Laatste dag in relatieve luxe

Vermits ik een zo goedkoop mogelijk ticket heb gevraagd, beschik ik over niets anders dan een zetel, samen met slechts een twintig tot dertig andere reizigers. Er staan evenwel honderden zetels, dus kan iedereen languit neerliggen. Ik slaap, zij het niet echt diep. Midden in de nacht maakt de scheepsmachine plots vrij veel lawaai. Daarna is het weer vrij rustig.

Diep onder me stuwt die krachtbron het vaartuig richting Bastia. De Danielle Casanova is genoemd naar een Corsicaanse heldin van het verzet, die omkwam in een nazi-concentratiekamp, amper 37 jaar oud. De boot is niet heel nieuw, maar toch vind ik het een mooi schip, omdat ik toegang heb tot alle buitendekken, net als de passagiers eerste klasse.

Aankomst voorzien rond halfacht trek ik reeds tegen zessen mijn schoenen en de anorak aan en begeef me naar buiten. De opkomende zon verjaagt de mist boven zee, maar de hoge, donkere toppen van Cap Corse zijn met een witte nevel bedekt, als ware het een reuzenhoop chocoladeschuim, bedekt met een dun laagje slagroom. Meer en meer mensen lopen nu rond op de buitendekken, met de camera in de aanslag. Zelf schiet ik een beeldje van de stad Bastia die, wat in een bergkom verscholen, de witte nevel van boven over zich heen laat vloeien.

Nog voor de boot aanmeert spoed ik me naar de garage, zodat ik als één van de eersten aan wal stap. Ik durf nog nauwelijks te rijden met het kreupele wiel, maar toch doe ik het. Aan de rotonde bij het verlaten van het haventerrein stoot ik al dadelijk op een fietsenzaak. De bazin van het café ernaast weet me te vertellen dat de deur om halfnegen al opengaat. Dus drink ik mijn koffie rustig leeg en leg de jonge mecanicien het probleem uit. Niet eens drie kwartier later is niet alleen het nieuwe wiel gemonteerd, maar zijn ook de remblokjes vervangen en heeft de ketting een stevige lik smeer gekregen. Mijn fiets loopt als een gloednieuwe naaimachine, voor nog geen 1750,- frank, Belgische duiten (€ 43,38)!

Mariano’s gebed tot Onze-Lieve-Vrouw in de Garde-basiliek heeft geholpen. Ik ben dolblij, spring in het zadel en begin vol goeie moed aan de klim, net buiten de stad. Gelukkig weigeren mijn benen al na een paar honderd meter dienst. Ik zou verdorie nog vergeten te ontbijten! Chocoladebroodjes, warme chocomelk en een paar flinke repen van mijn eigen voorraad zorgen snel voor de nodige calorieën. In nog geen anderhalf uur tijd stijg ik tot vijfhonderd dertig meter hoogte. De afdaling naar Saint-Florent, of San Fiurenzu, vergt het uiterste van de remmen en van de concentratie. Liefst tweemaal pauzeer ik om de remtrommel te laten afkoelen.

Wat is dit eiland van een sombere, wilde schoonheid! Een langzaam klimmende, bochtige weg, doorheen een ronduit woest, bewolkt berglandschap, de zgn. Désert des Agriates, is mijn eerste kennismaking met Corsica. De laatste twintig kilometer gaan over een lichthellende route nationale het binnenland in. Een razendsnelle afdaling besluit deze in alle mogelijke opzichten geslaagde dag.

De plaatselijke camping te Ponte Leccia schijnt niet toegankelijk te zijn, maar een vriendelijke pastoor – weliswaar nog met soutane – legt me zonder veel boe of ba te slapen in de kapel van Sint-Maarten. Ze is meer dan ruim genoeg om al mijn spullen te drogen te hangen, vanwege het zweet. Voor de deur bak ik me een fijne omelet met copa: ham van Corsicaanse varkens, een kruising van tamme- en wilde zwijnen. Om duimen en vingers af te likken. Maar wel op de dorpel, want de pastoor heeft me ten strengste verboden binnen te eten en te drinken.

Mijn bedje ligt gespreid tussen de beelden van Sint-Maarten en Sint-Rochus. Deze laatste werd vroeger aanroepen tegen besmettelijke ziekten, maar sedert het verdwijnen van de builenpest, de Chinese griep, difterie en cholera raakte hij wat uit de mode, totdat de pelgrims naar Compostela hem zijn bescherming afsmeekten tegen allerlei reisziekten. Sint-Rochus is inderdaad een goeie vriend van Sint-Jakob zelf. En hij zal garant staan voor een rustige en deugddoende nacht. Slaapwel!