Zware panne

De namen van Cyril en Dalila verdienen dadelijk toelichting, en er is ook nog de familie M. Als het zo doorgaat, dan lopen de verzendingskosten van al mijn kaartjes erg op. Maar dat heb ik ervoor over. Hier de historie van vandaag.

Vertrokken vanaf de camping van Sault, lag het tempo erg hoog. Een vijftiental kilometer voorbij het mooie Provençaalse stadje Apt loopt mijn voorband plots leeg. Geen wonder, want er zit een stevige scheur in de velg. Repareren blijkt al gauw onmogelijk. Gelukkig staat er een huis in de buurt, en de bewoners helpen me gaarne verder. Ik breng er de bagage onder, demonteer het voorwiel en keer al liftend terug naar Apt.

De drie fietsenwinkels bezocht, niemand kan me helpen. Want een wiel van een mountainbike past nu eenmaal niet. Bovendien is het morgen zondag, valt de sluitingsdag op maandag, en is het dinsdag ook nog Feest van de Arbeid. Wachten tot woensdag duurt me te lang. Dus keer ik zonder meer terug naar waar ik mijn spullen achterliet.

En dit is mijn eerste geluk vandaag: een jong verloofd koppel komt Apt binnengereden, en maakt onmiddellijk rechtsomkeer. Ze brengen me naar de bewuste plek, vijftien kilometer verder. Merci Cyril et Dalila!

Ik word gedwongen tot improvisatie. De kapotte binnenband snij ik in stukken, waarmee ik de scheur in de velg bekleed. Daarop een nieuwe binnenband, de buitenband erop, het wiel weer monteren en klaar is Ludo. En dan maar hopen dat dit het uithoudt tot in Marseille. Wellicht vind ik daar in de loop van maandag een fietsenmaker waar ik een nieuw wiel kan kopen.

Mijn gastfamilie staat me toe om mijn tentje in hun tuin op te zetten. Er is voldoende water voor koken en afwas. Lea, het achtjarig dochtertje doet me met haar gebabbel mijn zorgen even vergeten. En na de afwas blijft er nog wat vocht voor andere doeleinden. Ondanks de tegenvaller voel ik me in volle doen, dank zij deze mensen.