Hindernissenkoers

Over deze titel heb ik zelfs geen seconde hoeven na te denken. Of: hoe een bijzonder comfortabele nacht geen enkele garantie biedt voor een verder goed verloop.

Sicilië is gevaarlijk terrein voor fietsers: de autobestuurders rijden nochtans vrij correct, de mediterrane mentaliteit in acht genomen. Het gevaar schuilt elders, in onverwachte hoekjes. Zo zijn er vrij veel rioolroosters met de gleuven in rijrichting, en niet in dwarsrichting. Nog geen tweehonderd meter na vertrek, of het voorwiel glijdt in zo’n gleuf: fiets, mét fietser en bagage, maakt een duikrol die mag gezien worden! Een paar mensen snellen toe, al ware het maar o.w.v. het luide gevloek, in welluidend Waanroods dialect.

De straatstenen hebben enkel mijn huid beschadigd op de ellebogen. En mijn stuur heeft een aanslag gepleegd op lichaamsdelen die ik niet bij name noem, maar die verdomd veel pijn veroorzaken (vandaar het gevloek). In tegenstelling tot de fietser zelf heeft het rijwiel gelukkig niet geleden. Ook de bagage is nog intact. Zelfs het straatvlak heeft geen schade opgelopen.

Ik bedank de lieden die me hielpen opstaan en rij voorzichtig verder. Buiten het dorp laat ik de remmen los. Vermits het wat bergaf gaat loopt de snelheid op tot zowat vijfendertig kilometer per uur. De kilometerteller heeft maar net tweeënhalve kilometer geregistreerd of met een felle klap geeft de voorband de geest. Plakken blijkt al gauw zinloos, maar gelukkig heb ik steeds een reservebinnen- en -buitenband. De oude buitenband raakt stilaan versleten, maar ik gooi hem nog niet weg. Eerst een nieuwe reserveband kopen.

Ondanks deze dubbele pech ben ik in goeie doen en vormen deze groene heuvels geen probleem. Ik daal het dal van het riviertje Platoni af en neem een vrij scherpe bocht om met hoge snelheid via de brug over het water te suizen. Vraag me niet waarom, vraag me niet hoe, maar plots rukt de wind mijn wegenkaarten van onder de plastic hoes op mijn stuurtas. Vooraleer ik stilsta vliegen twee kaarten al over de reling; gelukkig niet in het water, maar ongelukkig genoeg wél in het doornig struikgewas op de oever. Met enig klauterwerk en geschramde benen lukt het me toch de kaarten te recupereren. Alvorens verder te kunnen rijden dien ik nog heel wat van die doorns uit mijn kleren te plukken. Zelfs mijn achterwerk is niet gespaard gebleven.

Deze driedubbele pech bederft geenszins mijn goed humeur, en ook mijn conditie blijft optimaal. De zoveelste klim naar boven neem ik niet meer in de kleinste versnellingen. Boven wekt een verkeersbord mijn aandacht: in derde versnelling een helling nemen van tien procent!!! En niet eens buiten adem!!! En mét achtentwintig kilo bagage op een zware postfiets!!! Waar komt die macht toch vandaan? Heel veel mensen die met me meeleven, hongerig naar nieuws, sommige ook biddend voor “hun” pelgrim!

Ik geniet met volle teugen van de landschappen: groene heuvels, her en der steile rotsmuren, vrij grote dorpen, als arendsnesten boven op de heuvels, herinnerend aan vroegere, gewelddadiger tijden.

Slechts vijftig kilometer vandaag, en vijf dagen achter op schema. Geenszins verontrustend. In Raffadali, een redelijk belangrijk dorp zoek ik tevergeefs pater Stefano op, wiens adres ik deze ochtend kreeg van zijn confrater te Bivona. De pater geeft niet thuis, maar de tuinman maait vlug een paar vierkante meter opgeschoten gras weg, en ik installeer het tentje naast de kerk. Wassen doe ik me op het toilet van een pizzeria, waar ik een stevig exemplaar laat aanrukken, en daarna deze regels neerschrijf.