Het zevende land

Op Europa’s beroemdste (beruchtste?) rots ben ik reeds in het zevende land aangekomen waarheen mijn reis me voert: vanuit België (1) bereikte ik door Frankrijk (2) via de eilanden Italië (3); als pelgrim passeerde ik ook in het Vaticaan (4) en te Monaco (5) hing ik eventjes de clochard uit, waarna ik Spanje (6) in alle richtingen doorkruis om nu op de laatste Britse kolonie (7) te vertoeven.

Om meer dan één reden is Gibraltar een twistappel, niet alleen vandaag, tussen de Queen en Juan-Carlos, maar ook in het verleden. De Straat van Gibraltar, poort van de Middellandse Zee! Denk je eens even in: wie deze poort afsluit, die legt Zuid-Europa, het Nabije Oosten en Noord-Afrika lam. En dan vergeten we nog Rusland en de Oekraïne, tot aan de Kaukasus toe, want de Zwarte Zee deelt dan eveneens in de klappen.

Ik meen ergens te hebben gelezen dat de Straat elk jaar zeven centimeter smaller wordt, doordat het reuzencontinent Afrika het in verhouding kleine Iberische Schiereiland naar het noorden duwt. Gibraltar heeft een band met de Pyreneeën, die hun ontstaan te danken hebben aan de koers van het Zwarte Continent. Een klein rekensommetje leert ons dat toen Gibraltar nog de Zuilen van Herakles heette, de Straat zo’n honderdvijftig meter breder was dan heden.

De Afrikaanse kust gaat schuil achter een dikke mist, de misthoorn aan de vuurtoren loeit, de vele schepen loeien terug: zelfs op deze wijze slaagt men erin tweehonderd schepen te laten passeren, elke dag!

Na de middag vreet ik in recordtempo de eerste vijftig kilometer naar Sevilla. Santiago lonkt reeds, trekt me aan, als een magneet… net als in 1996…