Toerist of pelgrim?

De campingbaas heeft zijn weddenschap verloren. Gratis gekampeerd dus.

’s Avonds maak ik kennis met twee Nederlanders met een enigszins filosofische inslag. Met hen zet ik een boom op over de meest recente dagen.

Al meer dan een week nu dat ik rondhang in de kustgebieden van Zuid-Italië. De Ionische Kust is inderdaad nogal toeristisch, maar op minder grote schaal dan bijvoorbeeld de Spaanse Costa Brava. Soms is ze erg eentonig, zeker in Calabrië, maar vaak erg boeiend door de rijkdom aan restanten uit Oud-Griekenland: noch in de Basilicata, noch hier in Apulië gebrek aan bezienswaardigheden.

Reeds meer dan een week geen stevige hellingen meer beklommen, vrij vlak land. Behalve het intermezzo te Bernalda beland ik hier van de ene camping op de andere. Dat betekent steeds een stevige hap uit mijn dagbudget.

Tussen al die toeristen – het seizoen komt stilaan op gang – verlies je je status van pelgrim: niemand die raar opkijkt van een zwaarbeladen fiets, net zoals men te Santiago ook niet meer opkijkt van een pas aangekomen pelgrim. Nillens willens word ik een gewone toerist.

Hoe mooi ook deze kust, hoe interessant ook de bezienswaardigheden: deze weken zullen zeker niet het hoogtepunt worden zoals ik dat op Sardinië bijvoorbeeld heb mogen meemaken.