Allerlei vloeistoffen

We beginnen met de allerbelangrijkste vloeistof: water. Ik herinner me maar al te levendig de eerste kletsnatte weken van deze reis. En de lieden die hun postbode met medelijden door het slechte weer zien naderen en de regen vervloeken: “Slechts weer hé, facteur”, wel die kregen steevast hetzelfde antwoord: “Tja, maar een menselijk lichaam bestaat uit zo’n zeventig procent water. Wat maken dan die paar druppels regen uit?”

God moet het water wel enorm belangrijk geacht hebben, want het merendeel van onze planeet zette Hij zonder scrupules onder water. Bovendien hanteerde Hij het zoutvat zonder terughoudendheid. Slechts een drietal procent van alle water op onze aarde is zoet, als wilde de Schepper ons enige discipline bijbrengen, wat betreft het waterverbruik.

Hoe het ook zij: elke dag heeft deze fietser er verscheidene liter van nodig, die hij daarna overvloedig langs zijn poriën laat ontsnappen, om zo zijn lichaam de nodige graden af te koelen, zodat de temperatuur van zijn bloed ongeveer 37°C bedraagt, ongeacht de buitentemperatuur. En deze wondere machine dat zijn lichaam is, voedt hij o.m. met pasta, die moet gekookt worden in… Juist: water!

Een tweede vloeistof kwam eventjes ter sprake: bloed. Maar deze vloeistof herinnert me aan het spijtige voorval te Terlizzi. We weten het allen: bloed behoort verborgen te blijven, in de aderen van ons lichaam, onzichtbaar. Daarom besteed ik niet meer inkt aan deze nochtans belangrijke, wonderlijke vloeistof.

Naast water gebruikt de pastoor wijn in de eucharistie. Ik volg eveneens het voorbeeld van O.-L.-Heer. Gedurende de dag drink ik niet veel anders dan water, maar ’s avonds permitteer ik me bij het maal zowat een halve fles eerlijke tafelwijn. Als echte Belg wissel ik af met bier, dat, zeker op hete dagen, de dorst nog beter lest dan het edele druivenvocht. De overtuiging leeft allang in me dat mocht Jezus in onze contreien gewoond hebben, Hij ongetwijfeld bier had gebruikt tijdens het Laatste Avondmaal.

Nog een vloeistof die voor de pelgrim van belang is: olijfolie. Zelfs mensen die liever boter gebruiken in de keuken ervaren spoedig dat zulks op reis – te voet of per fiets – gewoon onmogelijk is: boter smelt, maar olijfolie neem je gewoon mee in een flesje. Nadat je de smaak gewend bent, wil je geen boter meer, nooit meer. Olijfolie is bovendien gezond, bevat slechts onverzadigde vetten en houdt daardoor de cholesterol in toom.

En in de Sabijnse bergen, ten noorden van Rome, of in Umbrië, koop je dit vocht vrij prijzig, maar het is dan ook absolute wereldtopkwaliteit. Mijn kipfilet deze avond had geen verdere afwerking nodig: geen kruiden, noch zout. En of ik duimen en vingers afgelikt heb! Met een stukje brood de pan schoongeveegd, waarna het brood in mijn mond verdween. Na dat bad in olijfolie kreeg mijn tong nog een flinke geut roodbruin gegist vocht uit dit Toscane over zich heen. Ze vouwde dubbel van genot, mijn tong…

Eindigen we met nóg een vloeistof: inkt. Geen pelgrim of hij houdt een dagboek bij.