Het is volbracht

Dit zijn Christus’ laatste woorden, op het meest dramatische ogenblik van Zijn lijden, luttele seconden voor Zijn dood.

Voor mij geen dramatisch moment: de opdracht, deze eindeloos plezierige, aangename opdracht, ze is volbracht. Mijn hele ziel zit erin, alles heb ik ervoor overgehad. Van elk van de tweehonderd dagen heb ik genoten; zelfs de moeilijkste momenten hielden nog levenslessen in: de aanval met de stiletto in Terlizzi (10 juni) bewees dat ik verantwoordelijkheid durf nemen, en dat gaf me veel zelfvertrouwen. Ook al kwam dat zelfvertrouwen pas een paar dagen later, ten huize van frate Fuoco (14 juni). Toen men me te Granada een bezoek aan het Alhambra onmogelijk maakte (17 oogst) bracht dit gebeuren me dichter bij de werkelijke beweegreden om op reis te vertrekken. Beweegredenen die zeer moeilijk, zoniet onmogelijk onder woorden te brengen zijn. En noch de wereldschokkende aanslagen op 11 september, noch de betreurenswaardige gevolgen ervan tot op vandaag blijken mijn geloof in de mensheid aan te tasten. Mijn geloof staat vaster dan de Twin Towers van Manhattan – en ik wil hiermee niet cynisch doen! Tegelijkertijd besef ik hoezeer ik nog moet groeien, op hoeveel punten ik schromelijk tekortschiet.

De thuiskomst onderga ik, net als in 1996, nogal passief. Alles overspoelt me een beetje, ik laat me gewillig meedrijven en beleef een beetje, als een déjà-vue, 22 september 1996. Het is allemaal voorbij alvorens ik het goed en wel besef.

De komende weken ligt er een hoop werk te wachten: mijn engagement in de parochieploeg, een muziekvereniging die concerten organiseert en waarvan ik penningmeester ben, de tuba die weer moet worden ingeblazen (blazen zal geen probleem zijn, adem genoeg; maar techniek…?) Dit reisverslag moet ook op internet, het diamateriaal geïnventariseerd, geselecteerd en becommentarieerd, dankbetuigingen sturen aan de sponsors, schrijven naar vrienden die ik onderweg heb gemaakt… Kortom: ik weet niet waar begonnen. Maar gelegenheid om in een zwart gat te vallen is er niet…

Mijn pelgrimstocht is geenszins over. Uit deze teksten moge blijken dat het mijn wens, mijn aller-innigste wens is pelgrim te blijven, mijn hele leven lang ernaar te streven in dezelfde geest verder te leven als dat de laatste zesenhalve maand het geval is geweest. Dankbaar sluit ik hier af, dankbaar omdat God me liet geboren worden als een bijzonder geprivilegieerd mens.

Ludo Mineur, zondag 28 oktober 2001 rond 23 uur