrij goed thuis, vermits ik hier reeds in 1996 passeerde, eveneens per fiets op weg naar Santiago.

Mijn ouders maakten toen deel uit van een groep van Ziekenzorg, als helpers. Zij duwden de rolstoel van mijn toen 98-jarige kranige grootmoeder en haar tien jaar jongere - al even kranige - zus. En geheel onverwachts stond daar plots die zwaarbeladen tweewieler op het terras voor het hotel.

Ik ga eventjes reclame maken voor dit hotel: bijna tijdens al haar Lourdes-bedevaarten logeerde mijn grootmoeder in Les Rosiers, uitgebaat door Jean-Marie en zijn zus Dominique. Toen ik in 1996, na vier dagen volpension de rekening vroeg, presenteerden ze me een symbolische rekening. Op mijn vraag waarom eigenlijk, luidde het antwoord: "Wij hebben een hotel in Lourdes; wilden we rijk worden, dan zouden we er een openen aan de Côte d'Azur."

Een welgemeende ontvangst vol ongeveinsde hartelijkheid, dat is het geheim van échte commerçanten: in de loop der jaren bouwden ze hun cliënteel zorgvuldig op, en leggen het - tegen een eerlijke prijs - in de watten. Wie dus van oordeel is dat Lourdes (te) commercieel is, die zou zijn standpunt toch beter wat nuanceren.

En ondertussen is het de vierde keer dat ik hier logeer... Het is kalm in Lourdes. Gisteren was het hotel geheel leeg, alleen Jean-Marie, Jeanne, de werkvrouw en ikzelf. Daarvan profiteerde Jean-Marie om zich eens goed uit te leven achter het kookfornuis. Ik verzeker je: Jean-Marie is een uitstekende kok!

Jammer genoeg maakte ik ook kennis met een heel ander soort commerçanten: aan de kust in de buurt van Montpellier heb ik twee uren lang gezocht naar een betaalbare camping. Lees maar eens wat ik op 23 juli meemaakte. En ’s anderendaags werd het nog mooier!!!

Ik moet toegeven dat ik me in die streek echt geamuseerd heb. Maar daar zien ze mij nooit, nooit meer terug!

En overal waar ik dit vertel schamen de bonafide Fransen zich de ogen uit het hoofd omwille van het excessieve winstbejag van hun landgenoten die de zee als hun eigendom beschouwen. Nog een geluk dat de bewoners van de Gorges du Tarn, of van de Canyon du Verdon - twee weergaloze, spectaculaire natuurwonderen van dit geweldige land - nog een geluk dat zij uit ander hout gesneden zijn.

Ik hoop echt dat deze wantoestanden aangeklaagd worden in de pers. Er zitten nl. een aantal journalisten onder jullie. Schrijven dus, dat jullie vingers ervan pijn doen.

Voilà, het is van me af. En hier in de Pyreneeën heb ik me gisteren geweldig geamuseerd door hellinkjes op te rijden van 14%, zonder dat mijn benen er pijn van deden. De Col d'Aubisque zal weliswaar onvoorstelbaar zwaar worden, maar ik ben er niet bang voor. Woensdag rij ik verder, en in een volgende mail lezen jullie wel of ik "de legende van de Pyreneeën" overleefd heb...

Hartelijke groetjes,

Ludo Mineur