Eetgewoonten

Neen, ik ben niet bestolen! En mijn gastheren maken evenmin aanstalten om me te vermoorden. Ze wekken me om vijf uur voor een uitgebreid ontbijt en daarna nog een half uur stil gebed. Gianni en Giuseppe behoren tot de Sikh-gemeenschap en vereren heel devoot een afbeelding van de Gouden Tempel van Amritsar in Punjab, waar verscheidene jaren geleden een schandalige strijd werd uitgevochten met de Indiase overheid. Oorlog is al smerig genoeg. Wanneer het geweld zelfs geen heiligdom meer ontziet worden er wonden geslagen die misschien nooit meer helen.

Ik moet ineens denken aan die andere Sikh, die ik nabij Sint-Truiden ontmoette, op 6 mei 1996, tijdens mijn allereerste etappe naar Santiago de Compostela.

Rond acht uur heb ik er al zo’n twintig kilometer opzitten. Tijd voor koffie in een klein café. De waardin aanhoort mijn verhaal, vraagt me alle plaatsen te noteren waar ik passeer en biedt me de koffie gratis aan.

In hoog tempo bereik ik rond etenstijd het plaatsje Soverato, waar ik de maaltijd afrond met een deugddoende siësta in het centrum. Er staan al vijfennegentig kilometer op de teller, maar het is dan ook ideaal weer om te fietsen. En ’s zondags ligt deze weg er vrij rustig bij. Dus eventjes tijd om iets te vertellen over de eetgewoonten van de doorsnee-Italiaan, of hij nu Sard, Siciliaan of hoe dan ook moge heten.

Het viel me al vanaf de eerste dag op, in Santa Teresa di Galura: het aantal cafeetjes is zó immens dat het niet meer in verhouding staat tot het aantal eetgelegenheden. Maar de Italiaan drinkt niet alleen wijn of bier in zijn stamkroeg, en beperkt er zich evenmin tot zijn dagelijks kopje zwarte troost: kopjes, weinig groter dan een flinke vingerhoed, gevuld met onvoorstelbaar sterk zwart nat.

Nee, niet alleen drank, maar ongehoorde hoeveelheden suikergoed gaan hier over de toog. En ijsjes! En wat voor ijs!!! Geen wonder dat dit volk zo’n voorkeur heeft voor zoetigheden, want praktisch elke cafébaas hier draait zelf zijn roomijs, in tientallen smaken. En banketbakkers worden hier rijk. Ik herinner me hoe de pastoor van Serradifalco me als ontbijt trakteerde op wat hier een briocce wordt genoemd: een melkbroodje met daartussen een flinke schep ijs. Als ontbijt!!! En zeggen dat die man last heeft van suikerziekte!

Wie Italianen afschildert als spaghettivreters zit er dus ferm naast. Natuurlijk vormt pasta een hoofdbestanddeel in de Italiaanse keuken. Maar die is werkelijk enorm gevarieerd. Totnogtoe heb ik in geen enkel Europees land zo’n kwaliteitsproducten gezien: een tomaat smaakt behoorlijk sterk en bevat weinig water. En van hormonenbiefstuk hebben ze hier nog nooit gehoord.

Ze moeten wel gezonde eetgewoonten hebben, want ondanks hun snoeplust zie ik slechts de klassieke, kleine, tengere Italiaantjes; nauwelijks mensen die last hebben van zwaarlijvigheid.