Een halve kilo pasta naar binnen gewerkt te Altofonte

Aankomst te Palermo, en afscheid van Fabrice bij een kop koffie in het eerste, het beste café. Hij blijft dicht bij de kust, maar ik begeef me dadelijk doorheen de stadsdrukte naar de kathedraal van deze metropool, na Milaan, Rome, Turijn en Genua de grootste stad van Italië. In Palermo alleen al wonen anderhalf miljoen mensen, bijna evenveel als op heel Sardinië. Daarmee evenaart deze grootstad Marseille.

De kathedraal ziet er aan de buitenkant op zijn zachtst gezegd exotisch uit, en verraadt de aanwezigheid van zuiderse volkeren, zoals de Arabieren, maar tevens van culturen uit het noorden, zoals – inderdaad – de Noormannen. Het interieur daarentegen ligt er verrassend normaal bij, zoals het een christentempel past.

Een vrij lange klim brengt me tot in het dorpje Altofonte, waar ik op een pleintje doodgemoedereerd mijn keukentje tevoorschijn haal en een grote hoop pasta kook. Tijdens het eten een praatje met de oudere mannen, en dan met de kinderen die nieuwsgierig de fiets keuren terwijl ze me uithoren. Zo kan ik de siësta wel vergeten, maar dat deert me niet. Tenminste dat dacht ik…

Want de bergen op Sicilië blijken een heel stuk steiler dan die op Sardinië. Toch leg ik na de middag nog zo’n veertig kilometer af, en bereik, moe maar tevreden, het dorpje Ficuzza: een kasteel, ooit door een Bourbonvorst neergepoot; een grasveld ervoor, vroeger waarschijnlijk een tuin; en enkele huizen. Verwonderd kijken de bewoners toe hoe ik een hele liter fris water ineens naar binnen giet – ik was tijdens de klim zonder gevallen.

Ook de burgemeester van dit gat maakt zijn dagelijkse babbel. Hij wijst me het grasveld op waar ik de tent klaarmaak. Daarna mag ik gebruikmaken van een badkamer in het kasteel, eigendom van de gemeente. Volgt een uitnodiging voor het dorpsfeest vanavond. Achter het grote gebouw zijn mensen inderdaad druk doende met de voorbereiding. Want Ficuzza verbroedert vandaag met een Frans dorpje, ergens uit de streek rond Lyon. Onnodig te zeggen dat deze Vlaming zich prima thuis voelt tussen de Sicilianen en de uitgebreide Franse delegatie. En eten en drinken in overvloed…

Niet vergeten een kaartje te sturen naar die vriendelijke heer uit Altofonte, die me de weg wees naar een oude, geasfalteerde spoorlijn. De tunneltjes waren er pikdonker, maar met de zaklamp kon ik me heel wat klimwerk besparen. En dat is nodig; de sirocco, die warme, droge wind uit de Sahara, droogt me compleet uit.