Over tranen en konijnenvlees

De pastoor die me onderdak gaf is een goedmoedige Nigeriaan met wie ik een fijne conversatie heb over de Euro-Afrika-relatie. Deugddoend, welk optimisme er op het Zwarte Continent leeft, spijts de overweldigende problemen.

Bliksemsnel glijden de laatste dertig kilometer onder mijn herstelde voorband, en uiteraard ook onder het achterwiel door. In een soms waanzinnige verkeersdrukte moet ik me door Romes voorsteden een weg banen naar het centrum. Hoe hectisch ook, nooit komt mijn leven in gevaar. Ik gedraag me assertief, zonder evenwel arrogant of overmoedig te worden. Alleen zo dwing je respect af en wijken de motorvoertuigen respectvol om me vrije doorgang te verlenen.

Je hoort de autobestuurders a.h.w. denken: “Nog één die van heel ver naar onze Stad is gekomen. Die mag zeker niet verongelukken.” En dan doemt de gevel van Sint-Jan-in-Lateranen voor me op, enigszins vanuit de hoogte, want deze kerk, de eigenlijke Romeinse kathedraal, staat op één van de zeven heuvels waarop deze Eeuwige Stad al zowat achtentwintig eeuwen lang één van de belangrijkste centra op onze aardbol ligt te zijn.

Maar niet aan Romes kathedraal, maar wel aan de nog veel meer grandioze Sint-Pieter ligt het ontmoetingspunt met ouders en familie. Langs het antieke Forum Romanum, middelpunt van het Oude Rome, en langs het Colosseum, waar zovelen in vele eeuwen tijd hun einde vonden in een leeuwenmuil, bereik ik de oever van de relatief smalle Tiber.

De contouren van de Engelenburcht tekenen zich af boven de huizen; links schittert Michelangelo’s volmaakt evenwichtige koepel even tussen twee andere gebouwen. Op slechts een paar honderd meter wachten mijn teerbeminden. De brug over de rivier, de rechte Via della Conciliazione die er kalm bijligt. Gelukkig voor mij, want plots wordt alles mistig vanwege warme tranen, en ook mijn benen hebben het begrepen.

In de allerkleinste versnelling, stapvoets, zo zakt de koepel traag weg achter de veel te massieve voorgevel, door Maderno zo ongelukkig toegevoegd aan wat Bramante en Michelangelo in onderlinge rivaliteit zo evenwichtig ontworpen hadden. Welk impressionant, indrukwekkend moment, bijna de ganse Via della Conciliazione voor mij alleen, duizenden mensen op het Sint-Pietersplein die alleen oog hebben voor de man in het wit, die zijn woensdagaudiëntie houdt. Laat ze, geniet van dit éne ogenblik dat die hele Vaticaanse heuvel, met alles erop en eraan, eventjes aan jou mag toebehoren, op die twee- of driehonderd meter op die lange, rechte laan, omzeggens zonder verkeer.

Hier krijgen die zeventig dagen reizen allemaal hun betekenis: niet alleen de mooie, prettige etappes, maar ook de enkele inspiratieloze ritten en zelfs het voorval in Terlizzi, dat me deelachtig heeft gemaakt aan wat pelgrims in vroeger eeuwen te beurt viel, toen reizen veel gevaarlijker was dan heden ten dage.

Uit die massa maken vier mensen zich los. Mijn tranen van diepe ontroering maken plaats voor tranen van emotionele blijdschap.

Aan de westelijke rand van de Stad, zowat dertien kilometer van het Vaticaan, hadden mijn bezoekers gisteren al logies gevonden in een mooi pension, gehouden door de zusters Dominicanessen. ’s Avonds staat er uiteraard pasta op het menu, gevolgd door konijn. Maar één van de familieleden heeft een psychologische afkeer voor konijnenvlees. Wanneer de rest van het gezelschap blijft volhouden dat het om gevogelte gaat, eet Maria het lekkere vlees met veel smaak op.

Diezelfde truc gebruikten we vroeger thuis ook, om één van mijn zussen ertoe te bewegen konijn te eten. Ze hield teveel van die lieve diertjes…