De één zijn dood is de ander zijn… plezier

Ja, beste lezer, Rome bezocht, maar niet bvb. de Sixtijnse Kapel, noch het Colosseum; tenminste niet aan de binnenkant. Massatoerisme is aan mij niet besteed: een uur in de rij om dan al duwend en trekkend een glimp op te vangen van wat ik eigenlijk in alle rust wil laten doordringen. Nee, daarvoor heb ik geen cent over.

Twee Romeinse bouwwerken te Arles, vlak naast elkaar nog wel, die boeien me. Ook al zijn de oorspronkelijke stenen zitbanken verborgen onder moderne, metalen tribunes. De akoestiek van het theater is nog altijd perfect. Maar de arena, vandaag voor stierengevechten, vormde vroeger het decor voor minder eerbare gevechten. Tja, ook toen was de één zijn dood de ander zijn plezier. En wat sommige commerciële TV-stations uitzenden tijdens de kinderuren – en daarbuiten – toont aan dat wij, aan het begin van de eenentwintigste eeuw eigenlijk niet zoveel vooruitgang hebben geboekt.

’s Middags aangeland in Aigues-Mortes, een versterkt stadje in de Camargue. Ook hier spreken de oude wallen de taal van dood en vernieling, en dit – vreemd genoeg, bijna cynisch – tot genot van de vele toeristen, waaronder deze fietser. Geven we er onszelf wel voldoende rekenschap van in welke fantastische, welvarende tijden we mochten geboren worden in dit rijke werelddeel?

Tussen Montpellier en de kust vind je vele tientallen, misschien wel honderden campings. De meesten hanteren een forfait: bvb. 135,- FF (€ 20,58 of 830,- BEF) voor een voertuig en twee personen. Voor de fietsreiziger is dit ronduit excessief, maar mevrouw doet een gebaar: “Slechts 100,- FF, mijnheer!” (€ 15,24 of 615,- BEF) Zonder er veel woorden aan vuil te maken rij ik meteen weer buiten. De weinige campings die geen forfait hanteren zitten overvol. De andere trouwens ook. Toch waag ik verscheidene keren mijn kans:

• Komaan mijnheer, 120,- franc (€ 18,29 of 738,- BEF) is overdreven!
• Tja, vriend. Maar u moet het zo bekijken. Voor dat bedrag heeft u ons pas gerenoveerd zwembad ter beschikking, we hebben twee bioscoopzalen en vier tenniscourts, alles inbegrepen.
• Ik heb uw bioscoop niet nodig, en ik speel geen tennis. Ik wil gewoon een plekje om de nacht door te brengen tegen een eerlijke prijs. En ik zou een warme douche op prijs stellen.
• Een warme douche? Tja, die kost 10,- franc, mijnheer (€ 1,52 of 61,- BEF).

En even later op een andere camping: “Ja kijk, u kunt dergelijke prijzen misschien veel vinden. Maar u bevindt zich hier aan de Middellandse Zee, weet u.” Ik werp me op beide knieën en begin luidkeels God te danken omdat Hij me heeft laten kennismaken met de eigenaar van de zee: “Dank U Heer, omdat u deze fantastische man de goedheid schenkt al die miljoenen lui gratis in zijn zee te laten zwemmen. Fijn toch, dat er zulke mensen bestaan. Ah, mijnheer, bezit u alleen de Middellandse Zee, of horen de oceaan en de Noordzee daar ook bij?” En toen moest ik eventjes heel hard rennen, of ik had zowaar een pak rammel opgelopen.

Nog wat later:

• Ja mijnheer, 130,- franc (€ 19,82 of 799,- BEF) voor minstens twee personen en een voertuig.
• Wel mevrouw, u heeft groot gelijk. Deze zwaarbeladen fiets is een heus voertuig, en een verwittigd man is er inderdaad twee waard. Daarom ga ik elders zoeken.

Het loopt al na zevenen wanneer iemand me 60,- franc (€ 9,15 of 369,- BEF) voorstelt. Nog veel te veel. Ik stel 40,- franc voor (€ 6,10 of 246,- BEF), warme douche incluis, en voeg er onmiddellijk aan toe dat dit makkelijk verdiend is: “Weigert u, dan installeer ik me hier tien meter verder op het strand, en dan verliest u 40,- franc. Op dit uur zal er niemand meer komen opdagen”. Met tegenzin gaat de vrouw akkoord, overhandigt me twee jetons voor het warme water, vraagt me om morgen te betalen en wijst me een klein plekje toe.

Na de douche is mijnheer thuisgekomen: “Tja mijnheer, het tarief is 50,- franc.” (€ 7,62 of 307,- BEF) Ik protesteer met klem en begin al met inpakken. Een jong stel uit het Antwerpse volgt de conversatie geamuseerd, en ik betrek hen als getuige. Hoewel de baas waarschijnlijk het Nederlands niet machtig is, blijkt hij de woorden “controle” en “politie” toch opgevangen te hebben, want prompt verklaart hij zich akkoord met de eerder gemaakte afspraak.

Nooit of nooit keer ik hier nog terug. En mocht ik door omstandigheden toch gedwongen zijn hier ooit nog te overnachten, dan zet ik het tentje neer naast het eerste, het beste kantoor van politie of gendarmes. Vallen die me lastig, dan verzoek ik hun vriendelijk de échte dieven op te sluiten. Een gebied, de oude Compostela-route vanuit Arles onwaardig!!!