De Duitse schlager		in Nederland en België

CARMELA CORREN

°13.02.1938 -+15.01.2022
Deze in Tel Aviv geboren Israëlische zangeres werd gedurende haar soldatentijd  in het Israelische leger ontdekt door de Amerikaanse TV-producent Ed Sullivan, die ze in 1956 in New-York liet optreden in zijn gelijknamige show.
Wat ze tussen in 1956 en 1962 uitrichtte, dat kan ons alleen de mooie Carmela zelf vertellen, maar daarvoor is ze nu te ver hier vandaan, volgens de Duitse wikipedia, ergens in Florida.
Op 17 februari  1962 laat ze evenwel een onvergetelijke indruk  na op de « Deutsche Schlagerfestspiele 1962 » in het Kurhaus van Baden-Baden. Ze eindigt pas 10de met « Eine Rose aus Santa Monica » met 1 schamel punt, maar na Conny's « Zwei kleine Italiener » werd het de 2de best verkochte plaat van deze Schlagerfestspiele.  « Eine Rose aus Santa Monica » geraakte niet tot in de Belgische hitparade, maar zoals vaker voor een Duitstalig nummer, wel in de Nederlandse, nl. in mei '62 en bereikte er de 11de plaats. 
Een opvolger zou er niet meer gekomen zijn, ware het niet dat Anneke Grönloh in juni '63 « Surabaya » in Nederland tot op de 6de plaats van de hitparade gekweeld had. Zoals het toen de mode was, werden ook de andere versies op dezelfde plaats gezet, dus ook die van de zwartharige Carmela, naast de andere Nederlandse versie van Imca Marina. Dat mocht wel want Carmela had in 1962 de originele (Duitse) versie van het nummer opgenomen, een compositie van Günter Loose en Christian Bruhn.
Carmela' s ambitie om aan het Eurovisie Songfestival deel te nemen bleef branden ondanks haar schamel puntje op de Duitse selectie in Baden-Baden en in '63 slaagde ze erin om in Londen Oostenrijk te vertegenwoordigen met « Viellecht geschieht ein Wunder ». Dat wonder gebeurde niet, want ze eindgde op de 7de plaats, na o.a.  overwinnaar « Dansevise » van het Deense duo Grethe & Jörgen Ingmann en haar landgenote Esther Ofarim, die met « T' en vas pas » 2de eindigde voor Zwitserland.
Dat laatste gaf haar inspiratie want op 6 februari 1965 neemt ze deel aan de Zwitserse selectie voor het songfestival met 2 liedjes: « Eines Tages » en « Ay, ay lachende Sonne ». Een jury van experten koos echter « Non (à jamais sans toi) » van Yovanna. Wedden, dat jullie nog nooit van haar gehoord hebben? In Napels eindigde deze Yovanna nochtans 8ste. France Gall won toen met « Poupéé de cire, poupée de son », als jullie dat zich nog herinneren! Het was dat jaar trouwens een bijzonder sterk bezet Songfestival, denk maar aan «N' avoue jamais » van Guy Mardel, « Se piangi, se ridi » van Bobby Solo en « Sag' ihr, ich lass sie grüssen » van Udo Jürgens! Voor Nederland zong toen Conny Van Den Bos « 't Is genoeg » en Lize Marke zong voor België « Als het weer lente is ».
Het is inderdaad genoeg, want over Carmela kan ik je niets meer vertellen, tenzij dat ze van 1966 tot 1970 gehhuwd geweest is met de Duitse muziekproducer, Horst Geiger en uit dat huwelijk 2 kinderen ontsproten zijn. Dat leert ons die hoger genoemde Duitse wikipedia pagina. Daar vernemen we ook dat ze op 15 januari 2022 overleed en niet op 16 januari zoals her en der vermeld.