Cagliari, woensdag 16 mei 2001

Het is nu van 12 april al geleden dat ik - onder donkere wolken - mijn thuis verlaten heb op deze fietstocht die zes en een halve maand zal duren. Na iets meer dan een maand mogen jullie gerust weten dat mijn enthousiasme recht evenredig is met het weer: naarmate de zon meer en meer begint te schijnen, voel ikzelf me steeds beter en beter.

De eerste weken in Noord-Frankrijk verliepen nat en koud, en mijn lichaam was nog niet geheel aangepast aan het nieuwe levensritme, maar tegen dat ik de eerste bergen (Montagne du Lyonnais) beklom ging alles al een stuk makkelijker.

Op vijftien kilometer voorbij het Provençaalse stadje Apt: groot probleem. Plots klapt de binnenband, en ontdek ik een grote scheur in de velg van het voorwiel. Zelf herstellen lijkt onmogelijk, dus sleur ik alle bagage (vijfendertig kilo) naar het enige huis in de buurt, op zo'n zeshonderd meter van de plaats des onheils. De bewoners zijn heel vriendelijk en laten me de tent opzetten in hun tuin. Daarna keer ik per autostop terug naar Apt, maar in geen van de drie winkels zijn er wielen in voorraad: alleen wielen voor mountainbikes.

Ik keer dus terug naar de fiets en begin te knutselen: met de restanten van de kapotte binnenband bedek ik de scheur in de velg, zodat de nieuwe binnenband beschermd is tegen het snijdende metaal. Op die wijze leg ik 's anderendaags nog zeventig kilometer af tot in hartje Marseille.

Hier zal ik wel een nieuw wiel vinden. Ik ontmoet er Mariano, die me door de stad gidst. Hij kent Marseille als zijn broekzak en zoekt samen met mij drie dagen lang tevergeefs naar een nieuw wiel. Kafkaiaanse situatie: in deze stad van anderhalf miljoen inwoners vind je niet eens een doodgewoon voorwiel. Drie dagen verloren, één vriend gewonnen.

Ik koop mijn ticket en neem de boot naar Bastia, op Corsica. 's Ochtends, wanneer ik het schip verlaat, stoot ik onmiddellijk op een fietsenwinkel, en nog geen uur later bolt de tweewieler weer als nieuw. Corsica is verschrikkelijk mooi, en dan bedoel ik beide. In de bergen is het koud, en bovendien is de weg op de derde dag geblokkeerd wegens een steenlawine. Met kriebels in de keel zoek ik het mildere kustklimaat op en steek op de vierde dag reeds de Straat van Bonifacio over.

Sardinië is een andere planeet: liefelijk groen, geen hooggebergte maar middengebergte. De mensen hier zijn onvoorstelbaar spontaan en vriendelijk, wat mij het leven uiteraard erg goedkoop maakt: soms maken ze zelfs ruzie om me te slapen te kunnen leggen. Terwijl Corsica verschrikkelijk mooi is, is Sardinië ontroerend mooi.

Ik heb pas overmorgen 's avonds een schip naar Palermo, maar die twee dagen hier in de buurt van Cagliari maak ik zonder veel scrupules gebruik (misbruik?) van 's lands gastvrijheid.

Wordt vervolgd. Wie wil reageren kan dit op mijn e-mail maar hou er dan wel rekening mee dat ik jullie reacties pas bij mijn thuiskomst zal lezen.

Hele toffe groeten van Sardinië.

Ludo Mineur