De Guardia Civil waakt

Heerlijk tochtje deze ochtend: de bergen zijn hier niet zo hoog. Bovendien ben ik goed in vorm. Door de inspanningen produceert mijn lichaam nogal wat afvalstoffen, maar doordat er zo goed als geen verkeer is kan ik makkelijk een struik opzoeken, een weinig lager dan de weg. Wanneer ik langs de steile kant weer naar boven klim houdt een patrouillevoertuig van de Guardia Civil halt.

• Alles in orde, mijnheer?
• Zeker, heren.
• Mogen we even uw identiteitskaart zien, a.u.b?
• Alstublieft!
• Uit België? Mogen wij vragen waar u nu heengaat?
• Naar Sevilla. En dan via de Ruta de la Plata naar Santiago de Compostela. En dan weer huiswaarts.
• Wat deed u eigenlijk daar beneden?
• Euh… ik moest naar het toilet.
• U gebruikt toch geen drugs hé, man?
• Excuseer, met alle respect: zie ik eruit als een gebruiker? En gelooft u me niet? Ga dan maar eens achter die struik daar kijken. Daar liggen de bewijsstukken!

Waarop de ene agent inderdaad afdaalt en bevestigend naar zijn collega knikt, terwijl ik geen moeite doe om mijn lach in te houden.

• Het spijt ons dat we u gestoord hebben, mijnheer. Toch een prettige reis gewenst.
• Niet erg, heren. Bedankt en tot ziens.

Deze ochtend vertrokken uit Jimena de la Frontera, deze avond aangekomen in Arcos de la Frontera. Vele steden en dorpen in dit deel van Andalusië dragen deze “familienaam”, waarvan Jerez de la Frontera ongetwijfeld de meeste bekendheid geniet, o.w.v. zijn sherry. Sherry is overigens een Engelse verbastering van Jerez.

Vanwaar die “familienaam” de la Frontera: aan de Grens? Heel eenvoudig. Ten tijde van de Reconquista werden de Moren in verscheidene fases teruggedrongen en verplaatste de grens tussen christendom en islam zich steeds verder naar het zuiden. Vele dorpen en steden die aan zo’n tijdelijke grens lagen kregen deze bijnaam. En dat zijn er tientallen, in heel Andalusië.