De Duitse schlager		in Nederland en België

FRANCE GALL

°07.10.1947 - +07.01.2018
Isabelle, d.i. haar echte voornaam, Gall wordt op 7 october 1947, als kind uit een muzikale familie, in Parijs geboren. Haar vader was een van de mede-oprichters van het kinderkoor "Les petits chanteurs à la Croix de Bois" en schreef o.m. teksten voor Aznavour,Piaf en later natuurlijk ook voor zijn eigen dochter. Zo is bij vb. de tekst van Aznavour's "La Mama" van vader Robert Gall.
Door toedoen van haar vader bracht ze op 15-jarige leeftijd al haar eerste plaatje uit: "Ne sois pas si bête". Het werd een groot succes en Isabelle, inmiddels France geworden, werd een naam in de Franse yé-yé wereld. In '64 bracht ze "Sacré Charlemagne" uit, waarmee ze plaats nam tussen die andere Sylvie's, Sheila's en Françoise's. In die periode komt ze ook in contact met vriend des huizes Serge Gainsbourg, die voor haar een aantal nummers schrijft met soms een dubbele bodem. In '65 wint ze voor Luxemburg in Napels het Eurovisiesongfestival met "Poupée de cire, poupée de son". Met dit nummer stond France 15 weken in de hitparades van de Benelux. Het jaar daarop zingt France van Gainsbourg het controversiële "Les sucettes".  Het nummer zal in het collectief geheugen gegrift blijven als het  nummer met de dubbelzinnige tekst (over "pijpen"), dat door een naïef jong meisje gezongen wordt, dat de ware betekenis van de tekst niet vat. Voorheen had Serge voor haar o.a. "Nous ne sommes pas des anges", "Baby pop", "N' écoute pas les idoles", "Teenie weenie boppie" en "Laisser tomber les filles" geschreven. Het was toen de mode in Frankrijk om E.P.-tjes uit te brengen. Dit waren 45 t. platen met 4 nummers i.p.v. 2 erop aan de prijs van 99 BEF. i.p.v. 66 BEF. Als jongeman kocht je die plaatjes meer voor de kaft, dan voor de inhoud, een goede zet van de marketingjongens van de Franse platenfirma's! In de 2de helft van de jaren 60 was France ook in Duitsland succesrijk, met een aantal Duitstalige nummers, al dan niet vertalingen uit haar Franstalig repertoire. Zo waren er: "Wir sind keine Engel (Nous ne sommes pas des anges)", "A banda", de gezongen Duitse versie van het gelijknamig Herb Alpertnummer, "Ein bisschen Goethe, ein bisschen Bonaparte", uit het Deutscher Schlagerwettbewerb van 1969, e.a. Haar laatste Duits nummer was "Für dreissig Centimes" uit 1972. 
Na haar Gainsbourgperiode scoorde ze in Frankrijk nog o.a. met "Bébé Requin" en "L' orage". Dit laatste nummer was de Franse vertaling van het Italiaanse "La pioggia", dat door Gigliola Cinquetti in 1969 op het Festival van San Remo gezongen werd. Normaal zouden we nu moeten besluiten met: "en vanaf toen ging het bergaf". France kwam enkel nog privé in het nieuws door een korte relatie met Claude François en een langere met Julien Clerc (1970-74).
In 1974 ontmoette ze Michel Berger, die voor haar zowel op het privé als op het professionele vlak een grote rol zou spelen in haar verder leven. Michel had in het begin van de jaren '70 voor Véronique Sanson het album "Amoureuse" geproduceerd en voor Françoise Hardy "Message personnel". France en Michel zouden onafscheidelijk worden. Hij schreef voor haar een repertoire "op maat" en "La déclaration" uit 1974, werd de eerste hit uit een hele reeks. Op het album "France Gall" uit 1975 staan o.m.: "La déclaration", "Samba mambo" en "Comment lui dire?". Ze huwen op 22 mei 1976 in Parijs. Michel Berger schrijft zowel nummers voor zichzelf, als voor zijn echtgenote. In 1977 wordt in het begin van het jaar het album "Dancing Disco" uitgebracht en op het einde "Paris-France"met "Besoin d' amour" en vooral "Il jouait du piano debout", dat voor France een succes zonder voorgaande werd. Ook in de Benelux scoorde ze met dit nummer. 