Liggen versus zitten

De reisweg voert me vanuit Ronda naar het kustgebied, richting Gibraltar, langs vrij belangrijke wegen. Gelukkig is er niet al te veel verkeer, want Spanjaarden zijn doorgaans erg gevaarlijke autobestuurders: zien ze ook maar de minste opening, dan scheren ze in volle vaart vlak langs je heen. De Italianen daarentegen leggen veel minder haast aan de dag. Tja, in Spanje heeft een wild volk niet alleen zijn naam gegeven aan (V)Andalusië, maar ook een deel van zijn genetische eigenschappen. Dat hebben onze eigen voorouders in de zestiende- en zeventiende eeuw geweten! En dat was niets vergeleken met de genocide tegen Maya’s, Inca’s Az- en andere -teken. Spanje heeft een gewelddadig verleden; de bewoners vertonen nog altijd een ietwat primitief temperament. Wat niet wegneemt dat ze zeer vriendelijk kunnen zijn jegens deze bezoeker.

In de bergen ontmoet ik een Nederlander op een ligfiets, beladen met een twintigtal kilo’s. Het verschil met mijn conventionele rijwiel wordt snel duidelijk: klimmen doe ik dubbel zo snel als hij, vermits ik dat meestal rechtstaande doe, in een vrij grote versnelling. John daarentegen is verplicht louter op soepelheid de kleine molen te gebruiken. En waarschijnlijk is mijn conditie na meer dan vier maand op topniveau, terwijl hij er amper een weekje heeft opzitten in deze steile Sierra de Ronda. Dalen doet hij dan weer een stuk sneller: zijn vehikel hangt laag tegen de grond, en de aërodynamica is een heel stuk beter. Bovendien ben ik, wat dalen betreft, nogal aan de voorzichtige kant en ga ik vrij vaak in de remmen.

Omdat het terrein meer stijgt dan daalt raakt John vrij snel achterop. Pas op enkele kilometers van de kust daalt de weg vrij abrupt. De camping is niet echt goedkoop, maar zeker niet die excessieve prijzen die aan de Franse Middellandse Zeekust worden gehanteerd.