| De Duitse schlager |
 |
in Nederland en België |
DIE PEANUTS
°1.4.1946
In de 60-iger jaren werd de Duitse Schlagerfestspiele ook bij ons rechtstreeks op televisie uitgezonden. Uit die periode herinnerde ik mij nog levendig die Japanse tweeling, die toen meedeed. Enfin, ik dacht, dat ze meededen, want ik vond ze nergens in de uitslagen terug. Ook op internet vond ik niets van hen, ik kwam altijd maar op het stripverhaal van Charles M. Schulz terecht. Plots kreeg ik het lumineuze idee (al zeg ik het zelf) in Google naar "die Peanuts + Schallplatten" te zoeken en zo kwam ik op en zo kwam ik op http://covergalerie.org/DATEN/D/DIE%20PEANUTS/Die%20Peanuts.htm terecht. Het is de enige webpagina, waar nog iets van hen te vinden is. Deze info over hen is dus een vrije vertaling van die pagina. Om redenen van auteursrechten, heb ik de prachtige foto' s niet gecopieerd en moet je ze dus daar gaan bekijken. De foto's onderaan komen uit eBay.
Hideyo en Tsukiko Ito zijn een Japanse eeneiïge tweeling uit Nagoya. Ze worden door ene Misa Watanabe ontdekt, die ze een doorgedreven dans- en zangopleiding laat volgen. Ze zijn zeer succesvol in Japan. In 1959 staan zij bij vb. nr. 1 met "Jounestu No Hana", de Japanse versie van "Passion Flower", dat gebaseerd is op Beethoven' s "Für Elise"(bron: http://www.originals.be/nl/main.cfm?c=t_new_show&id=10533). Als Caterina Valente, die "Passion Flower" samen met broertje Silvio Francesco als "Rote Rosen werden blühn" op de plaat zette, in 1963 in Japan op toernee is, is ze zo enthousiast over hen, dat ze hen uitnodigt voor haar TV-show "Bonsoir Catrin". Daarin zingen ze natuurlijk in het Japans. Het is pas als Michael Pfleghar in Japan, n.a.v. de Olympische Spelen "Die grosse Show von Tokio" draait, dat Heinz Kiessling op het idee komt hen in het Duits te laten zingen. Ze zijn maar 1,52 m. groot, zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden en dansen volledig synchroon. Met hun exotische look zien ze er als 2 poppetjes uit, met hoog knuffelgehalte. Ze zijn om van te snoepen. Voor de internationale showmarkt krijgen ze de naam Emi & Yumi. Michael Pfleghar is zodanig door hen gecharmeerd, dat hij hen in 1965 voor de 2de maal ten tonele voert in zijn show "Das Lächeln im Westen".
Het is dus in 1965 geweest dat ik hen op de Duitse Schlagerfestspiele gezien heb, want ik lees op hogergenoemde website, dat ze in het omlijstingsprogramma met Johannes Heesters en Freddy Quinn optraden om er hun single "Happy Yokohama", met "Wo ist der Boy, den es zweimal gibt" te promoten. Daarom vond ik ze niet in de uitslag terug. Het was die Schlagerfestspiele, die Peggy March won met "Mit 17 hat man noch Träume" vóór Wencke Myhre met "Spricht nicht drüber". Alles staat me weer klaar voor de geest! Is het u trouwens al opgevallen hoeveel import zangeressen er op de Duitse schlagermarkt actief waren? "Eigen volk eerst" was toen duidelijk niet aan de orde.
In datzelfde jaar 1965 namen die Peanuts ook een LP op, waarop naast hun Duitse successen ook enkele Japanse titels staan. In 1967 staan ze met "Bye, bye Yokohama" opnieuw in de Duitse hitparade. Als echter "Zuckersüss wie Ananas" niet het verwachte succes oplevert, wordt hun platencontract door Columbia niet meer hernieuwd. Een pittige anecdote is, dat tekstschrijver Hans Bradtke ervoor moest zorgen, dat er zo weinig mogelijk r' s in zijn teksten voorkwamen, omdat ze die in het Duits niet goed konden uitspreken.
Ze verdwijnen van het Duitse scherm, om in hun geboorteland weer aan te knopen, met het succes van vóór hun Duitse periode. Eigenaardig toch, dat men bij zangers vooral aan hun liedjes denkt en dat van zangeressen vooral hun beeld bijblijft. Het is iets wat men in de showwereld maar al te goed weet.
