Onthaasting

De tijden zijn veranderd. Toen in de negentiende eeuw het treinverkeer zijn intrede deed, oogstte dit heel wat verzet: veeboeren eisten houten schuttingen langs de spoorlijn, want bij het zien van deze razendsnelle monsters zouden de koeien zure melk geven. Zelfs mensen zouden kunnen gek worden wanneer zo’n rokende machine voorbijschoot. En enkele dagen terug las ik een uitspraak van een negentiende-eeuwse wetenschapper (sic) die stelde dat hoge snelheden dodelijk waren omdat ze het ademen zouden beletten. Ja, in die jaren hadden de mensen ronduit schrik van snelheid.

Vandaag daarentegen luidt het motto: hoe sneller, hoe liever. Telkens ik een TGV-lijn passeer kan ik het niet laten zo’n flitstrein quasi geluidloos onder me door te laten suizen. Het maakt nog steeds indruk op me, die grijsblauwe stellen te zien passeren tegen zo’n driehonderd kilometer per uur. Maar het gekke in onze maatschappij is dat de snelheidswinst die vliegtuigen en HST’s ons bieden geenszins tijdwinst opleveren. De tijd die vrijkomt doordat we ons zo snel kunnen verplaatsen, die tijd moet immers opgevuld worden; een mens kan nu eenmaal niet stilzitten! En dus nemen we wat meer hooi op onze vork.

Wie vroeger bijvoorbeeld vanuit mijn dorp Waanrode naar Brussel moest, die trok daar minstens een héle dag voor uit. Haast had geen enkele zin: ’s ochtends vertrok je in alle vroegte te voet naar Bekkevoort, daar nam je de tram naar Leuven, vervolgens de trein naar Brussel. ’s Avonds laat kwam je op dezelfde manier weer thuis. En dat was dat.

Maar vandaag maakt de auto het ons mogelijk slechts een half dagje hiervoor uit te trekken. De tweede helft van de dag plannen we andere bezigheden. Dus… gas geven! Zware rechtervoet! Stress! Opgenomen worden in de krantenrubriek Gemengd nieuws! Of nog erger…

Waarmee zijn wij in feite bezig? Wat doen we onze nakomelingen aan?