Waarom de Limburgers zingen als ze spreken

Het reisscenario is vergelijkbaar met dat van gisteren, dus daarover ga ik kort zijn, kwestie van niet in herhaling te vallen.

In het stadje Bono bied ik me met mijn presentatiebrief aan op het gemeentehuis. De politieagent belt prompt een bejaard echtpaar op: lui die in Genk wonen, en hier in hun geboortedorp hun vakanties doorbrengen. Wat me hier te beurt valt is een staaltje Italiaanse gastvrijheid, een straf staaltje zelfs. Bono heeft zijn naam niet gestolen.

Raimundo en Margherita ontpoppen zich als perfecte gastheer en gastvrouw. Eerst een douche, met warm water welteverstaan. Daarna een wandelingetje met Raimundo door het dorp, terwijl de gastvrouw haar best doet om de dis te vullen met een menu dat kan tellen:

• pasta met tomatensaus en Sardische zoete kaas van schapen;
• biefstuk met aardappelen en bonen; en dit stuk vlees is nog een lekker ouderwetse entrecote, met veel taaie vezels, maar met een onvergelijkelijk rijke smaak: zo groot hij in de pan wordt gelegd, zo groot belandt hij op je bord;
• het nagerecht bestaat uit een grote lepel verse platte schapenkaas, ook ietwat zoet, al komt er in het geheel geen suiker aan te pas.

Als het eten al zo eenvoudig eerlijk is, weerspiegelt dat dan niet de ziel van deze mensen? Overigens stelt Raimundo me tijdens onze wandeling voor aan enkele lieden die net als hij in de put hebben gewerkt, in Belgisch- of Nederlands Limburg. En allemaal spreken ze nog hun mondje Nederlands. Immers, de kinderen zijn in het noorden gebleven.

Een mens vindt een bed als slaapplaats zo vanzelfsprekend dat hij nog zou vergeten te vermelden dat hij deze avond gespaard wordt van het opzetten van de tent.