Hoe ministers rijk worden

Op die bijna 36 jaar dat ondergetekende dit ondermaanse teistert met zijn aanwezigheid, zijn de opeenvolgende regeringen in België erin geslaagd het leven van fiets en fietser ingrijpend te veranderen. Soms ten goede, soms ten kwade. Ook in andere landen is dat gebeurd. Eventjes opsommen, wat België betreft:

• Afschaffing van de fietstaks met bijhorend taksplaatje, tot spijt van diegenen die een bonte verzameling plaatjes hadden aangelegd. Op de voorvork van oudere fietsen zie je nog steeds een schroef, of het schroefgat waar dat taksplaatje moest bevestigd worden. Bij nieuwe fietsen ontbreekt deze voorziening.
• Uitbreiding van het aantal kilometer fietspad, én beveiliging ervan tegen koning Auto. Ik moet bekennen dat vooral in Vlaanderen grote inspanningen werden geleverd. Wat betreft de aanleg van fietspaden op vroegere spoorlijnen, op jaagpaden naast kanalen en op rivierdijken, moeten we niet meer onderdoen voor onze noorderburen. Misschien is de minister van Verkeerswezen wel rijk geworden dank zij zijn aandelen in de betonsector, maar goed…
• Verplichte afzonderlijke witte reflector vooraan, en rode achteraan. Persoonlijk betwijfel ik het nut van deze voorziening i.f.v. de veiligheid. Mogelijk had die minister aandelen in de sector van katogen.
• Gele reflectoren op de pedalen: zelfde bedenkingen.
• Gele reflectoren tussen de spaken: als occasionele autobestuurder moet ik toegeven dat de zichtbaarheid van onze tweewielers hiermee zeker is verbeterd. Was het niet de liberaal Herman Decroo die ze ooit rond kersttijd invoerde? Enigszins berucht, deze excellentie, mogelijk o.w.v. zijn aandelen in de sector van katogen, werden de fietsers in de pers spottend herdoopt tot de kerstbomen van Decroo.

In de toekomst is er nog ruimte voor de fietshelm, de veiligheidsriem, de airbag en de schietstoel met bijbehorende parachute. Dit laatste om de tanende textielindustrie in West-Vlaanderen weer nieuw leven in te blazen. Wacht maar tot de textielbaronnen hun mannetje op Verkeerswezen droppen!

Hier in Italië moeten de opeenvolgende ministers van Verkeerswezen hun spaarcentjes geïnvesteerd hebben in de sector van remblokjes. In dit prachtig heuvelend Toscane danst de weg op en neer. Elk niveauverschil wordt liefst zo recht mogelijk genomen: liever een bochtje minder en wat steiler. Zo legden ook de efficiënte Romeinen hun heirbanen aan, bijna even recht als onze moderne snelwegen.

Aandoenlijk hoe zo’n driewielertje met tweetaktmotor, zwaar beladen, een dikkerd achter het stuur, zich in een blauwe wolk met veel lawaai stapvoets naar boven werkt. Zelf verwonder ik me over de bravoure waarmee ik hellingen van zowat vijftien procent beklim – al rijdend, welteverstaan! De afdalingen verlopen bijna even langzaam als de beklimmingen, want zulke steile hellingen durf ik niet in vrijloop naar beneden: remmen dicht, regelmatig halthouden om de velgen te laten afkoelen. En niet te vergeten: steeds een paar reserveremblokjes in de bagage!

Daar verwelkomt Firenze me! Onderdak vind ik in een niet afgrijselijk duur afgietsel van een jeugdherberg. Wie zo lang op reis gaat, beleeft soms periodes van verzadiging: je schijnt alles al gezien te hebben. De avondwandeling voert me tot de Florentijnse dom, en spijts het verzadigingsgevoel val ik hier werkelijk bijna achterover, nu ik hier voor het eerst in mijn leven sta: deze kathedraal is zo totaal anders, met niets te vergelijken. De koepel van Bruneleschi, die me al van verre begroette bij het naderen van de stad, imponeert me niet minder dan Michelangelo’s koepel op de Vaticaanse basiliek. Toch zijn beide constructies zo totaal verschillend: Bruneleschi maakt deel uit van het gebouw, ís het gebouw; Michelangelo leidt daarentegen een eigen leven, los van de Sint-Pieter, als zweefde hij daar toevallig boven.

Deze Florentijnse tempel heeft een ontstellend groot fortuin gekost; wat schrijf ik? Een ontstellend groot áántal fortuinen! Dat veelkleurige marmer, waarmee elke vierkante centimeter van de buitenmuren bedekt is, én van het kerkgebouw zélf, én van de klokkentoren, zowat even groot als Sint-Rombouts te Mechelen, én van de doopkapel, haast een kerk op zichzelf! Haast barbaarse rijkdom, die aantoont dat Firenze werkelijk de herboren stad is, de incarnatie van de renaissance, tijdperk in Italië op gang getrokken, om zich pas tweehonderd jaar later in onze gewesten te manifesteren.

Mijn gevoel van verzadiging is verdwenen. In vakantiesfeer laat ik mijn budgettaire zorgen eventjes voor wat ze zijn…