Beroepshalve

De laatste weken komen eraan, en daarna, vanaf november, weer aan het werk. En het valt me helemaal niet zwaar om nu al aan dat werk te denken: immers, ik hou van mijn job. Een postbode in België kan vandaag nog steeds een sociale rol spelen, iets dat me altijd al nauw aan het hart heeft gelegen.

Neen, mijn reis nu – en ook die van 1996 – is in geen enkel opzicht een vlucht geweest, weg van het werk, weg van de dagdagelijkse sleur. Maar al te goed besef ik mijn geluk zo’n job te mogen doen, vlakbij huis; velen zijn minder fortuinlijk. Wie dus eraan denkt om een grote, lange reis te maken, waarheen dan ook, enkel om aan het ritme van alledag te ontsnappen, enkel om het werk in de steek te laten, wel: die komt niet ver; geloof me vrij!

Zelfs hier op de Camino Frances gebruiken de hospitalero's me om elkaar de groeten te doen. Want slechts weinigen trekken oostwaarts naar de Pyreneeën; Compostela ligt in het westen. En maar al te graag stel ik me ter beschikking van die hospitalero's. Hun taak is eenvoudig onontbeerlijk voor het voortbestaan van de lange traditie van de Jakobsbedevaart. Al eeuwen biedt de lokale bevolking eten en onderdak. Vandaag met de hulp van vele vrijwilligers vanuit heel Europa en daarbuiten. Een gemeende dankjewel voor die honderden, wellicht duizenden, die de Tocht in heel wat comfortabeler omstandigheden mogelijk maken dan vele jaren of eeuwen terug.

De boodschapjes die ik meeneem zijn mondeling. Op deze ietwat primitieve, maar niettemin efficiënte wijze oefen ik hier de taak van boodschapper uit; van engel ook. Want het woord engel, van het Grieks angelos, betekent boodschapper. En de aartsengel Gabriël die Maria de boodschap bracht dat zij de Messias zou baren, wel die aartsengel is nog steeds de patroon van alle postbodes over de hele wereld.

Trots dat ik dit in dit deel van Spanje mag doen; trots op mijn job thuis…