De Duitse schlager		in Nederland en België

DE DUITSE PLATENMERKEN

De Westduitse schlagermarkt werd tot halverwege de zestiger jaren, door 5 grote platenmerken beheerst.
Marktleider tot in het begin van de jaren '60 en aanvankelijk ook monopoliehouder was de Siemensdochter "Polydor", waarvan de perserijen quasi onbeschadigd W.O. II overleefd hadden.
In 1950 kwam ook Teldec op de proppen, een samengaan van AEG-dochter Telefunken met het Engelse Decca. Bijna gelijktijdig kwam ook het Nederlandse Philips op de markt. Pas in 1953 kon Electrola, dat meest onder de verwoestingen van de oorlog geleden had, de productie hervatten. Ook het merk Columbia stamde uit hetzelfde huis. In 1958 kwam daar nog BMG Ariola bij, dat opgericht werd door de boekenclub Bertelsmann en vandaag de dag marktleider is.
Vanaf 1963, in '64 waren daar "The Beatles", stagneerde de markt en juist dan besliste het Amerikaanse CBS, inmiddels Sony, de markt te veroveren met o.a. het veelvoudig olympisch schaatskampioenenpaar Marika Kilius en Hans-Jürgen Bäumler  en de Geschwister Jacob ...
Naast deze giganten trachten ook nog een aantal kleinere merken het hoofd boven water te houden, zoals Metronome, (BASF)Cornet e.a.

Door de sterke concurrentie werd er enerzijds veel kitsch geproduceerd, anderzijds zagen schlagers het licht, die parels aan de kroon van het Duitse lied werden.
Een illustratie van de harde concurrentie tussen Polydor, Electrola, Telefunken e.a. vinden we in de 2 "schlageranecdotes" hieronder:
- Zoals het eind jaren '50, begin jaren '60 de gewoonte was stopte men de het mannelijke Duitse schlageridool Peter Kraus, met het vrouwelijke, Conny Froboess, te samen in een film, "Wenn die Conny mit dem Peter" (1959) en liet men ze afzonderlijk, maar ook samen een aantal liedjes kwelen. Uit die film stammen "Teenager melody" en "Ich möcht' mit dir träumen". Probleem: de 2 songs mochten ze wel samen in dezelfde film of op een of andere bühne zingen, maar te samen op plaat kon niet, omdat beide sterren bij een verschillende platenfirma onder contract lagen, Peter bij Polydor en Conny bij Electrola. Bijgevolg brachten ze elk met een andere partner een versie van de 2 nummers op plaat, Conny met Will Brandes en Peter met Micky Main! Ik bezit wel een 45 t. plaatje met beide nummers erop. Dit plaatje was zgz. «  promotiemateriaal » voor de film. Er staat wel « unverkauflich » op … Bij die gelegenheid was Conny trouwens op pad in Brugge en Oostende, meer hierover op de website van de Brugse zanger Norbert. Nadat Peter een 2-tal minder succesrijke films zonder Conny gedraaid had, stopte men het populaire showpaar opnieuw te samen in "Conny und Peter machen Musik" (1960) en toen kon wat in '59 nog niet kon, "Sag mir was du denkst" verscheen zowel bij Polydor als Electrola op plaat, in de originele filmversie met Peter en Conny!
- Een andere illustratie van de concurrentiestrijd dit keer tussen de giganten Polydor en Telefunken,was het "bijberoep" van Manuela. Terwijl ze onder contract stond bij Telefunken stonden die Tahiti-Tamoures in '63 nr. 1 met "Wini, Wini". Groot geheim: Manuela was de leadzangeres van deze gelegenheidsformatie.

Het fundament van de bloeiperiode, van de Duitse schlager, nl. de eerste helft van de zestiger of Wirtschaftswunderjaren, werd gelegd door de Italo-Belg Rocco Granata met "Marina", waarvan in '60 1.050.264 exemplaren van de Italiaanse versie van Rocco zelf over de toonbank gingen en 500.000 in de Duitse versie van Will Brandes. Beide versies werden uitgebracht op het label Electrola-Columbia! Samen met de plaat werd de gelijknamige film uitgebracht.

Met de Deutsche Schlagerfestspiele, die van 1961 tot 1966, doorging in het casino van Baden-Baden bereikte de Duitse schlager zijn hoogtepunt!