Fabrice blijkt in meerdere opzichten een verwante ziel

Dit eiland met Catalaanse inslag, middengebergte en voorhistorische nuraghe mag nog zo mooi zijn, het is vooral de houding van de bewoners jegens de vreemde bezoeker, die de kers is op de slagroomtaart. Hun spontane belangstelling en hun gastvrijheid maakt Sardinië ontroerend mooi, in tegenstelling tot het verschrikkelijk mooie Corsica, dat qua landschap zonder twijfel stukken spectaculairder is, maar waarvan de schoonheid getemperd wordt t.g.v. de wat gespannen relatie met Frankrijk.

Aandoenlijk hoe de bewoners van beide eilanden die van de andere kant in een minder positief daglicht stellen, en zichzelf superieur vinden. Maar op het grotere eiland bestaat er zelfs een sympathieke rivaliteit tussen de verschillende streken onderling: bijvoorbeeld die van Sassari, die van die van Nuoro beweren dat ze niet erg gastvrij zouden zijn. Toch vond ik in de provincie Nuoro de vriendelijke, zachtmoedige pater Agostino, maar wil ik Raimundo en Margherita uit Bono (Sassari) evenmin vergeten.

Terwijl de Corsicaan zich – zeer tegen zijn zin weliswaar – neergelegd heeft bij het centralistische denken van Parijs, voelt de Sard zich goed in zijn vel, omdat Rome hem enig zelfbestuur heeft verleend. De Sard krijgt volop de kans zijn eigen cultuur te beleven, te koesteren en aan de volgende generatie door te geven. Precies daardoor heeft hij een trots ontwikkeld die hem in staat stelt de buitenlander uitgebreid te laten kennismaken met die cultuur. Op Corsica lijkt de eigenheid verstikt te worden. Vechtend tegen de bierkaai verliest de Corsicaan (het respect voor) zijn cultuur. Dat maakt hem moeilijker toegankelijk voor de nieuwsgierige bezoeker. Laat ons hem niet veroordelen voor die volkomen begrijpelijke houding, maar laat ons hopen dat men zich in Parijs bewust moge worden voor het probleem, om het samen met de Corsicanen zelf op te lossen.

Ik verlaat dus Sardinië, met wat pijn in het hart. Gelukkig ontmoet ik net voor het inschepen Fabrice, en we hebben één en ander gemeen:

• de leeftijd: hij 32 en ik 35;
• ook per fiets, gedurende een zestal maanden;
• beschouwt zichzelf als een gelukkig mens;
• ongehuwd, woont in bij zijn moeder;
• Vlaming.

Natuurlijk zijn er ook verschilpunten, maar desondanks genoot hij vandaag eveneens van een reuzenhoop vanille-mokka-roomijs, tijdens het bezoek aan Cagliari.

Op het achterdek komen we tot een stevige, warme conversatie, steeds op dezelfde golflengte. Een verschilpunt is dat hij gedurende zijn zes maanden alleen in Italië rondhangt, daarbij diep ingaand op ’s lands erfgoed. Mij daarentegen interesseren meer de contrasten tussen de bevolking van de verschillende streken en landen die ik doorkruis. Ach, Fabrice is een zeer goed fietser, want de eerste etappes vanuit Vlaanderen, doorheen Frankrijk en Zwitserland, bedroegen tot tweehonderd kilometer per dag: dubbel zo snel als ik. Hij vertrok slechts twee dagen na mij, maar heeft er al zo’n duizend kilometer méér opzitten. En ofschoon hij zichzelf beschouwt als een catastrofe inzake talenkennis, spreekt ook hij enkele eenvoudige zinnetjes in de taal van Dante. Vlamingen passen zich altijd en overal aan. Deze kameleonachtige eigenschap maakt ons geliefd in het buitenland. We mogen fier zijn!

Het schip, de Toscana, is een vrachtboot met nogal Spartaanse inrichting. De leuningen van de zetels kunnen niet worden weggeklapt, zodat je je niet languit kan neervlijen. Gelukkig is er iemand die mijn lot deelt. Met de glimlach…