Ik kan het me permitteren het Alhambra niét te bezichtigen

Vrij vroeg reeds rij ik Granada binnen. Nu snel een plaatsje zoeken om de fiets veilig te stallen, en daarna de stad bezichtigen. De fiets veilig stallen? Rapper gezegd dan gedaan. Granada kan je best vergelijken met Bari in Zuid-Italië, waar ik op 9 juni ook problemen had om die tweewieler kwijt te raken. Beginnen we aan het station:

• Mijnheer, wat kost het om mijn fiets hier te stallen voor een paar uur?
• Ja, maar heeft u een treinticket?
• Nee, ik wil alleen maar de stad bezichtigen.
• Het bagagedepot is er enkel voor reizigers, mijnheer. U zult uw tweewieler elders moeten stallen!

Een parkeergarage dan maar? Mits ze bewaakt is. En precies daar knelt het schoentje: automaten bij de vleet om te betalen en voor de distributie van de tickets. Menselijke aanwezigheid: nul komma nul. Ik vraag bij een groot benzinestation:

• No aqui, señor! (Niet hier, mijnheer.)

Een ziekenhuis:

• No aqui, señor! Dit is een ziekenhuis, geen parking.

Een klooster:

• No aqui, hombre. Maak dat je wegkomt.

Nogal onvriendelijk die Granadezen. Ten einde raad begeef ik me naar de toeristische dienst:

• Goeiedag, ik heb een klein probleempje om mijn fiets veilig te stallen terwijl ik de stad en het Alhambra zou willen bezoeken.
• Oei, mijnheer. Hierop zijn we niet echt voorzien.
• Toe mevrouw, u gaat me toch niet vertellen dat hier in dit grote gebouw nergens een klein plekje is voor mijn fiets met bagage! Ik wil er gerust iets voor betalen hoor. Maar u begrijpt dat die tweewieler veilig moet zijn.
• Ogenblikje mijnheer. Ik geef de zaak door aan mijn collega. U heeft tien minuutjes tijd?

De collega van die lieve mevrouw slaat aan het telefoneren. Tien minuutjes later:

• Gaat u maar naar het stadhuis, mijnheer. Ze zijn van uw komst op de hoogte.
• Ah, dat is vriendelijk van u. Waar kan ik nog een ticket bemachtigen voor het Alhambra?
• Hier mijnheer. En u heeft geluk. De biljetten voor vanochtend zijn nog niet uitverkocht. Het is nu tien uur, en zo’n ticket geldt tot twee uur na de middag. Volstaat dat?
• Jazeker, hoeveel krijgt u van me?
• 2200,- peseta’s alstublieft (13,22 euro of 533,- BEF).

Ik betaal het ticket en begeef me naar het stadhuis. Maar daar lopen de zaken heel anders dan je zou verwacht hebben. Een agent van de stadspolitie komt me reeds luidkeels roepend tegemoet:

• Buiten! Weg! Bol het af!

Ik kijk even rond me, uitdrukking van verbazing op het gelaat. Maar zijn graad van onbeschoftheid stijgt nog:

• Hé. Ik heb het tegen jou hoor! Maak dat je wegkomt, met al die rommel!

Waarom moet ik nu juist zo’n imbeciel treffen? Ik besluit hem beleefd maar beslist van antwoord te dienen:

• Ach, u heeft het tegen mij, agent?! Laat ik nu even gedacht hebben dat u tegen een hond aan het schelden was.
• Weg! Weg, zeg ik je.
• Maar agent, de toeristische dienst heeft me hiernaartoe gestuurd.
• Ja, dat weet ik. En we hebben geen plaats voor die rommel van je. Dat ze op de toeristische dienst hun problemen zélf oplossen!
• Mag ik dan tenminste eens even overleggen met de persoon waarmee zij hebben getelefoneerd, geen vijf minuten geleden?
• Dat was ikzelf, man. Jullie zijn altijd dezelfden. Ga naar een parkeergarage! En betaal! Zoals iedereen.
• Agent, ik zie er geen problemen in te betalen, maar die fiets moet veilig zijn. Zegt u maar hoeveel.
• Typisch! Dat gaat op reis, en weet geen blijf met zijn bullen. Weet je wat jij bent, man? Jij bent niet normaal!
• Oké, dan niet. Maar kunt u me tenminste vertellen waar ik hier een bewaakte parkeergarage vind, of elders, waar ik mijn spullen kwijtkan – eventueel tegen betaling?
• Mijn probleem niet! Zoek zelf maar!
• Ik ben al anderhalf uur aan het zoeken. In het hospitaal, het station, een klooster…
• Kan me niet schelen. Niet in het stadhuis, nergens hier. Ga elders de clown uithangen.
• Ik zou het toch op prijs stellen indien u ophield me als een vagebond of een misdadiger te behandelen, agent. Of ik hier nu per vliegtuig, per auto, per fiets of te voet ben aangekomen, dat gaat u niet aan. En die opmerking dat ik niet normaal zou zijn, dat beschouw ik als een belediging. Wat houdt u tegen om een ambulance te bellen, zodat ze deze gek in het gekkenhuis kunnen opsluiten? Of slaat u tegen iedere voorbijganger hier een dergelijke toon aan?
• Voor de laatste maal: trap het af, of ik arresteer je wegens verstoring van de openbare orde!

