De fietstocht eindigt hier, mijn pelgrimstocht pas bij mijn graf

Ik verlaat mijn Engelse vrienden niet al te vroeg. Slechts een veertigtal kilometer scheiden me nog van Waanrode. Rond elven bolt mijn fiets – en ik ook – de uitrit uit, de steenweg op richting Leuven.

Ik ken Leuven uiteraard zeer goed en weet een zeer rustig restaurantje aan het… Sint-Jakobs-plein, waar iemand mij – na de maaltijd – aanspreekt omdat ik nog steeds mijn schelp draag.

Maar dan breekt het uur van vertrekken aan, want het is al tien over één, en thuis verwachten ze me rond twee uur. Dus stevig doorduwen, wat mij vandaag maar al te goed lukt, ondanks de tegenwind. Als ik Wersbeek gepasseerd ben ligt mijn dorp voor me en… word ik onderschept door een ploeg van het regionale ROB-TV. De ploeg jaagt me terug naar Bekkevoort en bovenop de Wijdries nemen ze een vraaggesprek af.

Eindelijk mag ik dan toch het dorp binnenrijden, en voor het ouderlijk huis staat een stevige menigte me op te wachten. Ik moet zeggen: ik zweef een beetje, loop wat verloren en laat alles over me heen komen: duidelijk hebben ze hier tijdens mijn afwezigheid hun tijd niet verspild.

Dit is het einde van dit dagboek, dat niet zozeer een leidraad voor toekomstige pelgrims wil zijn. Wel is het een reisverslag, gezien door mijn eigen gekleurde bril. Ongetwijfeld zal het hier en daar onjuistheden bevatten, maar maakt dat het juist niet boeiend!

Wat de toekomst betreft: ik droom van een nieuwe bedevaart, ik heb nog geen concrete plannen maar geniet reeds ten volle van mijn dromen. Ik hoop en bid dat God mij dit moge vergunnen. En mocht deze nieuwe droom geen werkelijkheid worden, dan kan ik met een gerust geweten stellen als mijn laatste uur slaat: Santiago heb ik tenminste gehad!

Ludo Mineur, zondag 22 september 1996 om 21:53u