Bijna verdwaald in het Zoniënwoud

Vanaf Aalst, waar ik mijn middagmaal besteld heb, loopt een geasfalteerd jaagpad naast de Dender, een wegje dat ik sinds vorig jaar ken. Nu volg ik de rivier tot Ninoves zeer mooie abdijkerk waar de emoties weer naar boven komen: mijn voorlaatste dag, en ik schijn me dit nog niet echt te realiseren, maar mijn tocht is bijna ten einde. Gelukkig heb ik het gebouw voor mij alleen en kan ik even de ontroering de vrije loop laten.

Via Halle en Alsemberg kom ik in het Zoniënwoud terecht, waar ik niet verdwaal dank zij een staaltje van oriëntatievermogen. Een kleine omweg via Jezus-Eik, en dan: Tervuren, waar ik blijf overnachten bij Arthur en Lily, onze Engelse vrienden sedert meer dan twintig jaar. Arthur houdt niet op vragen te stellen, en ik blijf maar antwoorden, alles naar waarheid, ik hoef niets te verzinnen, noch op te blazen. Nu ik hun verbaasde gelaatsuitdrukkingen te zien krijg besef ik wat ik allemaal heb meegemaakt. En morgen? Morgen de Grote Thuiskomst! Zal ik nog de kans krijgen dat aan dit dagboek toe te vertrouwen? Ik beloof mijn best te doen…