1978 is het jaar van de rockopera "Starmania" en van de geboorte van haar dochter Pauline (°14/11/1978). In 1980 zingt ze samen met Elton John "Donner pour donner". In 1981 komt hun 4de album uit,  "Tout pour la musique" met o.a. "Résiste" erop en op 2 april 1981 wordt hun zoon Raphaël geboren. Niettegenstaande haar platensucces had France sedert haar huwelijk met Michel Berger nooit meer op scène gestaan totdat ze in 1982 gedurende 5 weken optrad in het Parijse "Palais des Sports". Deze reeks voorstellingen hebben haar echter in die mate uitgeput, dat ze depressief werd en een rustpauze van verschillende maanden moest inlassen. In 1984 staat ze echter vanaf 11 september opnieuw op de planken, dit keer van de "Zénith", t.g.v. het uitbrengen van "Débranche"In de jaren '80 is het echtpaar Berger-Gall ook actief op liefdadigheidsvlak. Zo komen ze samen met Daniël Balavoine ("Mon fils, ma bataille") op tegen de honger in Afrika en vooral in Ethiopië. Het is dan ook een zware slag voor het koppel als Daniël Balavoine in januairi '86 verongelukt in een helikoptercrash, tijdens Paris-Dakar. In 1987 brengen ze het album "Babacar" uit met o.a. "Babacar" en "Evidemment" op. Dit laatste nummer is opgedragen aan Daniël Balavoine. France staat opnieuw (voor 3 weken) op de scène van de "Zénith" en maakt een toernee door Frankrijk. T.g.v. deze toernee wordt het dubbel live-album uitgebracht "Tour de France 88".
In 1992 brengt het koppel Berger-Gall een gemeenschappelijk album uit "Double jeu" en in juli 92 wordt een serie optredens aangekondigd, die echter nooit zouden plaatsvinden. Immers, in hun huis in Ramatuelles, nabij St. Tropez krijgt Michel Berger een fataal hartinfarct. Hij sterft op 3 augustus 1992, amper 44 j. oud. France blijft echter niet bij de pakken zitten en staat in september '93 opnieuw op de planken, dtimaal op de grote scène van Bercy. De zaal loopt vol voor een reeks zwaar emotioneel geladen concerten. France blijft Bergernummers zingen en geeft einde '94 een akoestisch concert in de Parijse zaal "Pleyel". Ze gaat met haar 2 kinderen in Los Angeles wonen en neemt er Bergernummers op, die oorspronkelijk voor anderen geschreven waren, o.a. voor hemzelf en Françoise Hardy. Het album wordt in 1995 uitgebracht onder de titel "France". In het najaar van 1996 staat ze op de planken van L'Olympia en gaat op toernee door Frankrijk. In het begin van 1997 geeft ze een akoestisch concert op de televisie. Charles Aznavour zingt als gastvedette "La mama", het nummer, waarvoor haar vader de tekst schreef. In de zomer van 1997 overlijdt haar dochter Pauline aan mucoviscidose. France verdwijnt uit de actualiteit. We zien haar nog op 11 october 1999 op het huwelijk van Michel Sardou en op 15 augustus 2000 zingt ze als verrassing op de bühne van l' Olympia een duet met Johnny Hallyday "Quelque chose de Tenessee", een compositie van haar overleden echtgenoot Michel Berger.

We besluiten met een artikel uit "Dag Allemaal" van 3/2/2001: "France Gall heeft een bewogen leven achter de rug. De gewezen Eurovisiesongfestivalwinnares verloor haar echtgenoot Michel Berger aan een hartaanval en zag haar 19-jarige dochter Pauline sterven aan mucoviscidose. Zelf vocht ze tegen borstkanker. Ondanks haar luxueuze woningen in Parijs en Los Angeles kan de zangeres haar ellende slechts in Senegal vergeten en daar wil ze zich nu voor goed vestigen.. In 1986 kocht France er een sobere woning op het piepklein eiland N'gor, vlak voor de kust van Dakar. Ze liet het huis inrichten door bevriende artiesten en vindt de tijd nu rijp om er voltijds te gaan wonen".

7 januari 2018: France Gall is in het Amerikaans Ziekenhuis van Neuilly (Parijs) overleden aan kanker. R.I.P. France.