Geschiedenis van Europa

Op Sardinië kreeg ik al de gelegenheid me in de prehistorie onder te dompelen, door enkele nuraghe te bezichtigen. Vandaag is de Griekse Oudheid aan de beurt, met de Vallei der Tempels vlakbij de stad Agrigento aan de zuidkust. In Rome zal het vroegchristelijke tijdperk tot leven komen, in Frankrijk mocht ik menig romaans kerkje bewonderen, en gotiek vind je zowat overal. De renaissance begint in Firenze, waar ik binnen enkele weken even hoop te mogen verblijven, de barokstad Lecce ligt op me te wachten op de Hiel van de Italiaanse Laars, en zo kan ik nog lang doorbomen. Je ziet, op zo’n reis pik je een aardig stukje (voor-)geschiedenis mee.

Tot drie uur ’s middags kuier ik tussen de tempelruïnes, luister hier en daar een woordje mee, daar waar een groep toeristen zich rond de gids verzamelt. Meertaligheid is dan een groot voordeel: er wordt voornamelijk Frans en Duits gesproken, en een enkele keer zelfs onze moedertaal – een groep uit Nederland. Ofschoon het toeristisch seizoen nog niet begonnen is, loopt hier al een redelijke massa rond, uit de vier windstreken.

Deze archeologische site, erg groot, bevalt me des te meer omdat bijna alle ruïnes – mits betaling van een erg bescheiden bedrag – vrij toegankelijk zijn: overal mag je opklauteren. Mijn voornaamste indrukken leg ik dan ook vast op de gevoelige rol, kwestie van de thuisblijvers tegemoet te komen.

Na de middag verloopt de reis enigszins in verwarring: de streek is bijzonder slecht bewegwijzerd; vaak moet ik een beroep doen op het kompas… om vast te stellen dat ik al twee kilometer in de verkeerde richting zit. De weg helt geleidelijk bergop, maar eenmaal boven komen – vraag me niet hoe – al mijn PK’s in actie.

Iets na zevenen bol ik het plaatsje Serradifalco binnen: vrij vertaald iets als Valkenberg(?) Velen hier spreken vlekkeloos Frans omdat ze er heel wat werkjaartjes hebben opzitten in Luik, Charleroi of Bergen. Zo spreken die lui hier in hun streektaal over een vuilnisbak als pubello (in het Frans: poubelle), en niet als cestino (het reguliere Italiaans). Ik krijg de raad in het nonnenklooster onderdak te vragen, maar pech: dit wezenhuis is enkel toegankelijk voor… vrouwelijke specimens van de Homo Sapiens; mannelijke exemplaren komen er niet in. En dat maakt de portierster me in niet mis te verstane bewoordingen en gebaren duidelijk!

De pastoor van het slechts op tweehonderd meter verder gelegen kerkje is daarentegen heel wat gastvrijer en trakteert me op een pizza. Omdat hij een drukbezet man is, zoekt hij op een deftig uur zijn bed op, zodat ook ik niet te laat tussen de wol kan. Buona notte!