Verschrikkelijk mooi

Corsica is verschrikkelijk mooi, en dan bedoel ik beide adjectieven. De wolken laten met de regelmaat van de klok een pak water los, en ze beperken het uitzicht; de meeste bergtoppen zijn zo goed als onzichtbaar. Het klimmen wordt erg bemoeilijkt doordat mijn natte handen minder grip hebben op het stuur. Het remt me erg af. Rond halfzes wil ik het, na amper vijfenveertig kilometer, voor bekeken houden in het dorpje Vivario. Geen pastoor, geen klooster, en zoals de meeste burgemeesters verblijft ook deze in Bastia.

Ik twijfel even en besluit dan door te gaan tot het twintig kilometer verder gelegen Ghisoni. Die twintig kilometer vormt echter geen probleem, maar wel de Col de Sorba, 1310 meter hoog. Klimmen is bidden. Bovendien regent het niet meer. Op twee uur tijd overwin ik de col. Drie kwartier later sta ik in het centrum van Ghisoni. Geen pastoor, geen klooster. Overbodig te zeggen dat de burgemeester afwezig is.

Maar tijdens de klim ontvouwden zich voor mijn ogen de mooist denkbare vergezichten. Ik besluit deze klim, dit gebed, op te dragen aan de Broeders van Sint-Jan, die me enkele weken geleden hartelijk ontvingen.

Ik probeer in de gendarmerie, maar de gendarmes zijn er niet. Je mag eenmaal raden waar ze dan wel zijn. Een vriendelijke werkman van de gemeente, wiens pad ik Toevallig kruis, brengt me onder in de kelder van het gemeentehuis. Ik spreid onmiddellijk mijn bed uit en ga direct slapen.