Eerste incident

Angelo blijkt blij met mijn gezelschap. Zijn zoontje, die door zijn ex zowat als haar eigendom wordt beschouwd, had hem gisteren te hulp geroepen, toen die schelmen me lastigvielen. Hoewel van Albanese afkomst woont Angelo’s familie al generaties lang in deze streek. Normaal bracht zijn zoontje dit weekend bij hem door, maar de moeder respecteert het bezoekrecht niet:

• “Ik weiger om te vechten voor mijn zoon. Die weet zo ook wel hoe graag ik hem zie. Die kerels van gisterenavond zijn stuk voor stuk gebroken door de ruzies van hun ouders. Verkeerde vrienden, drugs, teveel geld, en je zit met kleine criminaliteit. Dat wil ik mijn kind niet aandoen.”

Hoe wijs Angelo ook is, hij lijdt duidelijk onder de harde houding van zijn ex. Het gespreksonderwerp wordt: het geloof, de Kerk: “Al in jaren geen kerk meer binnengeweest.” Maar hij vergezeld me naar de hoogmis, loopt regelmatig naar buiten omdat hij zich zorgen blijkt te maken om de fiets die stevig rond een paal op slot hangt.

Al spoedig blijkt zijn ongerustheid terecht, want halverwege de lange preek ben ik genoopt de kerk te verlaten: drie van de vijf jongeren van gisterenavond staan onopvallend tussen de menigte. Duidelijk hun bedoelingen tonend komen ze onmiddellijk op me af. Op een paar meter blijven ze staan:

• Goeiemorgen mijnheer, goed geslapen?
• Uitstekend, dank u. Ik hoop van u hetzelfde.
• Oh, zeker, maakt u zich niet ongerust. We wilden u een gunst vragen.
• Vragen staat vrij, nee heb je, ja kan je krijgen.
• Kunt u ons uw geld overhandigen, alstublieft?
• Jammer heren, ik vrees dat jullie teleurgesteld zullen zijn. Ik heb slechts weinig geld op zak, en bovendien heb ik het zelf maar al te zeer nodig.
• Spijtig voor u, mijnheer, maar dan zien we ons verplicht die mooie fiets van u te vernielen.

Ik kijk de woordvoerder, die blijkbaar de leiding heeft, recht in de ogen. De stilte drijft de spanning nog op, en de omstanders schijnen niets in de gaten te hebben. Mijn spieren staan klaar om mijn bezit te verdedigen; ik voel hoe goed mijn conditie is en dit verdrijft een opkomende, doffe, verlammende angst. Zachtjes, dreigend, lachend bijna, hoor ik mezelf de leider antwoorden: “Wedden dat jij niet als eerste één enkele stap durft te zetten naar mijn fiets!”

De jongen neemt prompt een aanloop om het rijwiel in elkaar te trappen, maar drieduizend zevenhonderd kilometer fietsarbeid worden losgelaten. Ik grijp zijn linkerarm stevig beet, breng hem onzacht in aanraking met de straatstenen, draai hem drie- of viermaal rond, zodat zijn ellebogen en knieën wel stevig geschaafd zullen zijn. Zijn kompanen deinzen allebei geschrokken terug.

Uit mijn ooghoek zie ik hoe de kerel rechtkrabbelt. Maar wanneer zijn hand met een vlugge beweging naar zijn riem schiet gebeurt alles min of meer automatisch: hij krijgt mijn knie in de maag, vouwt dubbel van de pijn en breekt zijn neus op mijn voorhoofd. Ik voel het bot kraken terwijl ik zijn vrienden de benen zie nemen. Rond de kermende jongeman en mezelf een samenscholing: hij, rondkruipend over de grond, in een plas bloed, met naast hem een stiletto: verboden wapen.

Binnen de minuut twee agenten van de carabinieri. De vader van de onverlaat legt klacht tegen me neer, maar Angelo en zijn buren getuigen voor mij: “Jouw zoon viel onze gast aan, en niet omgekeerd, zoals jij beweert.” Eén van de agenten stelt me gerust: “Met die jongen hebben we al veel last gehad, maar nu kunnen we hem en zijn vader een lesje leren. Komt u mee naar het bureau, mijnheer. Procedures moeten nu eenmaal gerespecteerd worden.”

De agenten nemen mijn vingerafdrukken, en vermits ik het steekwapen niet heb aangeraakt, ben ik ervan overtuigd dat mijn “vingertjes” me zullen vrijpleiten. Ook mag ik een schriftelijke verklaring afleggen, in mijn moedertaal. De arm der wet gedraagt zich hier werkelijk correct. Op basis van zes getuigen ten mijnen ontlaste laten de ordediensten me gaan, op voorwaarde dat ik me de volgende dagen telkens op een kantoor van de carabinieri of de lokale politie meld.

Later bleken mijn “vingertjes” me inderdaad vrij te pleiten.

Ik ben niet meer in de stemming terug naar het dorp te gaan, neem gauw afscheid van Angelo en zijn buren en verlaat Terlizzi. Maar een paar kilometer verder laat ik in stilte mijn emoties de vrije loop. En ik zal niet verder gaan zolang er nog één vezel van mijn lijf is die niet tot rust is gekomen.

Een kalme rit tot vlakbij Manfredonia doet me evenwel goed. Campings in overvloed hier. De Gargano hult zich wat mysterieus in een mistige bewolking, de lucht vertoont onweersneigingen terwijl ik de tent opzet. Regen blijft gelukkig uit.