Tempus fugit

Aangename temperatuur, zowel ’s nachts als overdag. Ideaal om buiten te slapen, ideaal fietsweer ook. Rustig leg ik de laatste vijfentwintig kilometer af tot Cagliari, zoek en vind er snel een wassalon en steek de berg wasgoed ineens in de grootste machine. Dan naar de haven. Pech! Er vaart slechts tweemaal per week een schip naar Sicilië: ’s vrijdags naar Palermo, ’s zondags naar Trapani. Hoewel het eigenlijk in de bedoeling ligt de laatstgenoemde stad aan te doen, koop ik niettemin een ticket voor de boot naar Palermo. Zo verlies ik twee dagen minder.

Ach, die verloren tijd haal ik wel in. In Taranto en Lecce kan ik al twee tot drie dagen winnen. Bovendien moet ik het gebergte rond Aspremonte mijden. Duitse toeristen weten me te vertellen dat de maffia de streek er onveilig maakt – het zijn pas verkiezingen geweest in Italië. Ik doe daarover navraag bij de carabinieri, waar de officier van wacht – zelf afkomstig uit Aspremonte – me inderdaad aanraadt om de kustwegen te volgen: “In verkiezingstijd is het daar altijd wat onrustig”. Maar hij verzekert me dat de kust wel veilig is, net zoals het eiland Sicilië zelf. Door de bergen – weliswaar gedwongen – te mijden kan ik nog één of twee dagen inwinnen.

Ik verlaat Cagliari om in het binnenland goedkoop of gratis onderdak te zoeken. In een dorpje op zo’n twintig kilometer van de stad reageert de pastoor nogal koeltjes: “Ik heb geen plaats.” Maar in het volgende dorp, nog geen drie kilometer verder, is het raak. De mensen verwijzen me door naar de Misericordia.

Deze vereniging, werkzaam in gans Italië, is een initiatief van de Katholieke Kerk. Vrijwillige ambulanciers, verpleegkundigen en artsen werken er samen. Ook daklozen en mensen in nood kunnen er terecht. Bij gelegenheid spannen die lui zich ook in om een pelgrim eten en onderdak te verschaffen.

En of ze zich inspannen! Terwijl ik onder de douche sta, worden er pizza’s gehaald. Wanneer we aan tafel gaan kost het me zo’n klein uur om dat karrenwiel, dat me wordt geserveerd, naar binnen te werken. De heerlijke baksels worden begeleid door enkele flessen Sardisch bier waarop ze terecht fier mogen zijn, die Sarden: die Ichnusa heeft heel wat meer karakter dan zijn voornaamste concurrent uit Nederland.

Tussen twee haakjes: voor zo’n 3000,- lire (63,- BEF of € 1,55) krijg je in elk café een grote fles bier van 66 cl. Duur kan je dat niet noemen, vandaar dat ik op dit eiland eerder bier dan wijn drink. Wijn die overigens naar meer smaakt, voor een klein prijsje…