Het wordt stilaan tijd om naar huis te gaan

Want ik word slordig, nonchalant. Bij aankomst te Tervuren, bij onze Engelse “familieleden” blijkt mijn toilettasje in Gent achtergebleven. Met enig leedvermaak zal mijn zus de draak steken met mijn opschepperij over hoe weinig ik wel verloren heb, over hoeveel reiservaring ik wel niet beschik. Ik en mijn grote mond, hé…

De rit is zwaar vandaag. Tijdens de doortocht door het Pajottenland maak ik lichte koorts, gelukkig slechts van korte duur. Het Belgisch verkeer kennende rij ik voorzichtig en geconcentreerd. Hoe vaak betrap ik autobestuurders erop dat ze me eenvoudigweg niet gezién hebben. Veelvuldig ga ik in de remmen. Onze ministers van Verkeer moeten toch ook wat verdienen aan hun aandelen in de remblokjesindustrie. Lees hierover meer op 4 juli. Tja, wij Belgen zijn nogal verstrooide chauffeurs. Ikzelf ook hoor. De verkeerssituaties hier, zelfs buiten de stad, zijn heel wat gecompliceerder dan in het dunner bevolkte Frankrijk of het nagenoeg lege Spanje. We kunnen een voorbeeld nemen aan de Italianen die toch ook vrij dicht opeengepakt zitten op hun Laars en er niettemin in slagen het aantal verkeersslachtoffers te beperken, zij het op vrij chaotische wijze.

’s Avonds rij ik verloren te Hoeilaart. De duisternis verrast me bovendien in het Zoniënwoud. De nog net niet volle maan en mijn fietsverlichting zijn maar net voldoende om zonder ongelukken Tervuren te bereiken, waar Arthur en Lily me tracteren op een heerlijk krokante pizza bij de Italiaan om de hoek.

Ook in 1996 was ik hier te gast, vooraleer de laatste rit naar Waanrode aan te vatten. Echt, ze zouden het me kwalijk genomen hebben, mocht ik elders de nacht doorbrengen. Ze maken zonder meer deel uit van de familie en bij elke gelegenheid – huwelijk, communiefeest of begrafenis – mogen we hen begroeten.