De toerist verlangt, de pelgrim dankt

Vandaag, waarschijnlijk mijn voorlaatste overnachting in dit wilde, onwaarschijnlijk lege, verbluffend verrassende Spanje, wel, vandaag heb ik nog eens een ruwe berekening gemaakt van mijn gemiddelde daguitgaven totnogtoe. Vermits ik zeven maand verlof zonder wedde heb genomen, komt er al die tijd geen duit bij op mijn bankrekening. Budget respecteren is de boodschap, maar gierigheid is uit den boze.

Na honderd negenenzestig dagen reizen zit ik aan een gemiddelde van 787,- BEF (€ 19,51) per dag. Alles zit daarin begrepen, want vanaf de allereerste dag heb ik alle uitgeven scrupuleus genoteerd. Wat dat allemaal inhoudt:

• aankoop etenswaren en gaspatroontjes;
• restaurant- en cafébezoek;
• normaal onderhoud van de fiets, nieuwe buiten- en binnenbanden, en natuurlijk het nieuwe voorwiel op 3 mei;
• filmpjes voor fototoestel;
• een nieuw fototoestel op 14 oogst;
• wat nieuwe kledij, vnl. ondergoed;
• de was en de plas;
• een paar honderd kaartjes met postzegels vanuit Rome, Assisi en Santiago, of soms eens tussendoor;
• toiletartikelen;
• nieuw schuursponsje en afwasproduct (20 oogst);
• een echte cafeteria: Italiaans koffiepotje, waarmee ik me sedert 3 juni elke ochtend een kopje ijzersterke koffie zet;
• hotelkosten (overnachtingen);
• overnachtingkosten in sommige refuges, zowel op de Ruta als op de Camino; daarover dadelijk meer.

Wat niet inbegrepen:

• kleine aalmoezen aan bedelaars; zie hiervoor het stukje van 21 juni;
• kleine giften aan de refuges op beide Wegen naar Santiago.

Ik leef dus tegen een belachelijk laag bedrag, minder dan 800,- BEF of € 20,- dagelijks, ondanks een paar onverwachte uitgaven, zoals het voorwiel of het fototoestel. Overbodig mijn tevredenheid over mezelf te laten blijken (valse bescheidenheid hoeft niet, haha). Steeds heb ik lekker gegeten. Had ik trek in een glas wijn, of een hele fles, of een frisse pint, dan heb ik me daarbij nooit vragen gesteld. Discipline, in alles de matigheid nastrevend – niet de middelmatigheid. Zo hoef je je geen zorgen te maken of je nu één of twee pintjes drinkt. M.a.w. gierigheid maakt je niet rijker!

Diegenen die de Camino enkel doen om eens een alternatieve en vooral goedkope vakantie te genieten zijn vandaag de dag talrijker dan de pelgrim die vanuit zijn spirituele leven op weg gaat. Persoonlijk stoort me dit geenszins, want velen van hen worden niettemin geraakt, geroerd door de geest van deze eeuwenoude traditie; door Gods genade worden zij een klein beetje méér bedevaarder. Anderen houden mooie herinneringen over aan het rijke culturele erfgoed in dit deel van Spanje. Nog anderen gaan levenslange vriendschappen aan, of treffen zelfs hun levenspartner. Zelfs diegenen, aan wie de religieuze dimensie van het bedevaarten volledig voorbijgaat, lopen me in het geheel niet in de weg. Ook deze wereldse voetgangers mogen voorrang hebben op spirituele fietsers.

Maar… er lopen ook valse pelgrims rond, net als in vroeger tijden: de zgn. coquillards. Lui die hun profijt doen met al wat er op de Camino misloopt: stelen en bedriegen is nog het minste. Er zijn er die hun vakantie zelfs helemaal gratis willen doorbrengen als het even kon, volledig op kosten van de lokale bevolking! Is het leven hier dan al niet goedkoop genoeg? Volgend gesprekje speelde zich enkele dagen terug af tussen zo’n valse pelgrim en een (echte) hospitalero, wiens naam ik niet zal noemen om hem van dergelijke lieden te sparen. Voor een goed begrip: de dame in kwestie was een Engelse, niet uit een ontwikkelingsland dus.

• Mijnheer, moet ik hier betalen om te eten en te slapen?
• Ja mevrouw. Voor een bed betaalt u 500,- peseta’s (3,01 euro of 121,- BEF), en als u wil avondmalen betaalt u nog eens 500 peseta’s extra.
• Jamaar, ik heb een pelgrim ontmoet die beweerde dat je hier slechts 300,- peseta’s moest betalen (1,80 euro of 73,- BEF).
• Dan vergist die pelgrim zich, mevrouw.

Er ontspint zich een korte discussie die erop uitloopt dat de verveelde gastheer mevrouw slechts 300,- peseta’s aanrekent voor het bed én het avondmaal samen. Wie hier in een restaurant gaat eten is tussen 900,- en 1300,- peseta’s kwijt (€ 5,41 tot 7,81 of 218,- tot 315,- BEF). En dat is geenszins duur, vergeleken met wat je in ons land, in Frankrijk of in de toeristische streken betaalt. Maar de gastvrije Spanjaarden hier, die je eten en onderdak geven voor een symbolisch prijsje, die zouden dat volgens sommigen dan maar beter helemáál gratis doen!

Vanavond, in Lorca, vraagt de bazin van een klein pension me 1000,- peseta’s (€ 6,01) voor een bed mét lakens, een badkamer mét warm water en ligbad en het avondmaal gewoon in de keuken, samen met het bejaard echtpaar – ik ben de enige gast vanavond. En hoe ze zich uitslooft om het me naar mijn zin te maken! Wie 1000,- peseta’s excessief vindt, laat die me dàt maar eens aan mijn verstand proberen te brengen, want ik snap het niet. Maar ik heb die lieve dame eens goed omhelsd, geknuffeld en een dikke zoen op haar wang gedrukt: “¡Señora, eres un angel, verdad!” Mevrouw, je bent een engel, echt waar! En je zag, je voelde hoeveel plezier haar dat deed!

Ben je ooit van plan de Tocht te maken? Betaal dat prijsje met de glimlach. Of deponeer je bijdrage in de doos voor vrijwillige giften, of in het offerblok, indien de dienstverlening gratis is. En bovenal: een eenvoudig dankwoordje, een blijk van waardering onder de vorm van een helpende hand bij de afwas of het hanteren van de bezem. Die lui hier verdienen dat toch! Verdad!