Ik voel de wanhoop opwellen. Terug op de toeristische dienst vraag ik een andere oplossing, “vermits de agent van dienst zijn medewerking weigert”.

• Ach, in dat geval kunnen we echt niets voor u doen, mijnheer. Het spijt ons.
• Tja, dan kan ik met dit ticket niet veel aanvangen. Krijg ik dan a.u.b. mijn geld terug?
• Spijtig, man. Maar verkochte tickets worden niet teruggenomen.

Ik kan niet veel anders dan per fiets de heuvel op, en daar hopen op een beetje goeie wil. Maar verder dan de ingang van het paleis kom ik niet. En voor de fiets is er ook daar geen plaats. De wachter verspert me de weg. Ik ben het lievemoederen beu. Een paar foto’s van de buitenkant is alles wat ik van het Alhambra zal meenemen.

Belangrijke les: bezoek geen Zuideuropese steden per fiets, tenzij je er blijft overnachten (en dan nog!) Ze zijn er niet op voorzien, die lui hier, want fietsers worden hier als “niet normaal” beschouwd. Ze zijn trouwens niet talrijk, de fietstoeristen hier. Een reden temeer om wat improvisatietalent aan de dag te leggen, want meer vraagt de eenzame fietser niet.

Ja, ik weet het: het Alhambra is één van Spanjes toppers. Ik heb slechts een glimp van de buitenkant opgevangen. Maar de reden van deze reis gaat veel, veel dieper dan een bezoek aan het Alhambra te Granada. Ik kan het me permitteren dit nochtans machtige monument niet te bezichtigen, net zomin als te Rome de Sixtijnse kapel of het Colosseum (wegens veel te veel volk). Al deze stille getuigen van ons rijke verleden lijken vandaag verworden tot statussymbolen: “Ik heb het Alhambra bezocht! En jij niet? Hoe is het in godsnaam mogelijk?” Ten prooi aan massatoerisme! Parels voor de zwijnen?

Statussymbolen zijn aan mij niet besteed. Het zit me niet zozeer dwars dat ik het Alhambra niet ben binnengeraakt, maar het doet me wat pijn dat precies een politieagent, verpersoonlijking van de stad Granada zelf, me het bezoek heeft verhinderd.

De Granadezen hebben al genoeg geld van mij gekregen: 2200,- peseta’s. Ik verlaat dan ook stante pede de stad, schud het stof van mijn voetzolen en rij zo snel mogelijk weg, hongerig en dorstig. Precies zoals Jezus Zijn leerlingen opdroeg na Zijn verrijzenis, toen Hij hen uitzond om de Blijde Boodschap te verkondigen.

De burgemeester van het kleine dorpje hier, dertig kilometer buiten Granada, aanhoort aandachtig mijn relaas en reageert beschaamd. Hij geeft me een veldbedje in het gemeentehuis, kans om te douchen en het avondmaal bij hem thuis. Zelf van de “boerenbuiten”, verkies ik nog steeds het landelijke boven het stedelijke, hoe mooi dat laatste ook moge zijn, in welk land dan ook…

Wist ik maar hoe aan deze trieste toestanden in sommige Zuideuropese steden te verhelpen, ik aarzelde geen ogenblik. Hoe vaak ben ik wél vriendelijk ontvangen geweest! Vaak met enige improvisatie gepaard! Waarom moest nu juist Granada zo’n spijtige uitzondering vormen? Gewoon pech: niet de juiste man op de juiste plaats ontmoet.

Tja, het pelgrimsleven kent ook moeilijke dagen, net als in het dagelijkse bestaan. Kop op, de hartelijke ontvangst hier maakt mijn dag toch weer goed; de hand Gods slaat niet, of ze zalft!