Dolce far niente

Zalig nietsdoen, daar bedoel ik niet mee dat ik de ganse dag in mijn nest steek. Integendeel, ik ben vroeg uit de veren, zoals elke ochtend, rond zeven uur.

Vandaag en morgen moet niets en mag alles. Twee dagen zonder de verplichting een bepaald aantal kilometers te fietsen. Gewoon wat rondhangen in de periferie van Cagliari, kleine dorpjes en stadjes doorkruisen, praatje met de bewoners, lekker lange siësta.

De hele voormiddag schuim ik die dorpen af, op zoek naar een PC, om een mail te doen naar de vrienden: de openbare bibliotheek, de carabinieri, de politie, het gemeentehuis... En in het vierde dorpje tref ik zo’n apparaat, mét bijbehoren: een perfect Engelstalige dame, en nog mooi om te zien ook. Ze verbindt me met één of andere website, maar ongemerkt verbreek ik de verbinding en gebruik de goeie ouwe Outlook Express. Bijna een uur lang tik ik de weerslag neer van meer dan een maand, en tweeduizend kilometer. Het verhaal van de gebarsten velg, bijvoorbeeld. Nu lach ik daarmee, maar wees ervan verzekerd: wanneer je zulke pech overkomt, midden in het maquis, op vijftien kilometer buiten de bewoonde wereld, dan zou je er voor minder de brui aan geven.

Ik ben juist klaar wanneer de dame me – angstig o.w.v. de hoge telefoonrekening – vraagt stilaan mijn brief af te sluiten. Ze slaakt een zucht van verlichting, wanneer ze ziet dat ik zonder verbinding heb gewerkt: haar baas is niet van de gemakkelijkste, geloof ik. Want spontaan drukt ze twee dikke kussen op mijn wangen. Drie seconden later zit mijn brief bij mijn zus in Gent. Voor eindredactie en distributie: dank je, Greet.

’s Avonds logement gevonden in de parochiezaal te Sestu. De pastoor nodigt me uit voor het avondeten: pizza! Tenminste, zo beweert hij, pater Franco. Want zoals ik al eerder heb ondervonden loopt ook hier de maaltijd uit tot na elven, en blijft het menu geenszins beperkt tot alleen maar pizza!

De pastoor is een interessante gesprekspartner: hij spreekt redelijk Frans, stelt allerlei boeiende vragen omtrent mijn onthullingen over de bedevaart van 1996. Vaak vanuit een ietwat andere invalshoek dan de mijne. Maar ook mijn antwoorden getuigen van een verschillende opvatting. Wederzijds respect nodigt elk van ons uit de mening van de gesprekspartner mee te nemen als stof tot nadenken. Ook pater Franco heeft tijdens de jaren zestig deel uitgemaakt van wat ik de zoekende Kerk noem: allerlei vernieuwingsbewegingen, waarvan de meeste een stille dood stierven, maar andere uitgegroeid zijn tot krachtige, jonge ledematen van dat lichaam, dat Onze-Lieve-Heer Kerk noemt.

Ik herinner de lezer van dit dagboek aan wat ik op 22 april te Saint-Jodard neerschreef m.b.t. de Kerk:

Ik verkies een Kerk die durft te zoeken, te twijfelen, te experimenteren […], die haar gelovigen toelaat om, ieder naar eigen temperament, naar eigen mogelijkheden een weg te zoeken die naar het goede, naar God leidt.

En hiermee gaat pater Franco zonder meer akkoord.